„Zimne światło gwiazd”, najnowsza książka Bartka Biedrzyckiego, to zasadniczo biorąc zbiór opowiadań połączonych relacjami między bohaterami, areną akcji, czyli nieco zmodyfikowaną Polską XX i XXI wieku, a przede wszystkim tematem: heroicznym podbojem kosmosu. Autor zaczyna opowieść od ostatnich lat II wojny światowej, której losy potoczyły się nieco inaczej niż w naszym uniwersum, a potem zaprasza czytelników do lepszego peerelu. Książkowa Polska nadal pozostaje częścią bloku komunistycznego, ale odgrywa w nim dużo bardziej samodzielną rolę, zarówno politycznie, jak i gospodarczo czy naukowo. Kolejne opowiadania, w tym opublikowane wcześniej w Nowej Fantastyce „Lot pułkownika” i „Połowa nieba”, koncentrują się na kluczowych, najdramatyczniejszych momentach programu lotów kosmicznych. Nie licząc pierwszego tekstu, mówiącego o losach majora Thomasa von Richthofena, główną bohaterką jest Gloria Dobrowolska, piękna kosmonautka o imponujących umiejętnościach i osiągnięciach, połączona pełnymi emocji relacjami z dwoma kolegami ze szkoły gwiezdnych pilotów, Jurkiem i Wiktorem.

Język i styl narracji jest konsekwentnie stylizowany na fantastykę pisaną w bloku wschodnim kilkadziesiąt lat wcześniej. Biedrzycki między innymi opisuje dokładnie różne aspekty techniczne związane z lotami w kosmos. Robi to bardzo wiarygodnie, zapewne w dużej części dlatego, że większość przedstawianych historii opiera się na autentycznych – i autentycznie fascynujących – wydarzeniach. „Lot pułkownika” można swobodnie nazwać „fabularyzowanym dokumentem” dotyczącym drugiej wyprawy w kosmos Władimira Komarowa, któremu zresztą opowiadanie jest dedykowane.

Nieustanna stylizacja i naśladowanie lekko socrealistycznej poetyki może bawić, ale szybko staje się męczące. Bohaterowie pomimo pewnych drobnych ludzkich przywar zasadniczo cechują się niezłomnością, poczuciem misji i związaną z nim gotowością do poświęceń dla dobra sprawy. Amerykanie są nieco naiwni i jednak trochę mniej zaawansowani technicznie. Pojawiające się od czasu do czasu bez żadnej konsekwencji wstawki dialogowe w innych językach, mające nawiązywać do tekstów powstających ponad pół wieku temu, wypadają sztucznie. Zasłonę milczenia wypada spuścić na elementy studenckiego humoru, świetnie pasującego do internetowych memów, do opowiadań – czy łączących je krótkich tekstów mających formę raportów gazetowych czy wywiadowczych – już nieco gorzej.

„Zimne światło gwiazd” jest wydane bardzo starannie na poziomie graficznym, opatrzone tabelkami, schematami i czarno-białymi ilustracjami. Słabiej wypadła korekta; zdarzają się literówki, a czasami (na szczęście bardzo rzadko) nawet błędy ortograficzne. Każda strona książki dobrze oddaje fascynację autora epoką lotów kosmicznych, o której pisze w króciutkim posłowiu. Nie budzi też wątpliwości fakt, że Biedrzycki dobrze się bawił, modyfikując opowieści o swoich bohaterach i przelewając na papier. Całość nasuwa jednak na myśl pytanie o sens wchodzenia kolejny raz do tej samej rzeki. Czy nie lepiej sięgnąć z jednej strony po historyczne czy popularnonaukowe opracowania dotyczące sowieckiego programu podboju kosmosu, a z drugiej po klasyków SF piszących w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku? Jeśli zaintrygowani, choćby i nie do końca usatysfakcjonowani czytelnicy „Zimnego światła gwiazd” zrobią i jedno i drugie, już to będzie można uznać za sukces tej nie do końca udanej książki.