„Lodowa Korona” to pierwsza część dylogii „Wojownicza Wiedźma”. To bez wątpienia zaleta. Cała historia zamknie się w dwóch powieściach. Jest to także debiut Grety Kelly. Od razu mogę napisać, że jak na fantasy – udany. Po pierwsze, nie jest to powieść młodzieżowa. Po drugie, nie jest to także romantasy. To całkiem poprawny gatunkowy produkcyjniak, do przeczytania z umiarkowaną ciekawością. Dobra pozycja, aby odpocząć od opasłych i dalece bardziej skomplikowanych fabularnie dzieł. Na dłużej jej nie zapamiętam, ale to nie zarzut.

Fabuła wydaje się prosta. Główna bohaterka, na czele doborowego oddziału przybywa do sąsiedniego cesarstwa z prośbą o pomoc w walce z innym agresorem, który pustoszy jej ziemie i – jak można się domyślać – nie poprzestanie jedynie na odebraniu jej należnego tronu. Uzyskanie pomocy nie jest proste, bo polityka do prostych nie należy, wiele jest zmiennych, sojuszy, intryg, które należy rozbroić, aby stało się jasne, że królestwo Askii (bo tak nazywa się główna bohaterka) i sąsiednie cesarstwo łączy wspólny wróg. Aczkolwiek, na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że uzyskanie tej pomocy powinno być łatwe – Askia zna następcę tronu, z którym się bawiła w dzieciństwie, a cesarz do którego zwraca się o pomoc, to jej ojciec chrzestny. Dodajmy jednak dla zupełności, że główna bohaterka dysponuje mocą (może rozmawiać z umarłymi), co nie jest mile widziane w cesarstwie. Musi zatem ten fakt ukrywać, dodatkowo przede wszystkim przed swoimi poddanymi. W zasadzie dzięki tej mocy bliżej jej powinno być do najeźdźcy niż do poddanych i pożądanych sojuszników. To ciekawy haczyk, który autorka powieści mogłaby wykorzystać lepiej. Niestety, najeźdźca jest po prostu zły i w zasadzie oczywistym się powinno wydawać, że Askii pomóc trzeba. Bo tak. Mimo to znowu trzeba zaznaczyć, że autorka próbuje niuansować te podziały. Niestety, skończy się to oczywistym starciem dobra i zła. Choć może warto dać jej szansę – w drugim tomie wydarzyć się może wiele.

Jak wspomniano, mamy w powieści typowy pseudofeudalny, pseudośredniowieczny setting. Autorka starała się dodać mu nowego smaku osadzając go w „klimatach” południowo-wschodniej Europy, zahaczając także o Turcję. Jest to stylizacja głównie ornamentowa. Mamy trochę bałkańsko-brzmiących imion i tureckich naleciałości (np. rada wezyrów). Głębszego, bogatszego światotwórstwa w tej powieści nie uświadczymy. Jest to zrozumiałe – to nie jest początek kolejnego cyklu tylko pierwsza z dwóch powieści. Do tego nie jest zbyt obszerna (432 strony). Wszystkiego zatem mieć nie można. Kolejnym częściowym utrudnieniem w rozpisaniu się autorki w zakresie budowy i ontologii świata jest fakt, że w zasadzie powieść dzieje się tylko w jednej lokacji. Na początku jest pod tym względem dynamicznie, ale kiedy bohaterka dociera do cesarskiego pałacu, to na tym kończy się poznawanie świata. Jest tylko pałac i prowadzone w nim intrygi, w których Askia musi się odnaleźć, aby przetrwać i zdobyć pomoc dla królestwa.

Słabą stroną powieści są bohaterowie, a raczej ich brak. Jest oczywiście, Askia. Niestety, nie jest ciekawą postacią. Przyświeca jej jeden cel: wyzwolić królestwo. Do tego dorzućmy oświecone rządy w interesie ludu. Wszystko co robi jest temu podporządkowane. Nawet ta moc, którą włada i którą musi ukrywać przed wszystkimi, nie jest źródłem jakiegoś większego rozdarcia wewnętrznego. Są związane z nią dylematy, ale nie ma co się oszukiwać odnośnie sposobu, w jaki zostaną rozwiązane. Dobro ludu i oświecone rządy. Wypisz-wymaluj: prawa człowieka i demokracja tylko ubrane w jakiś bajkowy kostium.

Powieść jest umiarkowanie ciekawa, nie wykrzywiałem twarzy w grymasach zniesmaczenia naiwnością i pretensjonalnością. Nawet zamknięcie większości fabuły w jednej lokacji nie jest nudne, bo sporo się tam dzieje, choć brakowało mi większego kłębowiska żmij i ich bolesnych ukąszeń, zwrotów akcji i zależności, które rozgrzewałyby emocje. Pod tym względem jest poprawnie, choć jeśli czytelnik nie zna choćby „Gry o tron” (pierwszego tomu), może być pod tym względem bardziej podekscytowany. Jak na debiut książka wypada całkiem nieźle. Chętnie poznam drugą część, choć wiem jak się ta powieść skończy. Za to ciekawi mnie bardziej trzecia lub nawet piąta powieść tej pisarki. Jeśli kiedyś powstaną. Jeśli się będzie rozwijać, to gdzieś w okolicy piątej powieści może stworzyć coś godnego zapamiętania.