„Rękopis Hopkinsa” to jedna z najstarszych wydanych jak do tej pory w serii Wehikuł Czasu powieści. Pochodzi z 1939 roku, a jej autorem jest Robert Cedric Sheriff, debiutujący w Polsce angielski twórca, w ojczyźnie najszerzej znany jako dramaturg. Wstęp „Rękopisu” wykorzystuje klasyczny motyw tekstu „znalezionego”. Ekspedycja wysłana przez Królewskie Towarzystwo Abisynii na tereny niezamieszkanych już od niemal tysiąca lat Wysp Brytyjskich odkrywa wnękę w murze, w której umieszczono tekst opisujący dramatyczne wydarzenia, do jakich doszło tam w połowie XX wieku…

Zasadniczą część książki stanowi tytułowy rękopis, wspomnienia spisane przez Edgara Hopkinsa, pochodzącego ze szlacheckiego rodu emerytowanego nauczyciela, hodowcę drobiu i amatora astronomii. Hopkins w 1940 roku przeprowadza się na wieś, do leżącej w Hampshire miejscowości Beadle. Nowa posiadłość, nosząca wdzięczną nazwę Buczynowy Pagórek, umożliwia narratorowi spokojne doskonalenie kolejnych pokoleń kur i kogutów, a także oddawanie się w zasadzie jedynej dodatkowej rozrywce, jaką są comiesięczne wizyty w Londynie na spotkaniach Brytyjskiego Towarzystwa Księżycowego. Podczas jednej z nich Hopkins dość pochopnie deklaruje gwarancje finansowe dla projektu zbudowania nowego teleskopu; kiedy po pewnym czasie otrzymuje informację o nadzwyczajnej sesji Towarzystwa, obawia się, że konieczność przekazania majątku na niefortunne przedsięwzięcie właśnie staje się rzeczywistością. W istocie zagrożenie ma charakter znacznie poważniejszy: krążący od milionów lat wokół Ziemi Księżyc z bliżej nieznanych przyczyn zaczyna się zbliżać do naszej planety.

Opisana wyżej sytuacja w oczywisty sposób budzi skojarzenia z wydaną niedawno w tej samej serii „Czarną chmurą” Freda Hoyle’a. „Rękopis” to jednak książka znacznie wcześniejsza i powstała w zupełnie innym punkcie historii. Do pewnego stopnia można ją traktować jako pośredni element ewolucji, leżący między opowieściami Verne’a a tekstami fantastycznonaukowymi II połowy XX wieku. Sherriff całym sercem wyraża głęboką sympatię do klasycznej, czasem wręcz zaściankowej angielskiej prowincji. Wspomniane wcześniej startujące w konkursach hodowców kury Hopkinsa to tylko jeden elementów zachwytu rodzimą prostotą, w Beadle jest też oczywiście i pub, i kościół, a ich gospodarze odgrywają szczególną rolę w rozważaniach o przyszłości wioski. Pewne zachowania bohaterów, odpowiadające zapewne wyobrażeniom autora o brytyjskich dżentelmenach, budzą raczej uśmiech niedowierzania (honorowi członkowie Towarzystwa zgadzają się miesiącami ukrywać prawdę o nadchodzącej katastrofie i faktycznie dotrzymują tajemnicy, czasami tylko czując wewnętrzną dumę, że został im powierzony tak wielki sekret). Nawet wspomniane mimochodem nieetyczne postępki niektórych ludzi po katastrofie burzącej całą dotychczasową rzeczywistość polityczno-gospodarczo-społeczną pozostają raczej niezbyt przerażające, a opisując tragiczne wydarzenia autor oszczędza nam brutalnych szczegółów. O losach sympatycznego narratora i jego przyjaciół czyta się lekko, przyjemnie i dość niezobowiązująco.

Końcowe rozdziały, wyjaśniające losy Wielkiej Brytanii i Europy już po Księżycowej apokalipsie, są ze współczesnego punktu widzenia zapewne najciekawsze, zwłaszcza jeśli pamiętamy o czasie, w którym powieść powstawała. Sherriff uważa wojnę za największe możliwe zagrożenie, jednocześnie czując lęk przed możliwym upadkiem „cywilizacji zachodniej”. Wydaje się, że w Monachium w 1938 roku musiał kibicować stanowisku Chamberlaina. Cóż, przyszłość najwygodniej analizuje się dopiero wtedy, gdy staje się przeszłością.