Akcja powieści pod tytułem „Ja, która nie poznałam mężczyzn” napisanej przez Jacqueline Harpman zaczyna się w więzieniu. Czterdzieści zamkniętych w klatce kobiet co jakiś czas otrzymuje pożywienie od milczących strażników. Uwięzionym nie wolno się dotykać, wyrażać żadnej czułości, odzywać do nieregularnie zmieniających się pilnujących ich mężczyzn. Kobiety nie wiedzą, jak znalazły się w tej sytuacji, choć pamiętają swoje wcześniejsze życia. Podobnie jak w serialu „Departed” sam moment apokalipsy pozostaje głęboko ukryty, liczy się rzeczywistość, która nastąpiła potem. Świat bez okien, bez pór roku, dni i nocy. Bez czasu.

Kobietą, która „nie poznała mężczyzn” jest bezimienna narratorka, dziewczyna bez miesiączki, bez doświadczeń, bez wspomnień. Najmłodsza z więźniarek, jako jedyna pozbawiona wiedzy o świecie „przed”, czuje dziwną fascynację podobnie jak ona najmłodszym strażnikiem. Zaczyna go obserwować, wyobrażać sobie spotkania i przelotne dotknięcia. Zyskuje tym samym tajemnicę, która budzi ciekawość, ale też zawiść starszych kobiet.

Sytuacja uwięzionych zdaje się przypadkowa, a jednocześnie starannie zaplanowana. Kobiety nie znały się wcześniej, nie mają wspólnych znajomych, żadnych punktów zaczepienia umożliwiających odtwarzanie poprzedniej rzeczywistości. Podejrzewają, że znalazły się na innej planecie, ale jednocześnie nie widzą powodu, by się nad tym głęboko zastanawiać. To narratorka, dzięki marzeniom uwolniona od swoistego bezwładu, świadomie zaczyna odzyskiwać władzę nad minimalnym wycinkiem świata: postanawia zacząć odmierzać bieg czasu biciem własnego serca. I to dzięki jej inicjatywie, gdy pewnego dnia w więzieniu wydarza się coś niespodziewanego, sytuacja kobiet ulega fundamentalnej zmianie.

Powieść Harpman charakteryzuje jednocześnie spokój i dynamika. Od pierwszych stron, stanowiących rodzaj przedmowy, wiemy, że narratorka opowiada nam historię swojego życia z perspektywy ostatnich dni, spędzanych w bliżej nieokreślonym domu. Zastanawia się wtedy nad sensem układania i zapisywania zdań, odwołując się do klasyki literatury. W miarę lektury pytań pojawia się coraz więcej. Jaka ścieżka zaprowadziła dziewczynę z więzienia do sytuacji, w której spisuje wspomnienia? Dlaczego szukać wiedzy, jeśli wydaje się ona kompletnie nieprzydatna? Na czym polega sens człowieczeństwa, płci, czy związków międzyludzkich? Jak to jest być kimś ostatnim? Czym jest godność? I czy można stracić coś, czego się nigdy nie miało?

Autorka rozważa te kwestie przy pomocy oszczędnych, eleganckich zdań, zapisywanych przez świetnie skonstruowaną, wiarygodną, a jednocześnie bardzo oryginalną narratorkę. Powtórzmy: spokój i dynamika to słowa klucze do „Ja, która nie poznałam mężczyzn”. Jedno z przełomowych odkryć dotyczących strażników ma bardzo prosty, a jednocześnie uderzający charakter. Apokalipsa ginie w niepamięci. Koniec przychodzi cicho. Wiemy niewiele. Ale będziemy dalej pytać.