Od wydania pierwszej części tej opowieści minęło trochę czasu, cztery lata, ale – co jest dużym atutem w oczach piszącego te słowa – okazało się, że nie zapomniałem z niej zbyt dużo. Powrót do tego świata okazał się całkiem udany i płynny. Jednak przypomnieć należy innym, że w części pierwszej główny bohater, Malkolm Rudecki (w powieści zwany po prostu Rudem) wskutek wykonywanego na nim wyroku śmierci wcale nie umiera tylko przenosi się do Thei. To mroczna, zepsuta, zła, odpychająca kraina. Wydawałoby się, że idealne miejsce, „piekło”, dla kogoś skazanego na śmierć. Tyle że on bardzo nie chciałby w nim pozostać i marzy o tym, żeby się z niego wydostać. Co nie jest łatwe z oczywistych względów, ale i dlatego, że – jak można się domyślić – wszystko się szybko komplikuje.

Pierwsza część wprowadziła czytelnika do krainy fantasy, która nie jest pięknym Nibylandem pełnym puszcz, królestw ludzi czy dziwnych, pięknych bądź odpychających istot, pseudofeudalnych ustrojów i problemów. Jedyną misją głównego bohatera jest zasadniczo ucieczka. A nie bycie kolejnym Wybrańcem, który ma zbawić świat. Skoro powstała część druga, to wiadomo, że w pierwszej plan Ruda się nie powiódł.

Problemem, który główny bohater musi rozwiązać, jest on sam. Jeśli on go nie rozwiąże, inni władcy chętnie zrobią to za niego. W zasadzie to właśnie się dzieje w tomie drugim „Księgi zepsucia”. Nie da się tego napisać w sposób zawoalowany, więc wrażliwych na spoilery w tym miejscu należy lojalnie ostrzec przed czytaniem kolejnego akapitu.

Rud nie jest typowym Wybrańcem. Można napisać, że to jemu należy ten świat zbawić, gdyż jego przybycie wywołało Zepsucie. Do tej ponurej, złej rzeczywistości zawitała zaraza w postaci postępującego odradzania się(?) natury, zieleni, życia innego niż dotychczas. Krótko i ogólnie pisząc na ten spowity mrokiem świat zawitało słońce. Wybraniec mimo woli musi stawić czoła konsekwencjom, a u boku będzie miał, oczywiście, drużynę.

I tyle o fabule, ponieważ łatwo ją streścić i popsuć czytelnikom przyjemność czytania. Nie jest bowiem szczególnie skomplikowana, co nie jest zarzutem. Ma mocny, przygodowy charakter, którego nie psuje to niby epickie „starcie” o losy Thei i samego Ruda. Nie jest także na siłę przekombinowana. Bez wymądrzania się można napisać, że to w gruncie rzeczy fantasy nawiązujące do klasycznych motywów heroicznych, z domieszką epiki. Do tego jest to powieść, tak jak zresztą część pierwsza, dobrze napisana. Fabuła jest wartka i zwarta, co czyni ją bardzo przystępną. Co wydaje mi się bardzo ważne, ponieważ świat Thei do interesujących – w zamierzeniach autora – nie należy, skoro pełno w nim mroku, szarości i generalnie jest odpychający. To miejsce, w którym nie chce się być. Pytanie jednak, czy Rud powinien wrócić na Ziemię, do przyszłości z której trafił. Jak pamiętamy, na Theę trafił w wyniku wykonywania kary śmierci. A droga powrotna, jak każda droga, którą w literaturze ma do przebycia bohater, powinna go zmienić. Na lepsze lub na gorsze. Powieść wieńczy zgrabny epilog, który ma charakter rodem z Hollywood. Nie chodzi bynajmniej o happy end. Historia znajduje swój naturalny finał, akcja zostaje rozwiązana, ale tak, że czytelnik wie, że nic się nie kończy. Koniec jednej opowieści stać się może początkiem innej. Lubię takie finały.

„Księga zepsucia” jako tom drugi i jako całość prezentuje się... zgrabnie. Nieźle napisana, z dobrym i chyba wykorzystanym pomysłem, nieprzefajnowana, zarówno jeśli chodzi o bohaterów, jak i rzeczywistość. Jednak miłośnicy przyjaznych i miłych dla oka światów fantasy nie mają czego w niej szukać. Nie jest to również historia szczególnie optymistyczna czy podnosząca na duchu choćby poprzez happy end. Jest jak wytrawne wino. Taki szorstki pinot noir.