„Sinobrody”, kolejna powieść wydana przez Zysk i S-kę w cyklu dzieł zebranych Kurta Vonneguta ma wiele wyjaśniający podtytuł: „Autobiografia Rabo Karabekiana (1916-1988)”. Jednocześnie już w pierwszym akapicie narrator, żyjący w Stanach Zjednoczonych syn ormiańskich emigrantów ostrzega, że choć „obiecał autobiografię, (…) wysmażył przy okazji dziennik z tego niełatwego lata”. I faktycznie, kolejne strony książki przeskakują między „teraźniejszością”, czyli czasem spędzanym przez Karabekiana w posiadłości należącej do jego niedawno zmarłej drugiej żony, czasami w towarzystwie ostatniego przyjaciela pozostałego z dawnych lat, pisarza Paula Slazingera, niedawno poznanej sąsiadki, Circe Berman, oraz kucharki Celeste i jej córki, a „przeszłością”, czyli historią życia spisywaną przez swego czasu szeroko znanego malarza. Malarska przeszłość Karabekiana to jeden z centralnych tematów powieści: narrator przez dłuższy czas obracał się w kręgu słynnych abstrakcyjnych ekspresjonistów, wśród których byli między innymi Jackson Pollock i Mark Rothko, sam zdobywając przy tym szerokie uznanie i przyzwoite źródło dochodu.

„Sinobrody”, jedna z późniejszych powieści Vonneguta, jest w pełni realistyczna i jak na amerykańskiego pisarza niemal ugrzeczniona. Choć nadal opisywane są w niej tragiczne i bezsensowne epizody historii ludzkości – jak na przykład masakra Ormian w Turcji – a sukcesy czy klęski przedstawianych postaci są w zasadniczej mierze kwestią przypadku, to tak typowa dla autora „Rzeźni numer pięć” ironia wydaje się tym razem świadomie utemperowana, a główny bohater, pomimo utraty oka na wojnie, wczesnej śmierci obojga rodziców oraz większości przyjaciół pozostaje stosunkowo pogodny. Opowiadanej niezbyt dynamicznie historii towarzyszy niemal od początku tylko jedna większa zagadka: sekret znajdującego się niedaleko domu Karabekiana spichrza, w którym piszący własną biografię mężczyzna ukrywa coś, co zamierza ujawnić światu dopiero po swojej śmierci.

Uważny czytelnik czy czytelniczka znajdą w „Sinobrodym” wiele interesujących obserwacji. Karabekian zauważa na przykład, że globalizacja i prosty dostęp do informacji to przekleństwo ludzi o skromnych, choć niezerowych zdolnościach: kiedyś, jeśli ktoś umiał śpiewać lepiej niż najbliżsi sąsiedzi, mógł dostarczać radości sobie i innym, nie musząc się porównywać z nagraniami zawodowców. W miarę kontynuowania lektury pytania o sens i znaczenie tworzenia sztuki stają się absolutnie centralnym tematem powieści. Karabekian był bardzo sprawnym ilustratorem, podobnie jak jego wczesny mistrz i nauczyciel, Dan Gregory. Potem zaczął tworzyć wraz z przyjaciółmi abstrakcyjne obrazy (które zresztą w większości uległy zniszczeniu z bardzo Vonnegutowskiego powodu). Rozumiał, że abstrakcjoniści nie malują koni dlatego, że tego nie potrafią, ale dlatego, że tego nie chcą – ale czy takie wyjaśnienie należy uznać za wystarczające? I czym są, jeśli w ogóle istnieją, obowiązki artysty wobec sztuki i innych ludzi?

Ostateczne odpowiedzi – związane z tajemnicą spichrza – zdają się mieć dość jednoznaczny charakter. Vonnegut, często ukrywający konsekwentny, rygorystyczny moralizm za warstwą parodii i nihilizmu, tym razem odsłania nieco zasłonę.