„Ostatni” to – nomen omen – ostatni tom „Trylogii Nadzoru” napisanej przez Charliego Fletchera. Cały cykl opowiada o sekretnej organizacji broniącej równowagi między światem naturalnym i nadprzyrodzonym, domeną śmiertelników i istot nadprzyrodzonych. O organizacji, którą (w pierwszym tomie) poznaliśmy w nie lada opałach. I tak już zostało, a nawet zintensyfikowało się, ponieważ zamykający trylogię tom ukazuje Nadzór w rozsypce.

Członkowie Nadzoru, rozproszeni, pozbawieni bezpiecznej kryjówki i otoczeni przez wrogów będą musieli podjąć nadludzki wysiłek nie tylko po to, by zachować równowagę w świecie, ale także, by zachować istnienie organizacji. Nie dajcie się jednak zwieść – dla Nadzoru wszystko, co nadludzkie to chleb powszedni!

Charlie Fletcher jest nie tylko pisarzem, ale także scenarzystą telewizyjnym. Widać to dość dobrze po kompozycji całości. Autor wyraźnie stara się dawkować napięcie, podsycać czytelniczą ciekawość. Mogłoby to robić pozytywne wrażenie, gdyby nie jeden krok za daleko. Mamy książkę, która składa się z 55 rozdziałów obejmujących 500 stron. To daje jakieś 9 stron na rozdział, a niektóre są też podzielone wewnętrznie. Zatem zmiana scen, perspektyw itd. jest tu bardzo częsta, irytująco wręcz częsta. Dopiero kiedy wątki się łączą, następuje pewien ład – dynamika zostaje zachowana, ale łatwiej utrzymać uwagę na fabule.

Domykający charakter „Ostatniego” jest dyskusyjny. Fletcher definitywnie kończy kilka wątków, uśmierca postaci – choć robi to w sprawny, emocjonujący, sensowny, chciałoby się powiedzieć nawet: piękny sposób – ale jednocześnie pozostawia parę pytań bez odpowiedzi. Jest to nieco denerwujące, kiedy seria zapowiadana jest jako trylogia. Czy należy spodziewać się kontynuacji? Jeśli tak – po co określać całość trylogią? A jeśli nie – czy te luźne nitki fabularnej tkanki nie są pewnymi potknięciami Fletchera?

Zakończenie historii daje satysfakcję. Jest groźnie, jest szybko, jest emocjonująco. Cała trylogia zrobiła na mnie umiarkowane wrażenie, ponieważ wydaje mi się, że brakuje w niej nowych elementów i sam pomysł jest wtórny. Ale jeśli rozpatrywać „Ostatniego” w kontekście domknięcia historii, to można mu zarzucić tylko wspomniane już porzucone wątki (w niewielkiej ilości) oraz nieco za szybką zmianę scen, przynajmniej na początku. Jednak fani serii z pewnością będą zadowoleni.