„Więcej niż wygnanie” to drugi tom serii J.L. Bourne'a „Armagedon dzień po dniu”, opowiadającej o losach bohatera ocalałego z apokalipsy zombie. Pierwszy tom nie dał nam nic nowego i dobrego, a drugi idzie w jego ślady. Albo wlecze się, jak powłóczący kończynami nieumarlak.

Choć zombie nie należą do mojego ulubionego bestiarium, to jest w nich pewien potencjał. Świetnie spisują się jako figury krytyki społeczeństwa konsumpcyjnego, a ich apokaliptyczny rozkwit stwarza warunki ciekawego eksperymentu socjologiczno-psychologicznego, w którym wychodzą na jaw dużo ciekawsze demony ludzkiego wnętrza. Tyle że w „Armagedonie” Bourne'a tego wcale nie ma. To zwykła sieczka.

Mamy za to pełno akcji. Ucieczek, walk, chowania się i tak dalej. Przed zombie i przed ludźmi, innymi ocalałymi, którzy nie zawsze są mili. Ale nasz protagonista to doskonale wyszkolony specjalista od broni i walk, więc bez trudu daje sobie radę nawet z przeważającymi siłami wroga. Z wyjątkiem tych momentów, gdy dla podniesienia dramatyzmu wydaje się, że tym razem mu się nie uda. Spokojnie, uda się, bo wewnętrzna logika powieści jest po jego stronie.

Ostatecznie jak moglibyśmy się dowiedzieć o śmierci bohatera, który jest jednocześnie narratorem? Powieść ma formę pamiętnika, co jest w jasny sposób ograniczające. Nic nas tu nie zaskoczy. Jedynym fabularnym zwrotem (i to na ostatnich stronach książki) jest rozszyfrowanie genezy plagi zombie. Genezy w klimatach science fiction, stanowiącej dość łatwe rozwiązanie.

Jeśli coś stoi za książką „Więcej niż wygnanie”, to chyba tylko tempo, w jakim przebiega jej lektura. Można ją pochłonąć błyskawicznie, choć nie jest to zasługa wciągającej historii. Duża czcionka i proste zdania przyspieszają cały proces, dzięki czemu strata czasu jest mniejsza. Poza tym trudno mi w tej książce zauważyć jakieś zalety. Jest wtórna, zawiera wyidealizowanego i mało realistycznego bohatera, jej język jest dość toporny. Podobnie jak przy pierwszym tomie, odradzam nawet fanom gatunku.