Po „Zawodzie: wiedźmie”, wydawnictwo Papierowy Księżyc kontynuuje serię „Kronik Belorskich” Olgi Gromyko, konsekwentnie trzymając się oryginalnej numeracji. To pocieszające, ponieważ wcześniej książki z tej serii, wydawane przez Fabrykę Słów, były dzielone na dwie mniejsze objętościowo części, tak że z trylogii zrobił się pięcioksiąg. Tym razem jednak dostajemy całość – niemal 500 stron tekstu o przygodach sympatycznej (jeśli ktoś lubi ironię, sarkazm i tego typu odmiany "sympatii") wiedźmy, Rednej.

W „Wiedźmie opiekunce” Wolha Redna kończy naukę w magicznej szkole, zdaje egzaminy i... rozpoczyna staż. Nie jest z tego powodu zadowolona, ale takie są zasady. Bohaterka postanawia jednak zagrać według własnych reguł, dzięki czemu szybko uzyskuje zwolnienie ze stażu, rekomendację króla i datek. O tak, W. Redna potrafi dopiąć swego. Gdybyście zapomnieli, jak uparta i na swój sposób konsekwentna jest główna bohaterka cyklu, Olga Gromyko szybko wam o tym przypomni. Jednak już w kolejnej przygodzie ujawni inną twarz W.Rednej: pomocną, szlachetną, opiekuńczą.

Konstrukcja tego tomu jest zasadniczo prosta i przypomina klasyczne powieści fantasy. Grupa bohaterów zmierza z punktu A do punktu B. Skład maszerującej ekipy nieco się zmienia na przestrzeni książki, jednak trzon pozostaje niezmienny, choć wszystko kręci się, rzecz jasna, wokół Wolhy. Drużyna na swojej drodze napotyka przeszkody, niebezpieczeństwa i ludzi w potrzebie. No, czasem są to wampiry w potrzebie. Trolle, smoki... Wiecie jednak, o co chodzi.

Nie do końca świadomie, Wolha i jej znajomi wikłają się w wielką politykę. Ich wyprawa i podejmowane podczas niej działania okażą się z czasem znacznie ważniejsze, niż jawiły się początkowo. I choć wszystko się skomplikuje, to fabuła nie przyćmi w tej powieści akcji. „Wiedźma opiekunka” sprawia wrażenie bardziej dynamicznej od „Zawodu: wiedźmy”, choć już pierwszemu tomowi wartkości akcji nie można było odmówić. Tu wszystko zaczyna galopować (na dość osobliwej kobyle).

Drugi tom „Kronik Belorskich” pozostaje lekturą lekką i pozbawioną filozoficznego namysłu. Co więcej, mam wrażenie, że gdy Gromyko sili się na jakieś mądrości, próbuje wciskać w usta swoich bohaterów wypowiedzi o aforystycznym charakterze, to kompletnie jej to nie wychodzi. Wychodzą za to banały w stylu "Nie ma większej odwagi niż pokonanie własnego strachu", które zawstydziłyby samego Coelho. Mimo tego mankamentu, powieść sprawia wiele frajdy i trudno się od niej oderwać. Jeśli spodobał się wam pierwszy tom, nie musicie bać się spadku formy i śmiało możecie sięgnąć po drugi.