Czwarty tom „Kronik Wardstone” przynosi zmianę. To nadal jest książka dla młodszej młodzieży, ale przedstawiane w niej wydarzenia są znacznie bardziej mroczne i poważniejsze, niż miało to miejsce w poprzednich częściach cyklu.

„Kroniki Wardstone” Josepha Delaneya to cykl fantasy przeznaczony przede wszystkim dla tej grupy odbiorców, która dopiero co przekroczyła barierę dziesięciu lat: świadczy o tym chociażby trzynastoletni bohater, przez cztery tomy serii postarzony przez autora tylko o niecały rok. Jednakże w „Wiedźmim spisku” całość nabiera krwawych barw i w dużej mierze zostaje pozbawiona wcześniejszego, dość sielskiego rysu.

Pewne znaczenie w tej zmianie ma przeniesienie akcji w inne rejony Hrabstwa. Stracharz, wraz ze swym uczniem Tomem i wspierającą ich Alice, wyrusza do Pedle, gdzie rozpanoszyły się klany wiedźm. Mało tego, mają one plan, który może odbić się szerokim echem po całej krainie i stanowić zagrożenie dla wszystkich dobrych ludzi. Nie zdradzając zbyt wiele z fabuły, warto wspomnieć, że dramatyzm wydarzeń w tym tomie znacząco przerasta wcześniejsze. Po pierwsze sporo postaci – chociaż głównie trzecioplanowych – ginie. Po drugie trudne chwile, zakończone zresztą poważnymi konsekwencjami, przeżywają najbliżsi głównych bohaterów. Po trzecie wreszcie, wraz z opisywanymi wydarzeniami, nasila się poczucie zagrożenia i nieuniknioności nadchodzących wydarzeń.

Między powstaniem pierwszego i czwartego tomu „Kronik Wardstone” upłynęło około trzech lat. Czy czas ten sprawił, że Delaney postanowił dostosowywać serię do wymagań coraz starszych czytelników, którzy rozpoczynali przygodę z cyklem kilka lat wcześniej? Trudno powiedzieć (następne tomy - nieznane jeszcze niżej podpisanemu - mogą w tym pomóc), ale pewne znamiona tego trendu były widoczne już w „Tajemnicy starego mistrza”. Na razie wszystkie tropy na to wskazują.

Biorąc pod uwagę dwa ostatnie tomy cyklu Delaneya można wysnuć ostrożny wniosek, że całość – po dość sielankowym i oczywistym początku – zmierza ku czemuś, co można sklasyfikować jako dark fantasy dla dzieci/młodzieży. Nie jest to oczywiście żaden nowatorski trend, być może nawet jest wzorowany na klasycznych baśniach, ale z drugiej strony nie jest to powszechne rozwiązanie w prozie dla tej grupy wiekowej.

Niżej podpisany – już całkiem dorosły czytelnik – „Wiedźmi spisek” odebrał zdecydowanie najlepiej z dotychczasowych tomów. Oczywiście nadal uproszczona i linearna fabuła (w tym zakresie praktycznie nic się nie zmieniło) nie przynosi wielu zaskoczeń – głównie za sprawą stosowania tych samych zwrotów fabularnych i zachowań postaci. Na przykład można być pewnym, że Tom na pewno wybierze się gdzieś samowolnie, co przysporzy dodatkowych komplikacji. Niemniej dodanie większej dawki mroku wpłynęło pozytywnie na całość, a ponadto zapowiada, że w następnych tomach będzie jeszcze mroczniej i trudniej dla bohaterów. A przecież właśnie tego czytelnik oczekuje.