Wizja nowego świata, planety odpowiadającej Ziemi, którą ludzkość mogłaby odwiedzić, wykorzystać, a ostatecznie zapewne skolonizować, rozpalała globalną wyobraźnię od początku lotów kosmicznych, a zapewne już dużo wcześniej. W literaturze fantastycznonaukowej podobny temat często pojawia się w kontekście nadchodzącej apokalipsy, która ma unicestwić Układ Słoneczny. Z drugiej strony nawet w mniej dramatycznych warunkach samo odkrycie obszaru kosmosu potencjalnie nadającego się do zamieszkania stanowiłoby niewątpliwie wyzwanie dla ludzkości – a więc i pole dla pisarskiej wyobraźni.

“Płomień”, kolejna powieść debiutującej już w 2009 roku Magdaleny Salik - pierwsza wydana przez Powergraph - od samego początku toczy się trzytorowo. Kolejne rozdziały opowiadają na przemian o przygotowaniach do lotu na Kepler-973d, odkrytą przez astronomów planetę o różnych cechach podobnych do naszej Ziemi; o przygodach przebywającej na stacji kosmicznej astronautki Keri; wreszcie o losach biorącego udział w bliżej nieokreślonych zmaganiach wojennych Wynfreda. Pierwszy wątek odgrywa dominującą rolę. Bliżej poznajemy kierującego projektem Ala Townsenda, a przede wszystkim Evelyn Brin, psycholożkę moralności zajmującą się początkowo stroną etyczną przedsięwzięcia. „Płomień” to nazwa statku, który ma polecieć ku Lodowej Ziemi, jak dziennikarze określają Kepler-973d; tak samo nazywają się też pojazdy kosmiczne występujące w częściach fabuły związanych z Keri i Wynfredem.

W prywatnej i zawodowej relacji Brin i Townsenda kluczową rolę odgrywają dylematy moralne związane z misją „Płomienia”, a w szczególności budzący kontrowersje projekt potencjalnego mapowania mózgów członków załogi, traktowany jako rozwiązanie awaryjne. Salik wiarygodnie opisuje zainteresowanie opinii publicznej stojącym przed uczonymi wyzwaniem, próbując jednocześnie przedstawić pewne aspekty ziemskiego życia w nieodległej przyszłości. Techniczna strona przedsięwzięcia jest opisana dość skrótowo, zainteresowania autorki skupiają się wyraźnie gdzie indziej. Wątki Keri i Wynfreda bywają irytujące. Dość szybko staje się jasne, że w pewnym momencie połączą się z główną osią fabuły, i choć finał powieści oferuje satysfakcjonujące wyjaśnienie ich genezy, to nie do końca rekompensuje wrażenie pretekstowości i schematyczności towarzyszące lekturze „bocznych” historii.

Niestety nie do końca wiarygodnie wypada też kluczowa dla powieści postać Evelyn; dziecięca fascynacja intelektem, a raczej pozycją Townsenda nie odpowiada do końca wykształceniu i doświadczeniom psycholożki. Zgłaszane przez Brin uwagi krytyczne dotyczące misji „Płomienia” znikają w zasadzie bez większego powodu, a rozważania o tym, że naukowcy zajmujący się etyką nie zawsze kierują się zasadami moralnymi we własnym życiu, wydają się niezbyt odkrywcze. Z drugiej strony warto pochwalić Salik już za samą próbę zmierzenia się z opowiedzeniem o próbach poznawania nowych światów w czasach, gdy nie sposób już udawać, że jakakolwiek kolonizacja może być całkowicie bezproblemowa. W epoce, w której role sztucznej inteligencji i ludzkich emocji splatają się w coraz bardziej skomplikowaną sieć.

Warto marzyć, ale i myśleć o tym, co nas czeka, jeśli marzenia otrzymają szansę realizacji.