„Pan Ciemnego Lasu” to drugi, bądź – w innej numeracji – trzeci i czwarty tom „Opowieści o Shikanoko” autorstwa Lian Hearn. Oryginalnie zawarte tu części („Pan Ciemnego Lasu” i „Gra w go z tengu”) ukazały się osobno, ale w polskiej edycji przygotowanej przez Wydawnictwo MAG zostały zebrane, podobnie jak to miało miejsce w przypadku poprzedniego tomu – „Cesarza Ośmiu Wysp”. Dostajemy więc dwa tomy zebrane w jedną książkę – i za jedną cenę, co jest świetnym rozwiązaniem.

„Pan Ciemnego Lasu” stanowi domknięcie historii zapoczątkowanej w „Cesarzu Ośmiu Wysp” i lektura pierwszej części jest konieczna do zrozumienia tego, co dzieje się tutaj, choć rozdzielność fabularna obu części również jest wyraźna, choćby poprzez oddzielający czas fabuły „Cesarza” i „Pana” okres ponad dekady.

Wracamy zatem do Shikanoko, by zastać naszego bohatera w dość nieciekawej sytuacji. Choć udało mu się zabić adwersarza z poprzednich tomów, to na Lotosowym Tronie nadal nie zasiada prawowity cesarz. A magiczny kraj czuje tę nieprawidłowość i wydziera ludziom okrutną cenę: długotrwałą suszę, która przynosi głód i śmierć. Jakby tego było mało, Shikanoko nie może pozbyć się magicznej maski, wrośniętej teraz w jego twarz i czyniącej z niego dziwacznego człowieka-jelenia. Ukrywa się w tytułowym Ciemnym Lesie i tylko jedna osoba może mu pomóc powrócić na ścieżkę jego przeznaczenia, łączącą się ze ścieżką przeznaczenia całego kraju.

W nowej odsłonie „Opowieści o Shikanoko” obok tytułowego bohatera spotkamy cały szereg postaci znanych nam z poprzednich części oraz nowych graczy na magicznej i politycznej scenie dawnej Japonii. Autorka utrzymuje wysoki poziom literackich kreacji i wszystkie przypominane czy wprowadzane postaci są rozbudowane i różnorodne, a przy tym wiarygodne. Ze względu na upływ czasu pomiędzy „Cesarzem” a tym tomem, bohaterowie już znani ulegną pewnym przeobrażeniom, co szczególnie widoczne jest w przypadku tych, których poznaliśmy jako podlotków. Wydaje mi się, że legendarne postaci w drugiej części „Opowieści” stają się nieco ważniejsze, przez co też mocniej zarysowane, ale Hearn trzyma się minimalistycznej fantastyki – to znaczy ogranicza pierwiastki nadprzyrodzone, uzyskując efekt baśniowości głównie poprzez egzotykę miejsca i czasów.

Jeśli polubiliście „Opowieści o Shikanoko” po lekturze „Cesarza Ośmiu Wysp”, to z pewnością sięgniecie po „Pana Ciemnego Lasu”. Nie będziecie zawiedzeni. Autorka rozwija wielowątkową powieść, utrzymując wysoki poziom i specyficzny styl. Nadal operuje krótką i celną frazą, dynamiczną akcją i poetyckim zacięciem. Wszystko tu jest dopracowane i estetyczne, tworząc surowy, lecz piękny i bardzo pasujący klimat orientu.