– Będziesz musiała działać szybko.

– Jestem gotowa.

– Jak dużo czasu możesz jeszcze przeżyć w swoim skafandrze?

May spojrzała na wyświetlacz funkcji w osłonie swojego hełmu.

– Godzinę – odparła. – Zajmę się przede wszystkim najważ­niejszymi układami.

Ekrany niektórych portali zaczęły migać.

– Najpierw podejdź do migających ekranów. Podam ci kody restartu dla każdego z nich. Wprowadź je najszybciej jak to możli­we, ale ostrożnie. Dwa niepoprawne wejścia wyłączą je na minutę.

– Rozumiem. Jeden drobiazg. Nigdy wcześniej nie byłam w tym pomieszczeniu, a ściślej mówiąc, nigdy mi na to nie pozwolono i nie mam pojęcia, jak operować silnikami manewrowymi skafandra.

– One reagują na spojrzenie i intencję.

– Naprawdę? Wystarczy, że pomyślę, dokąd chcę pójść, a ska­fander mnie tam poniesie?

– Musisz także patrzeć na miejsce docelowe. System śledzi punkty, w których skupiają się twoje źrenice, aby oznaczyć cel, i ko­jarzy je z falami mózgowymi związanymi z ludzkim pragnieniem.

– Będę potępiona – wyrwało się May.

– Potępiona przez chrześcijańskiego Boga i skazana na wiecz­ność w piekle? Nie widzę związku…

– Taka przenośnia – wyjaśniła May. – Tam, skąd pochodzę, jest ich dużo więcej, nie kłopocz się więc z tłumaczeniem.

– Tak jest.

May wpatrzyła się w jeden z migających ekranów i skupiła na myśli, że chce tam dotrzeć. Zaskoczyła ją szybka reakcja skafandra, który podpłynął dokładnie tam, gdzie chciała.

– Pierwszy luk.

– Posługując się ekranem dotykowym, wprowadź następują­cy kod…

Kolejne pół godziny May spędziła, unosząc się dookoła kuli i wprowadzając kody. Nie poruszała się jednak dostatecznie szybko. W warunkach braku grawitacji działanie okazało się utrudnione, a nie pomagało też to, że była głodna i umierała z pragnienia. Do tego system chłodzący skafandra nie radził sobie z promieniowaniem ultrafioletowym i May czuła się jak w piekarniku. Mogła sobie tylko wyobrazić, jaka kompletna katastrofa nastąpi, jeśli tam zemdleje.

– Przeprowadziłam właśnie odczyt atmosfery w ambulatorium i strefie wejściowej do pomieszczenia czystego. Wskaźniki systemu podtrzymywania życia spadają w tempie pięć procent na minutę – zaraportowała SI, dolewając oliwy do ognia.

– Ale zrestartowałam dopiero jedną trzecią czerwonych ekranów.

– Możliwe, że układy kontrolujące system podtrzymywania życia wymagają naprawy mechanicznej.

May spojrzała na swój zegar, odliczający, ile czasu jej jeszcze zostało. Dwadzieścia pięć minut. Doładowanie skafandra wydawa­ło się dyskusyjne, skoro cały statek miał umrzeć. Co więcej, za­uważyła, że niektóre gałęzie materiału organicznego zmieniły kolor z czarnego na niezdrowo wyglądający ciemnoszary.

– Kapitan Knox, boję się o twój skafander. Sądząc po tym, jak długo pracujesz, system podtrzymywania życia będzie działał jeszcze niecałe dziesięć minut.

– Jeśli nie zrobię tego teraz, i tak umrę.

– Doładowanie skafandra jest bardziej racjonalne. Wiemy, kiedy on umrze. Nie wiemy, kiedy umrze statek.

– Rzecz najważniejsza… materiał organiczny… Spójrz na nie­go – zmieniła temat May i skierowała kamerę w swoim hełmie na szybko szarzejące gałęzie.

– Przyśpieszone niszczenie. Boję się, że to, co robisz, tego nie zatrzyma ani nie odwróci.

– Co to oznacza?

– Musimy spróbować uratować materiał wciąż zdolny do życia.

– Jak?! – krzyknęła May ze złością.

– Mogę zrestartować cały system. Teoretycznie byłby to reset wszystkich portali i przywrócenie tych, które nie są trwale uszko­dzone.

– Dlaczego, u diabła, właśnie od tego nie zaczęłyśmy? – burknęła May.

– Restartowanie wykonuje się tylko w bazie, bez załogi. Re­startowane są wszystkie systemy, włącznie z systemem podtrzymy­wania życia. Na statku zrobi się ciemno na co najmniej pięć minut, ale ten czas nigdy nie jest dokładny. A jeśli restart się nie powiedzie, nie będę mogła go powtórzyć.

May poczuła, że jej wewnętrzny system podtrzymywania życia szybko słabnie. Wcześniej dyszała, teraz z trudem łapała dech. Musi stąd wyjść.

– Restartuj system… gdy stąd wyjdę.

– Kapitan Knox, to jest bardzo niebezpieczne. Może cię zabić.

– I tak umieram… W skafandrze mam mało tlenu. Gdy dojdę do… śluzy, podłączę się do ładowarki, a ty rozpoczniesz restart. To rozkaz.

– Tak jest.

May podpłynęła do włazu. SI go otworzyła, a ona znalazła się w środku. Ponieważ śluza powietrzna była szczelna, a ciśnienie ta­kie samo jak w głównej części statku, May opadła na podłogę i wy­lądowała w pozycji siedzącej obok ładowarki do skafandra. Miała wrażenie, że próbuje oddychać przez słomkę. Zaczęła się szarpać z kablami ładowarki, lecz w końcu je podłączyła. Jej oddech wracał do normy, ale cała się trzęsła, ponieważ pot w skafandrze zaczął zamarzać.

– Jest przeraźliwie zimno! – krzyknęła, szczękając zębami.

– Ciśnienie atmosferyczne na statku spadło do osiemnastu procent.

Skafander May się ładował, niewiele jej to jednak dało. Wy­świetlacz funkcji nie działał z powodu niskiej mocy, nie miała więc pojęcia, ile czasu zyskała, podłączając się do ładowarki. Gdyby po­czekała trochę dłużej, statek całkowicie straciłby zasilanie, zaś SI – zdolność do restartowania czegokolwiek.

– Restartuj system teraz.

– Jaki jest w twoim systemie podtrzymywania życia poziom…

– Po prostu zrób to – warknęła.

– Rozpoczęcie restartu systemu za pięć, cztery, trzy, dwa, jeden…

Statek pogrążył się w ciemnościach. Zapanowało lodowate zimno. May czuła, że ciepło uchodzi z jej ciała niczym powietrze z przekłutego balonu. Jej kościec trząsł się i grzechotał tak mocno, że każdy mięsień boleśnie się kurczył, a potem wpadał w dygot. Musiała zacisnąć zęby i z całej siły podtrzymywać dolną szczękę, z obawy, że połamią jej się zęby.

Ostatnim dźwiękiem, jaki docho­dził do uszu May zanim straciła świadomość, był odgłos jej, być może ostatnich, oddechów.