Jakiś czas temu użyłem przenośni, że Peter Watts to Emil Cioran fantastyki naukowej. Obu panów cechuje ten sam nieco egzaltowany światopoglądowy pesymizm, który jednocześnie jest źródłem jakieś przewrotnej satysfakcji. Watts bierze na warsztat najcięższe tematy – samobójstwa, pedofilie, fanatyzm religijny, rasizm i rozgrywa je nie gdzieś w tle, jako antagonizmy głównego bohatera, ale właśnie jako immanentne cechy protagonisty. Nie usprawiedliwia, ale stara pokazać się wszystkie strony problemu.

Adam Rotter recenzuje zbiór opowiadań "Odtrutka na optymizm" Petera Wattsa.

Dodał: toto