Gdzie leśna droga wije się

Issa, syn chłopa

Rozdział I

Z tej wysokości las wyglądał jak puszysta, cętkowana piana, jak ogromna mokra gąbka wielkości wszechświata, jak zwierzę, które kiedyś zamarło w oczekiwaniu, potem usnęło, porosło szorstkim mchem. Jak bezkształtna maska zasłaniająca twarz, której nikt jeszcze nigdy nie widział.

Pierec zrzucił sandały i usiadł, zwiesiwszy nogi w przepaść. Miał wrażenie, że natychmiast zwilgotniały mu pięty, jakby rzeczywiście zanurzył je w ciepłej liliowej mgle gęstniejącej w cieniu skały. Wyjął z kieszeni przygotowane kamyki, starannie ułożył je obok siebie, potem wybrał najmniejszy i ostrożnie wrzucił w to żywe i milczące, senne i obojętne, pochłaniające bezpowrotnie, i biała iskra zagasła i nic się nie wydarzyło – nie drgnęła ani jedna gałązka, nie otwarły się żadne oczy, aby spojrzeć na Piereca.

Jeśli co półtorej minuty rzucać kamyczek i jeśli prawdą jest to, co opowiadała jednonoga kucharka, zwana Kazałunią, co przypuszczała madam Bardot, szefowa Grupy Pomocy Tubylczej Ludności, i jeśli nieprawdą jest to, o czym szeptem rozmawiali szofer Tuzik z Nieznajomym z Grupy Inżynieryjnej Infiltracji, i jeżeli ludzka intuicja ma jakąkolwiek wartość, i jeśli chociaż raz w życiu spełniają się oczekiwania, wówczas przy siódmym kamyku krzaki za plecami rozchylą się z trzaskiem łamanych gałązek i na polankę, na zdeptaną trawę posiwiałą od rosy wyjdzie goły do pasa dyrektor w szarych gabardynowych spodniach z liliowym lampasem, dyrektor błyszczący od potu, kosmaty, żółtoróżowy, i nie patrząc na nic, ani na las pod sobą, ani na niebo nad sobą, sapiąc, zacznie robić skłony, zanurzając w trawę palce, wywołując podmuchy wiatru szerokimi dłońmi za każdym razem, kiedy się wyprostuje, i wtedy potężna fałda na jego brzuchu wypłynie na spodnie, a powietrze nasycone nikotyną i dwutlenkiem węgla ze świstem i bulgotem wylatywać będzie z otwartych ust dyrektora.

Krzaki za plecami rozchyliły się z trzaskiem łamanych gałązek. Pierec obejrzał się ostrożnie, ale to nie był dyrektor, był to znany mu Klaudiusz-Oktawian Domaroszczyner z Grupy Wykorzeniania. Powoli zbliżył się i przystanął dwa kroki za Pierecem, patrząc na niego z góry uważnymi, ciemnymi oczami. Coś wiedział albo coś podejrzewał, a było to coś ważnego i ta wiedza czy też podejrzenie unieruchomiło rysy jego wydłużonej twarzy, skamieniałej twarzy człowieka, który przyniósł tu na skraj urwiska dziwną i trwożną nowinę, jeszcze nikt na całym świecie nie słyszał tej nowiny, ale było już jasne, że wszystko zmieniło się diametralnie, że wszystko, co było do tej pory, nie ma już od tej chwili najmniejszego znaczenia i że każdy będzie musiał dać z siebie wszystko, na co go stać.

– A czyje to buty? – zapytał Domaroszczyner i obejrzał się.

– To nie buty – powiedział Pierec. – To sandały.

– Czyżby? – Domaroszczyner uśmiechnął się i wyciągnął z kieszeni wielki notes. – Sandały? Bardzo dobrze. Ale czyje są te sandały?

Zbliżył się do urwiska, ostrożnie spojrzał w dół i natychmiast się cofnął.

– Człowiek siedzi na krawędzi urwiska – powiedział – a obok niego stoją sandały. Nieuchronnie powstaje pytanie – czyje są te sandały i gdzie jest ich właściciel?

– To moje sandały – odpowiedział Pierec.

– Pańskie? – Domaroszczyner z powątpiewaniem spojrzał na wielki notes. – To znaczy, że siedzi pan boso. Dlaczego?

– Boso – dlatego że inaczej nie można – wyjaśnił Pierec.

– Wczoraj wpadł mi tam prawy but, więc postanowiłem, że od tej pory będę siedział boso. – Pochylił się i spojrzał przez rozsunięte kolana. – O, tam właśnie leży. Zaraz rzucę w niego kamykiem.

Domaroszczyner zwinnie złapał go za rękę i odebrał kamyk.

– Rzeczywiście zwyczajny kamień – powiedział. – Ale na razie to niczego nie zmienia. Nie rozumiem, Pierec, dlaczego mnie pan oszukuje, przecież stąd nie można zobaczyć buta – nawet jeżeli on się istotnie tam znajduje, a czy się znajduje, to oddzielny problem, którym zajmiemy się nieco później – a ponieważ buta nie można zobaczyć, to znaczy, że nie może pan w niego trafić kamieniem, nawet gdyby dysponował pan odpowiednią umiejętnością trafiania i rzeczywiście chciał tego i tylko tego – mam na myśli trafienie kamieniem w but… Ale zaraz to wszystko wyjaśnimy… – Domaroszczyner podciągnął spodnie i przykucnął.

– A więc wczoraj był pan tu również – powiedział. – Po co? Dlaczego już po raz drugi przyszedł pan na urwisko, na które pozostali pracownicy Zarządu, że nie wspomnę już o nieetatowych współpracownikach, przychodzą w najlepszym razie wyłącznie za potrzebą?

Piereca aż skręciło. To po prostu chamstwo, pomyślał. Nie, to nie wyzwanie i nie nienawiść, nie należy do tego przywiązywać znaczenia. To z powodu chamstwa. Nie należy przywiązywać znaczenia do chamstwa, nikt nie przywiązuje znaczenia do chamstwa. Zapaskudzanie lasu jest chamstwem. Chamstwo zawsze musi coś zapaskudzać.

– Pan zapewne lubi tu przesiadywać – przymilnie powiedział Domaroszczyner. – Zapewne bardzo pan lubi las. Lubi pan? Odpowiadać!

– A pan? – zapytał Pierec.

– Proszę się nie zapominać – z urazą odpowiedział Domaroszczyner i otworzył notes. – Wie pan świetnie, gdzie pracuję, a pracuję w Grupie Wykorzeniania, i dlatego pańskie pytanie, a właściwie kontrpytanie, jest całkowicie pozbawione sensu. Rozumie pan dobrze, że mój stosunek do lasu jest określony moimi służbowymi obowiązkami, natomiast co określa pański stosunek do lasu – jest dla mnie wysoce niejasne. To bardzo źle, Pierec, musi pan koniecznie poważnie nad tym pomyśleć, radzę dla pańskiego dobra, a nie dla mojego. Nie wolno być takim niezrozumiałym. Siedzi nad urwiskiem, boso, rzuca kamienie… Powstaje pytanie – dlaczego? Na pańskim miejscu szczerze bym powiedział wszystko. I wszystko ustawiłbym na właściwych miejscach. Skąd pan wie, może istnieją okoliczności łagodzące, i może się nawet okazać, że nic panu nie grozi. No, Pierec?

– Nie – odpowiedział Pierec. – To znaczy tak, oczywiście.

– Sam pan widzi: od razu znika jasność i wszystko staje się zagmatwane. Czyja ręka? – pytamy. Gdzie rzuca? Albo – komu właściwie? Albo być może – w kogo? I po co? I jak to się dzieje, że może pan siedzieć na skraju urwiska? Potrafi to pan sam z siebie czy też dopiero po specjalnym treningu? Ja, na przykład, nie mogę siedzieć na skraju urwiska. I aż boję się pomyśleć, w jakim celu miałbym to trenować. Kręci mi się w głowie. I to jest naturalne. Człowiek w ogóle nie ma po co siedzieć na skraju urwiska. A w szczególności wtedy, kiedy nie ma przepustki do lasu. Proszę pokazać swoją przepustkę, Pierec.

– Nie mam przepustki.

– Tak. Nie ma pan. A dlaczego?

– Nie wiem… Jakoś mi nie dają.

– Słusznie, nie dają. Wiadomo nam o tym. Ale dlaczego nie dają? Mnie dali, jemu dali i jeszcze wielu innym, a panu z jakiegoś powodu nie dają.

Pierec ostrożnie, bokiem, spojrzał na Domaroszczynera. Domaroszczyner siąkał długim, cienkim nosem i szybko mrugał.

– Zapewne dlatego, że jestem człowiekiem postronnym – wyraził

przypuszczenie Pierec. – Myślę, że dlatego.

– A przecież nie tylko ja interesuję się panem – konfidencjonalnie powiedział Domaroszczyner. – Gdyby tylko ja! Panem interesują się ludzie znacznie ważniejsi… Może jednak odsunie się pan od urwiska, żebyśmy mogli porozmawiać? Kręci mi się w głowie, kiedy na pana patrzę.

Pierec wstał i podskoczył kilkakrotnie na jednej nodze, wkładając sandał.

– Och, niechże pan odejdzie od krawędzi! – ze zgrozą zawołał Domaroszczyner, machając na Piereca notesem. – Kiedyś mnie pan zabije swoimi wygłupami!

– Już po wszystkim – powiedział Pierec, przytupując. – Więcej nie będę. Idziemy?

– Idziemy – powiedział Domaroszczyner. – Ale stwierdzam, że nie odpowiedział pan na ani jedno moje pytanie. Martwi mnie pan, Pierec. Jakże tak można? – zajrzał do swego notesu, wzruszył ramionami i wsadził notes pod pachę. – Bardzo dziwne. Żadnych wrażeń, że już nie wspomnę o informacji.

– No dobrze, a co mam odpowiedzieć? – zapytał Pierec. – Po prostu chciałem porozmawiać tu z dyrektorem. Domaroszczyner zamarł, jakby utknął w krzakach.

– Ach, więc tak się to u was robi – powiedział zmienionym głosem.

– Co się robi? Nic się nie robi…

– Nie, nie – wyszeptał Domaroszczyner, rozglądając się na wszystkie strony. – Niech pan nic nie mówi. Nie trzeba słów. Zrozumiałem już. Miał pan rację.

– Co pan zrozumiał? W czym miałem rację?

– Nie, nie, niczego nie zrozumiałem. Nie zrozumiałem i koniec. Może pan być absolutnie spokojny. Nie zrozumiałem, to nie zrozumiałem. I w ogóle nie widziałem pana i nigdy tu nie byłem.

Minęli ławeczkę, weszli na górę po wyszczerbionych stopniach, skręcili w aleję wysypaną miałkim czerwonym piaskiem i weszli na terytorium Zarządu.

– Całkowita jasność może istnieć dopiero na określonym poziomie – mówił Domaroszczyner – i każdy powinien wiedzieć, do czego może pretendować. Ja robiłem to na swoim poziomie, to moje prawo i wykorzystałem je do ostatka. A tam, gdzie kończą się prawa, tam zaczynają się obowiązki…

Minęli dziesięciorodzinne wille z tiulowymi firankami w oknach, minęli garaż, przecięli boisko, następnie przeszli obok magazynów, obok hotelu, w którego drzwiach stał z teczką chorobliwie blady kierownik o nieruchomych, wybałuszonych oczach, wzdłuż długiego parkanu, za którym zgrzytały silniki.

Szli coraz szybciej dlatego, że czasu pozostało już niewiele, potem pobiegli, ale pomimo to wpadli do stołówki za późno, wszystkie miejsca były już zajęte, tylko w najdalszym kącie przy służbowym stoliku stały jeszcze dwa wolne krzesła, a trzecie zajmował szofer Tuzik, i szofer Tuzik, kiedy zauważył, że Pierec i Domaroszczyner niezdecydowanie stoją w progu, pomachał im widelcem, zapraszając do siebie.

Wszyscy pili kefir i Pierec też wziął kefir, i na ich stoliku, na sztywnym od brudu obrusie, stało w szeregu sześć butelek, a kiedy Pierec poruszył pod stołem nogami, aby usadowić się wygodniej na krześle, zadźwięczało szkło i na przejście między stolikami wytoczyła się butelka po brandy. Szofer Tuzik pochwycił ją zręcznie i wepchnął z powrotem pod stół, i wtedy znów zadźwięczało szkło.

– Trochę ostrożniej z nogami – powiedział.

– Ja niechcący – powiedział Pierec. – Przecież nie wiedziałem.

– A ja wiedziałem? – zapytał szofer Tuzik. – Tam stoją cztery

sztuki, udowodnij potem, że to nie ty.

– A ja na przykład w ogóle nie piję – z godnością powiedział Domaroszczyner.

– Wiemy, jak pan nie pije – powiedział Tuzik. – Tak to i my nie pijemy.

– Ale ja mam chorą wątrobę! – zaniepokoił się Domaroszczyner.

– Tu jest zaświadczenie.

Nie wiadomo skąd wyciągnął i podsunął pod nos Pierecowi pomiętą kartkę z zeszytu opatrzoną trójkątną pieczęcią. Rzeczywiście było to zaświadczenie, wypisane nieczytelnym lekarskim pismem. Pierec odróżnił tylko jedno słowo – „antabus”.

– Mam jeszcze za zeszły rok i pozaprzeszły, tylko że trzymam je w sejfie.

Szofer Tuzik nawet nie spojrzał na zaświadczenie. Wypił pełną szklankę kefiru, powąchał wewnętrzną stronę wskazującego palca, łzy stanęły mu w oczach i zachłyśniętym głosem powiedział:

– A co jeszcze na przykład bywa w lesie? Drzewa. – Wytarł oczy rękawem. – Ale nie stoją w miejscu, tylko skaczą. Zrozumiałeś?

– No, no? – chciwie zapytał Pierec. – Jak to tak – skaczą?

– Jak? No więc stoi nieruchomo. Jak drzewo, jednym słowem. Potem zaczyna się sprężać w sobie, rozkracza się – i jak nie śmignie! Trzask, hałas, kotłowanina. Z dziesięć metrów. Szoferkę wgniotło. I znowu stoi.

– Dlaczego? – zapytał Pierec.

– Dlatego że się tak nazywa – skaczące drzewo – wyjaśnił Tuzik, nalewając sobie kefiru.

– Wczoraj przyszła partia nowych pił elektrycznych – oznajmił Domaroszczyner, oblizując wargi. – Wydajność po prostu fenomenalna. Powiedziałbym nawet, że to nie są piły, tylko piłujące kombajny. Nasze kombajny wykorzeniania.

A dookoła wszyscy pili kefir – z musztardówek, z blaszanych kubków, z filiżanek do kawy, z papierowych tutek, wprost z butelek. Wszyscy trzymali nogi pod krzesłami. I zapewne wszyscy mogli okazać zaświadczenia o chorobach wątroby, żołądka albo dwunastnicy. I za ten rok, i za wszystkie ubiegłe lata.

– A potem wzywa mnie menedżer – mówił dalej Tuzik podniesionym głosem – i pyta, dlaczego szoferka wgnieciona. Znowu, mówi, łajdaku, lewe kursy? Pan, panie Pierec, grywa z nim w szachy, niech się pan ujmie za mną, on pana szanuje i często o panu wspomina. Taki na przykład Pierec, mówi, to jest ktoś! Ja, mówi, nie dam samochodu dla Piereca, nawet nie proś. Takiego człowieka nie wolno stąd wypuścić. Zrozumcie, mówi, kretyni, paskudnie nam będzie bez Piereca! Niech pan się wstawi za mną, co?

– D-dobrze – złamanym głosem powiedział Pierec. – Spróbuję.

– Ja mogę porozmawiać z menedżerem – powiedział Domaroszczyner.

– Razem służyliśmy w wojsku, ja byłem kapitanem, a on u mnie porucznikiem. Do dzisiaj wita mnie, przykładając dłoń do czapki.

– A jeszcze tam są rusałki – powiedział Tuzik, ważąc na dłoni szklankę z kefirem. – W takich wielkich, czystych jeziorach. One tam leżą, rozumiesz? Gołe.

– To ci się przywidziało od twojego kefiru – powiedział Domaroszczyner.

– A ja je sam widziałem – powiedział Tuzik, podnosząc szklankę do ust. – Tylko wody z tych jezior nie można pić.

– Nie widziałeś ich dlatego, że ich nie ma – powiedział Domaroszczyner.

– Rusałki – to mistyka.

– Sam jesteś mistyka – powiedział Tuzik, wycierając oczy rękawem.

– Chwileczkę – powiedział Pierec. – Chwileczkę. A więc powiada pan, że one leżą… I co jeszcze? To niemożliwe, żeby zwyczajnie leżały i to wszystko. Może one żyją pod wodą i wypływają na powierzchnię, tak jak my wychodzimy na balkon z zadymionego pokoju w księżycową noc, zamykamy oczy i czujemy na twarzy chłodny wiatr, jeśli tak, to one mogą po prostu leżeć. Po prostu leżeć i nic więcej. Odpoczywać. Rozmawiać sennie i uśmiechać się do siebie nawzajem…

– Ty ze mną nie dyskutuj – powiedział Tuzik, wpatrując się ciężko w Domaroszczynera. – Byłeś kiedyś w lesie? Nie byłeś w lesie ani razu, a mądrzysz się.

– Głupie gadanie – powiedział Domaroszczyner. – Nie mam nic do roboty w waszym lesie. Mam przepustkę do tego waszego lasu. A ty na przykład, Tuzik, żadnej przepustki nie masz. Proszę pokazać przepustkę, panie Tuzik.

– Sam tych rusałek nie widziałem – powiedział Tuzik, zwracając się do Piereca. – Ale spokojnie w nie wierzę. Dlatego że chłopcy opowiadają. I nawet Kandyd też opowiadał. A kto jak kto, ale Kandyd o lesie wiedział wszystko. Kandyd chodził do lasu jak do swojej baby, po ciemku wiedział gdzie i co. Tam też zginął w tym swoim lesie.

– Gdyby zginął – powiedział znacząco Domaroszczyner.

– Jakie tam „gdyby”. Poleciał człowiek na helikopterze i już trzy lata ni śladu, ni popiołu. Był nekrolog w gazecie, stypa też była, czego ci jeszcze trzeba? Rozbił się helikopter razem z Kandydem.

– Zbyt mało wiemy – powiedział Domaroszczyner – żeby cokolwiek stwierdzić ponad wszelką wątpliwość.

Tuzik splunął i poszedł do bufetu po następny kefir. Wtedy Domaroszczyner nachylił się do ucha Piereca i wyszeptał, a oczy miał rozlatane:

– Proszę wziąć pod uwagę, że w sprawie Kandyda było tajne rozporządzenie… uważam się za upoważnionego, aby poinformować pana, ponieważ jest pan człowiekiem postronnym…

– Jakie rozporządzenie?

– Żeby uważać go za żywego – dźwięcznie wyszeptał Domaroszczyner i odsunął się. – Jaki dziś dobry, świeży kefir – powiedział głośno.

W stołówce panował hałas. Ci, którzy już zjedli śniadanie, wstawali, odsuwając krzesła, i szli do wyjścia, rozmawiając głośno, zapalali papierosy, rzucając zapałki na podłogę. Domaroszczyner rozglądał się wściekle i mówił do wszystkich, którzy przechodzili obok: „To zastanawiające, chyba państwo widzą, że rozmawiamy…”. Kiedy Tuzik wrócił z butelką, Pierec powiedział:

– Czyżby menedżer poważnie mówił, że nie da mi samochodu? Pewnie po prostu żartował?

– Jak to żartował? On pana, panie Pierec, nadzwyczaj lubi, bez pana będzie mu paskudnie, i normalnie nie opłaca mu się pana stąd wypuszczać… No, powiedzmy, że wypuści, i co na tym zyska? Nie ma mowy o żartach.

Pierec przygryzł wargę.

– Więc w jaki sposób wyjechać? Nie mam tu nic więcej do roboty. I wiza też mi się kończy. A poza tym po prostu już chcę się stąd wydostać.

– W ogóle – powiedział Tuzik – jeśli pan dostanie trzy nagany z ostrzeżeniem, to wyleci pan stąd jak z procy. Dadzą specjalny autobus, szofera obudzą w środku nocy, nie zdąży się pan spakować… Jak u nas chłopcy to załatwiają? Pierwsza nagana – dają niższe stanowisko. Druga – marsz do lasu pokutować za grzechy. Trzecia – bywaj zdrów i do widzenia. Jeśli, powiedzmy, zechcę, żeby mnie zwolnili, obalę pół metra i dam po mordzie temu, co tu siedzi – pokazał na Domaroszczynera. – Od razu zabierają mi premię i przenoszą mnie na gównowóz. Co wtedy robię? – obalam jeszcze pół metra i daję mu po mordzie drugi raz, jasne? Wtedy zdejmują mnie z gównowozu i posyłają na stację biologiczną do łapania różnych tam mikrobów. Ale ja nie jadę na żadną stację, tylko obalam jeszcze pół metra i daję mu po mordzie trzeci raz. I wtedy mam już z głowy. Zwolniony za chuligaństwo i deportowany w dwadzieścia cztery godziny.

Domaroszczyner pogroził Tuzikowi palcem.

– Dezinformujesz, dezinformujesz, Tuzik. Po pierwsze, między przestępstwami musi upłynąć co najmniej miesiąc, w przeciwnym razie wszystkie przestępstwa będą rozpatrywane jako jedno i winnego zwyczajnie wsadzi się do karceru, i w samym Zarządzie sprawa nie będzie miała żadnego dalszego ciągu. Po drugie, natychmiast po powtórnym przestępstwie winnego niezwłocznie wysyła się do lasu w towarzystwie strażnika, co siłą rzeczy uniemożliwia winowajcy popełnienie trzeciego przestępstwa, według jego zamierzeń. Niech pan go nie słucha, panie Pierec, on się w ogóle nie orientuje w tych zagadnieniach.

Tuzik wypił łyk kefiru, zmarszczył się i odchrząknął.

– Zgadza się – przyznał. – W tym to ja raczej… rzeczywiście… nie tego. Przepraszam, panie Pierec.

– Nie szkodzi, co tam… – smutnie powiedział Pierec. – I nie mogę tak ni z tego, ni z owego bić człowieka po fizjonomii.

– Ale przecież niekoniecznie trzeba po tej… po mordzie – powiedział Tuzik. – Można, na przykład, po tej… po dupie. Albo zwyczajnie podrzeć mu garnitur.

– Nie, ja tak nie potrafię – powiedział Pierec.

– Jak tak, to niedobrze – powiedział Tuzik. – Jeśli tak, to kiepsko z panem, panie Pierec. Wobec tego my zrobimy inaczej. Jutro rano, około godziny siódmej, niech pan przyjdzie do garażu, wsiądzie do mojego samochodu i czeka. Odwiozę pana.

– Naprawdę? – ucieszył się Pierec.

– No. Jutro mam jechać na Kontynent ze złomem. Razem pojedziemy.

W kącie ktoś nagle krzyknął strasznym głosem: „Czy ty wiesz, coś ty zrobił? Wylałeś moją zupę!”.

– Człowiek powinien być prosty i jasny – powiedział Domaroszczyner.

– Nie rozumiem, panie Pierec, dlaczego chce pan stąd wyjechać. Nikt nie chce, a pan chce.

– Ze mną tak zawsze – powiedział Pierec. – Zawsze wszystko na odwrót. A poza tym dlaczego człowiek powinien być koniecznie prosty i jasny?

– Człowiek powinien być niepijący – oznajmił Tuzik, wąchając wskazujący palec. – Może powiesz, że nie?

– Ja nie piję – powiedział Domaroszczyner. – A nie piję z bardzo prostej i jasnej dla każdego przyczyny – mianowicie mam chorą wątrobę. Mnie nie weźmiesz na plewy, Tuz.

– A co mnie zadziwia w lesie – powiedział Tuzik – to mokradła. Są gorące, rozumiesz? Nie znoszę tego. W żaden sposób nie mogę się przyzwyczaić. Czasem jak ugrzęznę na podmokłej drodze, to siedzę w szoferce i nie mogę wyleźć. Jak w gorącym kapuśniaku. Błota parują, pachną kapustą, nawet kiedyś spróbowałem, ale niesmaczne, soli brakuje czy jeszcze tam czegoś… Nieee, las to nie dla człowieka. I czego tam szukają? Pchają i pchają maszyny jak w przerębel, maszyny toną, zamawiają następne, znowu toną, a oni od nowa… Odurzająca, cuchnąca zielona obfitość. Obfitość barw, obfitość zapachów. Obfitość życia. I wszystko obce. W czymś tam znajome, w czymś tam podobne, ale obce w swojej istocie. Zawsze najtrudniej pogodzić się z tym, że to jest zarazem i obce, i znajome. Że to jest kłączem naszego świata, krwią z naszej krwi, ale zerwało z nami i nie chce nas znać. Zapewne tak by mógł myśleć pitekantropus o nas, o swoich potomkach – ze strachem i goryczą…

– Kiedy ukaże się zarządzenie – ogłosił Domaroszczyner – poślemy tam nie wasze parszywe spychacze i łaziki, a coś lepszego i w ciągu dwóch miesięcy przerobimy las na betonowe boisko, suche i płaskie.

– Ty przerobisz – powiedział Tuzik. – Ty, jeśli ci w porę nie dać po mordzie, rodzonego ojca przerobisz na betonowe boisko. Żeby ci było jasno i prosto.

Basowo zawyła syrena. Zadrżały szyby w oknach, od razu nad drzwiami zadźwięczał przeraźliwy dzwonek, na ścianach zamigotały światła, a nad ladą zapłonął wielki napis „Wstawać i wychodzić!”. Domaroszczyner uniósł się spiesznie, przesunął wskazówkę ręcznego zegarka i wybiegł bez słowa.

– Pójdę sobie – powiedział Pierec – pora do pracy.

– Pora – zgodził się Tuzik. – Najwyższy czas.

Zdjął waciak, zrolował go, starannie zsunął krzesła i położył się, układając waciak pod głową.

– A więc jutro o siódmej? – zapytał Pierec.

– Co? – zapytał Tuzik sennym głosem.

– Przyjdę jutro o siódmej.

– A dokąd? – zapytał Tuzik, wiercąc się na krzesłach. – Rozjeżdżają się, dranie – wymamrotał. – Ile to razy mówiłem, żeby postawili kanapę…

– Do garażu – powiedział Pierec. – Do samochodu.

– Aa… No, niech pan przyjdzie, niech pan przyjdzie, zobaczymy. To niełatwa sprawa.

Podkurczył nogi, wsunął ręce pod pachy i zasnął. Ręce miał owłosione, a pod włosami widać było wytatuowane napisy „Co nas gubi” i „Tylko naprzód”. Pierec ruszył do wyjścia.

Przeprawił się po desce przez ogromną kałużę na podwórzu, obszedł kurhan z pustych puszek po konserwach, przelazł przez dziurę w płocie i służbowymi drzwiami wszedł do gmachu Zarządu. W korytarzach było chłodno i ciemno, śmierdziało zastarzałym dymem tytoniowym, kurzem, butwiejącym papierem.

Nigdzie nikogo nie było, zza obitych dermą drzwi nie docierały żadne odgłosy. Po wąskich schodach bez poręczy, trzymając się odrapanej ściany, Pierec dotarł na pierwsze piętro, podszedł do drzwi, nad którymi zapalał się i gasł napis „Umyj ręce przed pracą”. Na drzwiach wisiała wielka czarna litera „M”. Pierec pchnął drzwi i doznał niejakiego szoku, stwierdziwszy, że trafił do swojego gabinetu. To znaczy, oczywiście, nie był to jego gabinet, tylko gabinet Kima, naczelnika Grupy Straży Naukowej, ale w tym gabinecie postawiono biurko dla Piereca i teraz to biurko stało bokiem do drzwi, pod ścianą wyłożoną kafelkami, połowę blatu, jak zawsze, zajmował przykryty pokrowcem „Mercedes”, a pod wielkim, wymytym oknem stało biurko Kima i sam Kim już pracował – siedział zgarbiony, wpatrzony w suwak logarytmiczny.

– Chciałem umyć ręce – powiedział stropiony Pierec.

– Umyj, umyj – powiedział Kim i potrząsnął głową. – Tam masz umywalkę. Teraz będzie bardzo wygodnie. Teraz wszyscy będą do nas przychodzić.

Pierec podszedł do umywalki i zaczął myć ręce. Mył ręce zimną i gorącą wodą, dwoma gatunkami mydła i specjalną pastą pochłaniającą tłuszcz, tarł je gąbką i kilkoma szczoteczkami o różnym stopniu twardości. Następnie włączył suszarkę i czas jakiś trzymał różowe, wilgotne dłonie w zawodzącym strumieniu ciepłego powietrza.

– O czwartej nad ranem wszystkich zawiadomiono, że zostaliśmy przeniesieni na pierwsze piętro – wyjaśnił Kim. – A ty gdzie byłeś? U Alewtiny?

– Nie, byłem nad urwiskiem – powiedział Pierec, siadając przy swoim biurku.

Drzwi się otwarły i do pomieszczenia gwałtownie wszedł Prokonsul, machnął powitalnie teczką i zniknął w kabinie. Było słychać, jak skrzypnęły drzwiczki, jak szczęknęła zasuwka. Pierec zdjął pokrowiec z „Mercedesa”, posiedział bez ruchu, następnie podszedł do okna i otworzył je.

Lasu nie było stąd widać, ale las był. Był zawsze, chociaż zobaczyć go można było tylko z urwiska. W każdym innym miejscu Zarządu zawsze coś go zasłaniało. Zasłaniały kremowe budynki warsztatów mechanicznych i trzypiętrowy garaż dla prywatnych samochodów pracowników. Zasłaniały obory i chlewy przyzakładowego gospodarstwa, i bielizna rozwieszona obok pralni, w której nieustannie psuła się wirówka. Zasłaniał las park z klombami i pawilonami, z diabelskim młynem i pływaczkami z gipsu, upstrzonymi napisami. Pisano najczęściej ołówkiem. Zasłaniały wille z gankami zarośniętymi bluszczem, z krzyżami telewizyjnych anten na dachach. A stąd, z okna pierwszego piętra, nie było widać lasu z powodu wysokiego, ceglanego muru, jeszcze nie gotowego, ale już wystarczająco wysokiego, który wznoszono wokół płaskiego parterowego budynku Inżynieryjnej Infiltracji. Las można było zobaczyć tylko z urwiska.

Ale nawet człowiek, który nigdy w życiu nie widział lasu, nic o lesie nie słyszał, nie myślał o nim, nie bał się lasu i nie marzył o lesie, nawet taki człowiek mógł łatwo domyślić się jego istnienia choćby po prostu dlatego, że istniał Zarząd. Ja, na przykład, od bardzo dawna myślałem o lesie, dyskutowałem o lesie, widywałem las w swoich snach, ale nawet nie podejrzewałem, że istnieje naprawdę. I przekonałem się o jego istnieniu nie wtedy, kiedy po raz pierwszy poszedłem nad urwisko, ale kiedy przeczytałem napis przy wejściu „Zarząd Do Spraw Lasu”. Stałem przed tym napisem z walizką w ręku zakurzony, spragniony po długiej podróży, czytałem go w tę i z powrotem, czułem słabość w kolanach, ponieważ teraz wiedziałem, że las istnieje, a to znaczy, że wszystko, co myślałem o nim do tej pory – było tylko igraszką mojej wątłej wyobraźni, spłowiałym, nieudolnym wymysłem. Las istnieje i ten ogromny, posępny gmach zajmuje się jego losem.

– Kim – powiedział Pierec – czy naprawdę nigdy nie zobaczę lasu? Przecież jutro wyjeżdżam.

– A ty rzeczywiście chcesz się tam dostać? – zapytał z roztargnieniem Kim. Zielone, gorące mokradła, nerwowe płochliwe drzewa, rusałki odpoczywające w wodzie przy księżycu po swojej tajemniczej działalności w głębinie, ostrożni niezrozumiali tubylcy, opustoszałe wsie…

– Nie wiem – powiedział Pierec.

– Właśnie tobie nie wolno tam jechać – powiedział Kim. –  Tam mogą jeździć tylko ludzie, którzy nigdy o lesie nie myśleli. Którym zawsze las po prostu zwisał. A ty go za bardzo bierzesz do serca. Las jest dla ciebie niebezpieczny, ponieważ cię oszuka.

– Zapewne – powiedział Pierec. – Ale przecież przyjechałem tu po to, żeby zobaczyć las.

– Po co ci gorzka prawda? – zapytał Kim. – Co z nią zrobisz? I co będziesz robić w lesie? Szlochać nad marzeniem, które przekształciło się w twój los? Modlić się, żeby wszystko było inaczej? Albo, nie daj Boże, zaczniesz przerabiać to, co jest, na to, co powinno być?

– Po co w takim razie przyjechałem tutaj?

– Żeby się upewnić. Czy naprawdę nie rozumiesz, jakie to ważne – upewnić się? Inni przyjeżdżają po coś innego. Żeby obliczyć ilość metrów sześciennych drewna w lesie. Albo znaleźć bakterię życia. Albo napisać pracę doktorską. Albo żeby dostać przepustkę, nie po to, żeby chodzić do lasu, a po prostu na wszelki wypadek – kiedyś tam może się przydać, zresztą nie wszyscy mają przepustki. Wreszcie najwyższa kategoria – wyciosać z lasu luksusowy park, tak jak rzeźbiarz wyciosuje posąg z bryły marmuru. Żeby potem ten park przystrzygać. Z roku na rok. Nie dopuścić, żeby znów stał się lasem.

– Poszedłbym stąd sobie – powiedział Pierec. – Nie mam tu czego szukać. Ktoś musi wyjechać. Albo ja, albo wy wszyscy.

– Bierzmy się do mnożenia – powiedział Kim i Pierec siadł przy swoim biurku, znalazł naprędce zamontowane gniazdko i włączył „Mercedesa”.

– Siedemset dziewięćdziesiąt trzy pięćset dwadzieścia dwa razy dwieście sześćdziesiąt sześć zero jedenaście…

„Mercedes” zastukał i zadygotał. Pierec odczekał, aż maszyna się uspokoi, i jąkając się, przeczytał odpowiedź.

– Tak. Skasuj – powiedział Kim. – Teraz sześćset dziewięćdziesiąt osiem trzysta dwanaście podziel mi na dziesięć piętnaście…

Kim dyktował liczby, a Pierec wystukiwał je, naciskał klawisze ze znakiem mnożenia i dzielenia, dodawał, odejmował, wyciągał pierwiastki i wszystko szło jak zwykle.

– Dwanaście razy dziesięć – powiedział Kim. – Pomnóż.

– Jeden zero zero siedem – mechanicznie podyktował Pierec, a potem ocknął się i powiedział: – Słuchaj, przecież on łże. Powinno być sto dwadzieścia.

– Wiem, wiem – niecierpliwie powiedział Kim. – Jeden zero zero siedem – powtórzył. – A teraz wyciągnij pierwiastek z dziesięć zero siedem…

– Już – powiedział Pierec.

Znowu szczęknęła zasuwka za przepierzeniem i pojawił się Prokonsul, różowy, świeży i zadowolony. Zaczął myć ręce, nucąc przy tym miłym głosem Ave Maria. Potem oświadczył:

– Cóż to jednak za cudo ten las, panowie! I jak zbrodniczo mało mówimy i piszemy o nim! A tymczasem las wart jest tego, żeby o nim pisać. Uszlachetnia, wzbudza wyższe uczucia. Sprzyja postępowi. Sam właściwie jest symbolem postępu. A my w żaden sposób nie potrafimy zlikwidować kolportażu niekompetentnych plotek, dowcipów, bajek. Propaganda lasu w istocie nie istnieje. O lesie mówią i myślą diabli wiedzą co…

– Siedemset osiemdziesiąt pięć razy czterysta trzydzieści dwa – powiedział Kim.

Prokonsul podniósł głos. Głos miał silny i dobrze ustawiony

– „Mercedesa” nie było już słychać.

– „Żyjemy jak w lesie”… „Leśni ludzie”… „Natura ciągnie wilka do lasu”… „Jeden po drzewo, drugi do lasu”… Oto z czym powinniśmy walczyć! Oto co powinniśmy wykorzenić. Weźmy pana, mesje Pierec, dlaczego pan nie walczy? Przecież mógłby pan wygłosić w świetlicy rzeczowy, odpowiednio ukierunkowany odczyt, a jakoś pan tego nie robi. Od dawna obserwuję pana, od dawna czekam i ciągle jakoś nadaremnie. O co chodzi?

– Przecież ja tam nigdy nie byłem – powiedział Pierec.

– Nieważne. Ja tam również nigdy nie byłem, ale miałem wykład, i sądząc po opiniach, wykład był nadzwyczaj pożyteczny. Przecież nie o to chodzi, czy ktoś był w lesie, czy nie, chodzi o to, żeby zedrzeć z faktów łupinę mistyki i przesądów, obnażyć substancję, zrywając z niej szatę skrojoną przez filistrów i utylitarystów…

– Dwa razy osiem podzielić przez czterdzieści dziewięć minus siedem razy siedem – powiedział Kim.

„Mercedes” zazgrzytał. Prokonsul znowu podniósł głos.

– Robiłem to jako filozof z wykształcenia, a pan by to mógł zrobić jako lingwista z wykształcenia. Dam panu tezy, pan je rozwinie w świetle ostatnich osiągnięć lingwistyki, czy też może… jaki jest temat pańskiej pracy?

– „Szczególne cechy stylu i rytmu kobiecej prozy późnego Heian na przykładzie Makura-no soshi” – powiedział Pierec. – Obawiam się, że…

– Wyś-mie-ni-cie! To jest właśnie to, czego nam trzeba. I niech pan podkreśli, że nie bagna i trzęsawiska, tylko wspaniałe lecznicze błota, nie skaczące drzewa, lecz rezultat niezwykłego rozkwitu nauki, nie tubylcy i dzikusy, a starożytna cywilizacja ludzi dumnych, wolnych, wspaniałych filozofów, skromnych i potężnych. I żadnych tam rusałek! Żadnej liliowej mgły, żadnych mglistych aluzji – proszę mi darować nieudany kalambur. To będzie wspaniałe, minherc Pierec, to będzie cudowne. To bardzo dobrze, że pan zna las, że pan może podzielić się swymi osobistymi wrażeniami. Mój wykład był też bardzo dobry, jednakże, obawiam się, nieco zbyt oderwany, abstrakcyjny. W charakterze podstawowego materiału wykorzystałem protokoły posiedzeń. A pan, jako specjalista od spraw lasu…

– Nie jestem specjalistą – powiedział z przekonaniem Pierec.

– Nie wpuszczają mnie do lasu. Nie znam lasu w ogóle. Prokonsul, kiwając z roztargnieniem głową, coś szybko notował na mankiecie.

– Tak – mówił. – Tak, tak. To gorzka prawda, niestety. Niestety, jeszcze często spotykamy się z takimi zjawiskami – z formalizmem, biurokracją, heurystycznym podejściem do jednostki… O tym zresztą może pan również napomknąć. Może pan, z całą pewnością może pan, wszyscy tak uważają. A ja spróbuję uzgodnić pańskie wystąpienie z dyrekcją. Diablo się cieszę, panie Pierec, że wreszcie zacznie pan z nami współpracować. Od dawna bardzo uważnie obserwuję pana… A więc zapisałem pana na przyszły tydzień.

Pierec wyłączył „Mercedesa”.

– W przyszłym tygodniu już mnie tu nie będzie. Skończyła mi się wiza i wyjeżdżam. Jutro.

– No, to się jakoś załatwi. Pójdę do dyrektora, dyrektor sam jest członkiem klubu i na pewno zrozumie. Może pan uważać, że pański pobyt przedłuża się o tydzień.

– Nie trzeba! – powiedział Pierec. – Nie trzeba!

– Trzeba! – powiedział Prokonsul, patrząc mu w oczy. – Pan świetnie wie, Pierec – trzeba!

Przyłożył dwa palce do skroni i oddalił się, machając teczką.

– Zupełnie jak pajęczyna – powiedział Pierec. – Co to ja dla nich – mucha? Menedżer nie chce, żebym wyjeżdżał, Alewtina również, a teraz jeszcze i ten…

– Ja też nie chcę, żebyś wyjeżdżał – powiedział Kim.

– Ale ja dłużej nie mogę tu siedzieć!

– Siedemset osiemdziesiąt siedem razy czterysta trzydzieści dwa…

Wyjadę tak czy inaczej – myślał Pierec, naciskając klawisze. Wyjadę. Możecie sobie nie chcieć, a ja wyjadę. Nie będę z wami grać w ping-ponga, nie będę grać w szachy, nie będę z wami spać ani pić herbaty z konfiturami, nie chcę dłużej śpiewać wam piosenek, liczyć na „Mercedesie”, rozstrzygać waszych sporów, a teraz jeszcze wygłaszać odczyty, których tak czy inaczej nie zrozumiecie. I myśleć zamiast was też nie będę, myślcie sobie sami, a ja wyjadę. Wyjadę. Wyjadę. I tak nigdy nie zrozumiecie, że myślenie to nie rozrywka, tylko obowiązek…

Za oknem, za niedokończonym murem ciężko uderzała baba, młoty pneumatyczne, grzechotały spadające cegły, a na murze jeden przy drugim siedzieli czterej robotnicy i palili papierosy.

Później pod samym oknem zaterkotał motocykl.

– Ktoś z lasu – powiedział Kim. – Prędzej, pomnóż mi szesnaście przez szesnaście.

Szarpnięto drzwi i do pokoju wpadł mężczyzna. Był w kombinezonie, odpięty kapiszon majtał mu się na piersi na kablu radiotelefonu. Od butów do pasa kombinezon był naszpikowany bladoróżowymi strzałkami młodych pędów, a prawą nogę mężczyzny oplątywała nieskończenie długa liana, której reszta wiła się teraz na podłodze. Drgała jeszcze i Pierecowi wydało się, że jest to macka lasu, że zaraz spręży się i wyciągnie człowieka z powrotem – przez korytarze Zarządu, na dół po schodach, wzdłuż muru, obok stołówki i warsztatów, znów na dół ulicą pełną kurzu, przez park, obok posągów i pawilonów do wjazdu na serpentynę w stronę bramy, ale nie przez bramę, tylko obok, na urwisko, w dół…

Mężczyzna był w motocyklowych okularach, twarz miał gęsto przypudrowaną kurzem i Pierec nie od razu uświadomił sobie, że to Stojan Stojanow ze stacji biologicznej. W ręku trzymał wielką papierową torbę. Zrobił kilka kroków po kafelkach podłogi, po mozaice wyobrażającej kobietę pod prysznicem, i zatrzymał się przed Kimem, chowając torbę za plecami i dziwacznie kręcąc głową, jakby go swędziała szyja.

– Kim – powiedział – To ja. Kim nie odpowiadał. Słychać było, jak stalówka rwie i drapie papier.

– Kim – nieśmiało powiedział Stojan. – Błagam cię.

– Idź do diabła – powiedział Kim. – Maniak.

– Ostatni raz – powiedział Stojan. – Najostatniejszy.

Znowu dziwnie pokręcił głową i Pierec zobaczył na jego chudej, ogolonej szyi, w samym dołku pod potylicą króciutki różowawy kiełek, cienki, ostry, już skręcony w spiralę, drżący jakby z łapczywości.

– Tylko przekaż i powiedz, że to od Stojana, i nic więcej. Jeśli zechce iść z tobą do kina, zełżyj, że masz wieczorem pilną pracę. Jeśli cię poczęstuje herbatą, powiedz, że dopiero co piłeś. I wina też nie pij, jeśli ci zaproponuje. No? Kim! Ostatni, najostatniejszy raz!

– A ty czego się wiercisz? – zapytał Kim ze złością. – A no, odwróć się!

– Znowu złapałem? – zapytał Stojan, odwracając się. – To nieważne. Tylko przekaż, wszystko inne jest nieważne.

Kim, przechylony przez biurko, coś tam robił z jego szyją, coś tam wygniatał, masował, rozstawiając łokcie, mrucząc przekleństwa z wyrazem obrzydzenia. Stojan cierpliwie przestępował z nogi na nogę, z pochyloną głową i wyciągniętą szyją.

– Witaj, Pierec – mówił. – Dawno cię nie widziałem. No i jak ci tu jest? A ja znowu przywiozłem, cóż począć… Najostatniejszy raz. – Rozwinął torbę i pokazał Pierecowi bukiet jadowicie zielonych leśnych kwiatów. – A jak pachną! Jak pachną!

– Nie kręć się! – osadził go Kim. – Stój spokojnie. Maniak, ciamajda!

– Maniak! – z entuzjazmem zgadzał się Stojan. – Ciamajda. Ale! Najostatniejszy raz!

Różowe pędy na jego kombinezonie już przywiędły, zmarszczyły się i spadły na podłogę, na ceglaną twarz kobiety pod prysznicem.

– Skończone – powiedział Kim. – Wynoś się. Odszedł od Stojana i wrzucił do wiadra na śmiecie to półżywe, krwawe i drgające.

– Wynoszę się – powiedział Stojan. – Wynoszę się natychmiast. Bo wiesz, Rita znowu dziwaczy i jakoś teraz boję się wyjeżdżać. Przyjechałbyś do nas, Pierec, porozmawiałbyś z nimi czy jak…

– Jeszcze czego! – powiedział Kim. – Pierec nie ma tam nic do roboty.

– Jak to nic? – krzyknął Stojan. – Quentin po prostu marnieje w oczach! Ty tylko posłuchaj – tydzień temu Rita uciekła – no trudno, co robić… A tej nocy wróciła, cała mokra, biała, lodowata.

Strażnik spróbował złapać ją gołymi rękami – coś z nim takiego zrobiła, że do tej pory leży bez zmysłów. A całe poletko doświadczalne zarosło trawą.

– No?

– A Quentin płakał przez całe rano…

– To wszystko już wiem – przerwał mu Kim. – Nie rozumiem, co ma do tego Pierec.

– Jak to? No, co ty mówisz? A kto, jeśli nie Pierec? Przecież chyba nie ja, prawda? I nie ty… Przecież nie wezwiemy Domaroszczynera, Klaudiusza-Oktawiana!

– Dosyć! – powiedział Kim, uderzając dłonią w biurko. – Wynoś się do roboty i żebym cię tu nie widział w godzinach pracy. Nie złość mnie.

– Już mnie nie ma – powiedział spiesznie Stojan. – Już. Odchodzę. A ty przekażesz?

Położył bukiet na biurku i wybiegł, wołając od drzwi:

– A kloaka znowu ruszyła…

Kim wziął miotłę i wszystko, co się osypało, zmiótł do kąta.

– Oszalały głupek – powiedział. – I ta cała Rita… Teraz wszystko trzeba przeliczać od nowa. Żeby ich pokręciło z tą miłością…

Pod oknem znowu irytująco zatrzeszczał motocykl i znowu wszystko ucichło, tylko baba ciężko uderzała za murem.

– Słuchaj – zapytał Kim – a po co byłeś rano nad urwiskiem?

– Miałem nadzieję, że zobaczę dyrektora. Powiedziano mi, że czasem dyrektor robi tam poranną gimnastykę. Chciałem go poprosić, żeby mnie odesłał, ale on nie przyszedł. Wiesz co, Kim, mam wrażenie, że wszyscy tu kłamią. Czasem wydaje mi się, że nawet ty kłamiesz.

– Dyrektor – z zadumą powiedział Kim. – A wiesz, że to jest myśl. Brawo. Śmiałe zagranie…

– Tak czy inaczej, jutro wyjadę – powiedział Pierec. – Tuzik mnie odwiezie, obiecał mi. Jutro już mnie tu nie będzie, żebyś wiedział.

– Nie spodziewałem się, nie spodziewałem – mówił dalej Kim, nie słuchając. – Bardzo śmiałe zagranie… A może rzeczywiście posłać cię tam, żebyś zbadał co i jak?