Alyssa po przygodach przeżytych w Krainie Czarów nie powinna narzekać – znów ma pełną rodzinę, ukochanego chłopaka i perspektywę rozwoju talentu artystycznego. Jednak nie bez powodu ten tom zatytułowany jest „Alyssa i obłęd”, ponieważ nasza bohaterka ma problem związany z jej pochodzeniem – wizje nabierające kształtu w postaci mozaik tworzonych z użyciem krwi. I nagle tymi wizjami zainteresowanych jest kilka osób, łącznie z Morpheusem powracającym z Krainy Czarów i żądającym pomocy Alyssy w ratowaniu jego domu. I jedyną osobą, którą można wtajemniczyć, jest matka dziewczyny; Jebediah (zwany pieszczotliwie Jebem, co nigdy nie przestanie mnie bawić) nie pamięta swoich przygód przeżytych w magicznym świecie, a ojciec, jak to typowy tata, nie powinien wiedzieć, że jego ukochana córeczka jest w istocie na wpół magiczną istotą.

Drugi tom cyklu dzieje się niemal wyłącznie w naszym świecie, za to dorzuca wiele dodatkowych szczegółów, z których stanowcza większość służy głównie popchnięciu fabuły do przodu. Powraca niestety wątek trójkąta miłosnego, czyli Jeba i Morpheusa walczących o serce Alyssy. A ponieważ wszystkie chwyty są dozwolone, dziewczyna bardzo szybko znajduje się w mało komfortowej sytuacji, ale z racji posiadania bardzo niskich kompetencji komunikacyjnych, zamiast rozwiązywać problemy, skłóca się ze wszystkimi – konkurentami, rodzicami, nawet z całą szkołą. I co dziwne, najbliżsi wybaczają jej szybciej, niż pozwalałaby na to przyzwoitość, przez co chwilami odczuwalne zagubienie przekracza dozwolone normy. Nastolatki znane są raczej z chowania urazy, ale tego typu przypadek znajdziemy w tej książce raz i to w odniesieniu do postaci, która w poprzednim tomie była dość jednoznacznie negatywna. W trakcie lektury nie sposób nie odnieść wrażenia, że jedyną dającą się polubić postacią jest Morpheus – oszukujący, manipulujący, ale jednak działający przede wszystkim w stanie wyższej konieczności. Główna bohaterka jest niestabilna emocjonalnie i nieracjonalna, Jeb zbyt uległy, matka dziewczyny nagle przypomina raczej krwiożerczą pretendentkę do tronu niż wieloletnią pensjonariuszkę zakładu psychiatrycznego, ojciec Alyssy z niewiadomych powodów nie lubi jej chłopaka i bywa wobec niego niemiły, chociaż ten nie dał mu żadnego powodu do takiego traktowania.

Trudno chwilami zorientować się, czego dokładnie dotyczy fabuła „Alyssy i obłędu”. Z jednej strony obserwujemy przygotowania do balu, z drugiej Alyssa jest nieustannie nagabywana o powrót do Krainy Czarów z powodu pretensji do tronu Czerwonej Królowej. Magia zaczyna wylewać się do świata rzeczywistego powodując mniejsze lub większe wypadki, wszystko to jednak nie ma znaczenia dla dziewczyny, która ponad królewskie obowiązki stawia chęć pokazania się na balu szkolnym w przebraniu netherlinga. Priorytety zdecydowanie ma typowe dla osoby niedojrzałej.

„Alyssa i obłęd” mimo wszystko czyta się dość lekko i pod pewnymi względami jest lepsza niż pierwszy tom. Dalej jednak należy brać poprawkę na to, że jest to young adult. Na plus można zaliczyć kilka interesujących pomysłów i ustawienie bohaterów pod akcję trzeciego tomu z pewnym twistem.