Długie i zapewne pełne przygód życie Alskoppa, króla smoków Drumloftu, zakończyło się uderzeniem w londyński glasfalt. Co prawda muchy reporterskie pojawiły się na miejscu dość szybko, ale i tak ze smoczych zwłok zniknął już kluczowy narząd: kryjąca duszę wątroba… Skomplikowany splot okoliczności wkrótce połączy uczonych podrobokradców Stana i Zoe, śmiertelnie zakochaną w Johnie Lennonie Dianę Whitmore oraz jej dealera alternatywnych rzeczywistości Karola Bathory’ego, krawcową Lizę Trommer, jej częściowo nieżywego ojca czy nękanego erotycznymi obsesjami związanymi z otyłymi kobietami psychiatrę Alfreda Ulvera, nie wspominając już pewnego krasnoluda i karamodliszki. Co ważniejsze, połączy też różne poziomy tytułowego vivo, czyli wirtualnych światów, będących codziennością (czasami jedyną) wielu z bohaterów książki.

„Vivo” to debiutancka powieść Istvana Vizvary’ego, łódzkiego autora, który opublikował już w Nowej Fantastyce oraz innych magazynach czy antologiach kilkanaście dobrze przyjętych opowiadań. Jak można się domyślić z opisanego wyżej zawiązania akcji, dynamiki niewątpliwie omawianej powieści nie brakuje. Jej wyrażaniu służą przeskoki między kolejnymi poziomami przenikających się rzeczywistości, wielokrotne wcielanie się graczy w nowe (czy to stare) postacie oraz usamodzielniający się bohaterowie pełniący rolę książkowych NPCów, czyli na przykład wspomniany John Lennon, którego piosenki stanowią tło istotnej części wydarzeń. Niestety szybkość i pewna niespójność akcji prędko sprawiają, że czytelnikowi trudno się w nią zaangażować. Wszystkie postacie, i te „realne”, i te „wirtualne” pozostają tylko szybko naszkicowanymi schematycznymi figurkami, a przeskoki nastrojów i stylizacji (od mówiącego gwarą i zbierającego ziółka krasnoluda do realistycznej sceny gwałtu po oszołomieniu ofiary lekami) czasami zapewne mające nieść efekt komiczny, najczęściej okazują się po prostu niezbyt trafne. Z kolei ci bohaterowie, których motywacje potencjalnie mogłyby okazać się bardziej intrygujące, jak na przykład popełniający samobójstwo w świecie vivo ojciec Lizy Trommer, są potraktowani przez autora po macoszemu.

Dynamiczna, rozrywkowa narracja nie oznacza rezygnacji ze wspominania o klasycznych problemach związanych z wielością wirtualnych rzeczywistości. Pełne odejście do świata vivo wiąże się w powieści z koniecznością pozostawiającego po sobie poważne i nieodwracalne konsekwencje przeskanowania mózgu, a z prawnego punktu widzenia wymaga wręcz eutanazji. Modyfikowalne konstrukcje zamawianych rzeczywistości opierają się na koncepcji węzłów: życzenie, by na naszej cyfrowej wyspie pojawiła się palma zostanie natychmiast spełnione, ale jednocześnie sprawi, że cała historia okolicy ulegnie zmianie – w pewnym momencie w przeszłości ktoś musiał na wyspę przywieźć sadzonki kokosów… Autor skłania się wyraźnie ku stwierdzeniu, że życie wirtualne pozostaje życiem i w miarę tego, jak będzie odgrywać w naszej codzienności coraz większą rolę, coraz trudniej będzie lekceważąco stwierdzać: „to tylko gra”. Szkoda tylko, że nie udało się, by podobna konkluzja wynikała po prostu z fabuły i obrazu przedstawianego świata, a raczej wymagała dość dosłownych przemówień wkładanych w usta pań Whitmore i Trommer czy ojca tej ostatniej.

Burzy pomysłów trudno autorowi odmówić – w następnych książkach warto się jednak skupić na układaniu ich w spójniejszą całość.