Moda na wikingów - podsycana serialem telewizyjnym o wiadomym tytule - trwa w najlepsze, również w świecie literackim. Skoro nawet Neil Gaiman zabrał się za mitologię nordycką, cóż się dziwić, że elementy tamtego świata przemykają do praktycznie każdego popularnego gatunku, nie oszczędzając fantastyki czy literatury dla młodzieży? Johanne Hildebrandt nabrała nordyckiego wiatru w żagiel swego literackiego drakkara i wpływa na nie takie znów dziewicze morza młodzieżowej fantastyki.

Obrany przez szwedzką pisarkę gatunek nie jest zresztą tak prosty do określenia. Sigrid, pierwszy tom cyklu "Saga o Walhalli", to powieść może nie historyczna, ale z pewnością historyzująca, czerpiąca pełnymi garściami z faktycznej (choć wciąż dyskusyjnej) historii Skandynawii. Autorka łączy ją z wymiarem mitologicznym, bóstwami z Eddy i potworami z sag. Połączenie to ma wymiar fantastyczny, to znaczy nie jest interpretacją nordyckiej mitologii a raczej jej użyciem dla celów literackich. Mamy więc mieszaninę źródeł historycznych i mitologicznych, która w efekcie rodzi fantasy dla młodzieży. No, może nie do końca dla młodzieży, ale o tym za moment...

"Sigrid" opowiada historię tytułowej bohaterki, córki wodza Gotlandu. Jej ojciec postanowił zaaranżować polityczne małżeństwo swojej pociechy z Erykiem Zwycięzcą, królem Szwedów. Choć Sigrid ma przypieczętować pokój pomiędzy zwaśnionymi ludami, nie jest zadowolona z własnej roli i instrumentalnego traktowania. Zwłaszcza, że wydaje się być szczególnie lubiana przez bogów, którzy obdarzają ją wizją: Sigrid zostaje żoną długowłosego wikinga i rodzi mu syna wyrastającego na najpotężniejszego króla. Udając się pokornie do Eryka, spotyka po drodze Swena, syna innego wodza, o nie lada ambicjach. To Swen okazuje się mężczyzną z jej snu, co w oczywisty sposób komplikuje całą sprawę i stanowi zawiązanie dość ciekawej (choć częściowo przewidywalnej) historii.

Najbardziej uwypuklonym aspektem pierwszego tomu "Sagi o Walhalli", są wierzenia skandynawskie, jakie próbuje wskrzesić pisarka na kartach książki. Poznajemy elementy mitologii wikingów, lecz tak naprawdę ciekawsze są opisane tu obszernie i szczegółowo obrzędy i rytuały im towarzyszące. Nie jest to książka naukowa i Hildebrandt nie podaje źródeł pozwalających weryfikować jej opisy, być może braki w przekazach zostały połatane autorską fantazją, lecz nawet w tej formie efekt jest zadowalający. Niestety nacisk, jaki w "Sigrid" położony został na kwestie religijne, jest miejscami przesadny. Antropologia (np. u Malinowskiego) pokazała, że człowiek dokonuje racjonalnych wyborów tam, gdzie może, że ufa nauce i technice w pierwszej kolejności, myślenie racjonalne stawia przed magiczne. Religia powinna stanowić uzupełnienie, wypełnienie tego, co niemożliwe do osiągnięcia na drodze racjonalności. U Hildebrandt ta struktura nie raz wydaje się chwiać, jeśli nie walić doszczętnie.

"Sigrid", obok głównej intrygi politycznej i historii miłosnej, zawiera wiele elementów tła, które wypadają całkiem pozytywnie. Znajdziemy tu ogrom akcji upakowanej w sceny walk, najazdów, grabieży i wszystkich tych elementów wikińskiej rzeczywistości. Hildebrandt daje nam opisy bardzo plastyczne, niemal reporterskie (faktycznie para się także dziennikarstwem wojennym!). Czasem wydaje się, że przesadza z brutalnością. Znajdziemy tu bardzo szczegółowe opisy okaleczeń i powolnych śmierci. Nie brakuje też scen gwałtu. Nawet jeśli elementy te przynależą do czasów i miejsca, niekoniecznie przynależą do literatury młodzieżowej.

Otwierający "Sagę o Walhalli" tom to książka nierówna. Praktycznie każda jej zaleta równoważona jest jakąś wadą. Trzeba jednak przyznać, że strony mijają wyjątkowo szybko. Jeśli więc nie należycie do delikatniejszych, wrażliwszych czytelników, albo jeśli jesteście nieco starsi i nadal zajawieni wikingami, to Sigrid można wam śmiało polecić.