„Wróżbiarze” to fantastyka dla young adults, „dorosłych” nastolatków. A także to książka, która może się podobać i „prawdziwym” dorosłym. Autorka to doświadczona pisarka, powieść „Wróżbiarze” nie jest jej debiutem, a dodatkowo – jak można wyczytać z jej biogramu – specjalizuje się właśnie w literaturze młodzieżowej. Zatem czytelnik może mieć pewność, że nie trafił „w ręce” kolejnego „cudownego” debiutanta, który wydał swoją powieść, a ta od razu wylądowała na liście bestsellerów The New York Times i okupowała jej szczyty przez wiele tygodni, a prawa do książki pewnie zostały sprzedane zanim jeszcze autorka przyszła na świat i od razu do 100 krajów, w tym Chin. Kiedy przerzucam czasami na półkach książki obdarzone blurbami pisanymi w ten deseń, od razu mnie mierzi i mam ochotę na bardzo długą i niecenzuralną mieszankę niegodziwych i plugawych przekleństw. Wydawca (polski) takich przekłamanych głupstw oszczędził polskim czytelnikom. Okładka powieści nie jest jakoś specjalnie „dedykowana” młodemu czytelnikowi i ma swój urok. Także zawartość książki może do pewnego stopnia zauroczyć.

Bohaterką powieści jest siedemnastolatka, która trafia do wuja w Nowym Jorku, pod opiekę, ale i po to, aby oszczędzić ją przed możliwym skandalem w rodzinnej miejscowości, gdzieś w Ohio. Dziewczyna jest samodzielna, głodna przygód a akcja powieści osadzona jest w latach dwudziestych XX wieku. Słodkie lata dwudzieste – rozpasanie, prohibicja, alkohol, speluny, rewie, jazz, emancypacja. Główna bohaterka nie jest „tylko” nastolatką, dysponuje pewnym „darem”, którego naturę czytelnik będzie poznawał wraz z rozwojem fabuły. A ta osnuta jest wokół tajemniczych, zaplanowanych i brutalnych morderstw, których ofiarami padają, być może przypadkowi młodzi ludzie. Policja – jak to zwykle bywa w takich powieściach – nie jest w stanie ująć sprawcy, zwłaszcza kiedy okazuje się, że zbrodnie te to coś więcej, niż tylko zbrodnie.

Autorka jednak zbyt wiele zdradza w prologu, od razu odsłaniając przed czytelnikiem naturę popełnianych zbrodni. Wiedząc czego się spodziewać, trudno się ekscytować fabułą. Do odkrycia pozostaje nie tyle tożsamość sprawcy, co jego motywy i ten element całkiem nieźle się trzyma, kiedy śledzi się kolejne przygody Evie i jej towarzyszy zaangażowanych w poszukiwanie sprawcy. Szkoda jednak, że we wspomnianym prologu tak wiele się już wyjaśnia. A co więcej, prolog ten nie jest najszczęśliwszą częścią powieści. Wydał mi się niezdarny i jakby „doczepiony” na siłę. Wcale nie potrzebowałem tych wyjaśnień, zwłaszcza że później okazało się, jak wiele psują. Może autorka miała coś innego w planach, ale jej nie wyszło? A może uwzględniać należy także fakt, że „Wróżbiarze” to pierwsza część planowanego cyklu. Wiele może się jeszcze wydarzyć. Tak czy inaczej, to największa wada, która przyszła mi do głowy po przeczytaniu książki.

Trzeba jednak autorce przyznać – zrobiła porządny research. Nie jestem szczególnym specjalistą, ale dosyć przyjemnie było stwierdzić w trakcie lektury, że autorce udało się przekonać czytelnika, iż akcja powieści osadzona jest rzeczywiście w latach dwudziestych XX wieku, we „wrzącym” atmosferą tych lat Nowym Jorku. Ma to dodatkowy urok i nadaje powieści dodatkowej wiarygodności, a tym samym podnosi jej ocenę. Samo rozwiązanie akcji nie jest może szczególnie błyskotliwe i porywające, ale z pewnością daje satysfakcję ze spędzonych nad lekturą godzin. Cały czas przyjmowałem poprawkę na to, że jest to jednak powieść kierowana do młodzieży. Nie będę jej czynił zarzutów, które z pewnością pojawiłyby się, gdyby to była książka dla dorosłych. Przemoc jest dawkowana oszczędnie, choć konsekwentnie – nie mogło być inaczej, skoro takim a nie innym „siłom” musiała stawić czoła główna bohaterka i jej przyjaciele. Nie jest to jednak powieść aż tak mroczna, aby odstraszać co wrażliwszych. Trudno to ująć słowami. Może wystarczy po prostu napisać, że doświadczona pisarka takich powieści wie, jak daleko się posunąć, aby nie stracić z oczu głównego odbiorcy jej dzieła.

I choć nie jest to powieść, którą mógłbym polecić dorosłym czytelnikom, to jednak z pewnością nie zasną przy niej z nudy. Akcja rozwija się dosyć szybko, a powieść ma solidną objętość (sześćset stron z niewielkim okładem). Nie jest to żaden paranormal romance, ani inne ogłupiające dziełko tego typu. To doskonała literatura „przejścia” od błahych nastoletnich romansideł i kiepskiej fantasy do poważniejszych tytułów. Nie wiem, czy i jak poradzi sobie ta powieść w tak płytkiej niszy, ale może i w Polsce znajdzie odbiorcę. Wszak jest na całkiem przyzwoitym poziomie.