A więc chcesz poznać tajemnicę zasłony oddzielającej świat żywych od świata umarłych i nie boisz się, że możesz za to zapłacić własnym życiem? Zatem odnajdź Wintercraft i przejrzyj jego stronice zapisane przez członków potężnej rodziny Wintersów. Uważaj jednak, twoja podróż może być długa i niebezpieczna.

A więc chcesz poznać losy młodej dziewczyny obdarzonej niezwykłą mocą i nie boisz się, że możesz umrzeć z nudów? Zatem odnajdź „Wintercraft” Jenny Burtenshaw. Prawdopodobnie jest w najbliższej księgarni.

Albion, kraj, w którym żyją Utalentowani (ludzie potrafiący używać magii zasłony), z niejasnych powodów toczy wojnę z innymi państwami. Kiedy brakuje żołnierzy do walki, Wysoka Rada posyła strażników do miast, by przemocą wcielali mieszkańców do wojska lub sprzedawali w niewolę. W taki właśnie sposób pięcioletnia Kate Winters straciła rodziców. Dziesięć lat po tym wydarzeniu dziewczyna jest w stanie prowadzić w miarę normalne życie, mieszkając i pracując w księgarni stryja Artemisa. Ten niestety nie jest najlepszym opiekunem, bo chociaż bardzo się o nią troszczy, to najwyraźniej nikt mu nie powiedział, iż dzieciom nie można pozwalać na zabawę martwymi ptakami, jako że można ściągnąć sobie na głowę coś znacznie gorszego niż interwencję Opieki Społecznej. Gdy Kate przypadkowo przywraca kosa do życia, wychodzi na jaw, że jest jedną z Utalentowanych. Od tej pory musi się ukrywać przed Da’ru – członkinią Wysokiej Rady i podległym jej Silasem. Każde pragnie wykorzystać jej ogromny potencjał na swój sposób, a także za jej pomocą odnaleźć Wintercraft, księgę, w której kolejne pokolenia Wintersów zapisywały swoje odkrycia dotyczące korzystania z zasłony.

Od początku do końca historii nie dzieje się właściwie nic ciekawego. Kate i jej przyjaciel, Edgar cały czas bawią się z Silasem w kotka i myszkę, chowając się po kątach, rozdzielając się i schodząc. Zwrotów akcji nie ma, chyba że liczyć wpadanie w pułapki wrogów i wymykanie się z nich. Do samego końca książka pozostaje wtórna i przewidywalna. Autorka nie zadała sobie trudu, żeby urozmaicić ją odrobiną oryginalności czy żywszej akcji.

Budowanie aury tajemniczości na niedopowiedzeniach sprawdza się tylko na krótką metę. Potem trzeba wykazać się pomysłowością, o czym Burtenshaw najwidoczniej nie wiedziała. Tak więc mamy garstkę postaci, o których nie wiadomo praktycznie niczego prócz imienia i kilku szczegółów z przeszłości. Nie chodzi bynajmniej o to, że wszyscy na siłę starają się ukryć swoją tożsamość, po prostu brakuje im osobowości, którą mogliby pokazać czytelnikowi. Główną bohaterkę z powodzeniem można by zastąpić owcą. Ułatwiłoby to pozostałym prowadzenie jej z miejsca na miejsce, nie wspominając już o tym, że lekceważące „bee” brzmiałoby zdecydowanie lepiej niż mechaniczne odpowiedzi Kate na groźby antagonistów. Edgar z niewiadomych powodów okazuje dziewczynie ślepe przywiązanie, jednocześnie wcale nie będąc z nią tak blisko, jak mogłoby się wydawać. Bywa na przemian desperacko odważny i tchórzliwy w zależności od tego, czy ma akurat ratować główną bohaterkę, czy też ona musi w danej chwili wykazać się trzeźwością umysłu. Da’ru to bardziej płaska wariacja na temat pięknej, okrutnej i chorobliwie ambitnej kobiety (Biała Czarownica z Narnii, Królowa Elfów Pratchetta czy zła macocha królewny Śnieżki). Najbardziej rozbudowaną postacią jest Silas, który w wyniku eksperymentu Da’ru stał się nieśmiertelny z czym nie może się pogodzić. Mimo, że jest raczej typowym szorstkim, złym facetem z traumą, posiada więcej ludzkich cech niż cała reszta postaci razem wzięta. To jemu książka zawdzięcza większość wątpliwych atrakcji płynących z lektury.

„Wintercraft” zdaje się być przeznaczony przede wszystkim nie tyle młodszym, co mniej doświadczonym czytelnikom, których nie będzie raziła oklepana fabuła i których uwagę od bezbarwnych postaci odwróci ładna, kolorowa okładka. Oni najprędzej wybaczą autorce braki w fabule i być może zainteresują się trochę przygodami rówieśniczki. W takim wypadku niezbyt złożoną intrygę i niewielką objętość można policzyć za plus. Dla tych jednak, którzy na pytanie: „Czy chcesz przeżyć przygodę swego życia i wyruszyć w podróż śladami tajemniczej, mrocznej księgi?” odpowiadają: „Byłem w zeszłym roku. Bez rewelacji, ale mam fajne zdjęcia ze smokiem i wybrańcem”, książka wyda się po prostu mierna, schematyczna i nieciekawa.