Uprasza się naszych gości o niewychodzenie dziś na stoki poza Trasą Błękitną. Na terenach narciarskich nadal istnieje zagrożenie lawinowe. Sugerujemy pozostanie w schronisku lub spędzenie dnia w mieście.

1398, ZGODNIE Z KALENDARZEM RIMWAY

Wescott wiedział, że to już koniec. Margaret też nie miała wielkich szans. Jak również jego córka. Postąpił zgodnie z sugestią i nie wychodził na zewnątrz, a teraz leżał pod tonami lodu i skały. Słyszał szlochanie i krzyki, cichnące gdzieś w otaczających go ciemnościach.

Drżał z zimna. Jego prawe ramię przygniotła spadająca belka. Nie czuł już bólu. Ani ramienia.

Pomyślał o Delii. Jej życie dopiero się zaczęło i prawie na pewno już skończyło. Po policzkach popłynęły mu łzy. Tak bardzo chciała tu przyjechać.

Zamknął oczy i próbował myśleć o czymś innym. Wyobraził sobie, że znów jest na pokładzie „Sokoła”, gdzie poznał Margaret. To były piękne lata. Wiedział, że nadejdzie kiedyś dzień, w którym zamarzy o tym, by tam wrócić i przeżyć to jeszcze raz.

„Sokół”.

Mój Boże. Zrozumiał, że jeśli Margaret nie udało się wydostać z budynku, odkrycie zaginie razem z nimi. Delia wiedziała o tym, ale była jeszcze za mała, by zrozumieć.

Nie powiedzieli nikomu. Poza Mattie. Mattie wiedziała.

Naparł na kłodę, próbując się uwolnić. Spróbował zmienić pozycję i oprzeć się o kłodę stopami. Musiał przeżyć, żeby im powiedzieć. Na wszelki wypadek…

Boże, błagam.

Krzyki i płacze dookoła cichły, czasem tylko rozległ się jakiś jęk. Jak długo tu był? Miał wrażenie, że od chwili zawalenia się schroniska minęło wiele godzin. Gdzie byli ratownicy?

Wsłuchiwał się we własny ciężki oddech. Podłoga zatrzęsła się; wstrząsy zanikły, by po chwili znów powrócić. Wtedy, po wstrząsach, kiedy wszyscy zebrani w jadalni doszli do wniosku, że już po wszystkim, nagle usłyszał huk. Spojrzeli po sobie, niektórzy zaczęli uciekać, inni siedzieli, przerażeni, światła zgasły, a ściany zapadły się. Przypuszczał, że podłoga się oberwała i teraz tkwił uwięziony w piwnicy. Nie był tego jednak pewien. Ale to i tak nie miało znaczenia.

Usłyszał w oddali wycie syren. Nareszcie.

Naparł na belkę, pod którą uwięzło jego ramię. Nie czuł go już. Wycofał się do wnętrza własnej głowy i wyglądał na zewnątrz, jak obserwator ukryty w jaskini. Pod nim grunt zadrżał jeszcze raz.

Tak bardzo chciał wierzyć w to, że Margaret przeżyła. Pełna życia, energiczna, przewidująca Margaret, która nie dała się nigdy zaskoczyć. To niemożliwe, żeby ją to dopadło, żeby ją zmiotło w tej strasznej chwili. Poszła do pokoju po sweter. Wyszła tuż przed tym, kiedy to się stało. Poszła po schodach na górę i znikła z jego życia na zawsze.

I Delia. Została w pokoju. Miała zaledwie osiem lat. Dąsała się, bo nie pozwolił jej wyjść samej, choć ogłoszono, że Trasa Błękitna jest bezpieczna. Nieważne, poczekajmy, aż nie będzie żadnego niebezpieczeństwa. Ich pokój był na trzecim piętrze, od frontu. Może nic jej się nie stało. Modlił się o to, żeby obie stały teraz gdzieś na zewnątrz, na śniegu, martwiąc się o niego.

Kiedy ogłoszono ostrzeżenie, poinformowano, że schronisko jest bezpieczne. Bezpieczne i stabilne. Nie wychodźcie na zewnątrz, a wszystko będzie dobrze. Lawiny tu nie schodzą.

Uśmiechnął się w ciemnościach.

Siedzieli w jadalni z najnowszą znajomą. Nazywała się… Breia Jakaśtam. Pochodziła z ich rodzinnego miasta. Margaret wstała, powiedziała coś w stylu, żeby nie zjedli we dwoje wszystkich jajek, zaraz wróci. Kilku narciarzy stało przy drzwiach frontowych i narzekało, że z tym ostrzeżeniem to przesada, a Trasa Błękitna jest dla początkujących. Dwie pary siedziały pośród rosnących w doniczkach roślin i popijały drinki. Potężny mężczyzna, który wyglądał na sędziego, schodził po schodach. Młoda kobieta w szarozielonej bluzie siadła przy pianinie i zaczęła grać.

Margaret powinna była zdążyć dotrzeć do pokoju, zanim nastąpił pierwszy wstrząs. Zgromadzeni w jadalni spojrzeli po sobie z otwartymi szeroko ze zdumienia oczami. Potem nadszedł drugi i strach w pomieszczeniu stał się nieomal namacalny. Nie przypominał sobie, żeby ktoś krzyczał, ale ludzie wstawali gwałtownie z krzeseł i ruszali do wyjścia.

Breia, ciemnowłosa kobieta w średnim wieku, nauczycielka na urlopie, wyjrzała przez okno, usiłując zobaczyć, co się dzieje. Wescott nie miał najlepszego widoku i nie widział za wiele, ale włosy stanęły mu dęba, kiedy wciągnęła gwałtownie powietrze i z przerażeniem szepnęła „Uciekajcie”. Bez słowa zerwała się z krzesła i zaczęła biec.

Na zewnątrz wyłoniła się ściana śniegu i zaczęła sunąć w stronę schroniska. Jej ruch był płynny, rytmiczny, taneczny, kryształowa fala spływająca z góry, ogarniająca drzewa i głazy, a na końcu solidną kamienną ścianę, która wyznaczała granicę terenów schroniska. Gdy patrzył, zagarnęła też jakiegoś człowieka. Nie wiedział, mężczyznę czy kobietę, stało się to za szybko. Kogoś, kto próbował uciekać.

Wescott siedział w milczeniu, wiedząc, że nie ma dokąd uciec. Pociągnął łyk kawy. Jakby zatrzymał się czas. Recepcjonista, który był symulacją, znikł. Tak samo gospodarz i dwóch odźwiernych. Narciarze przy drzwiach rozpierzchli się.

Wescott wstrzymał oddech. Tylna ściana i dwie boczne wpadły do jadalni. Poczuł ostry ból i miał wrażenie, że spada.

Gdzieś trzasnęły drzwi.

Coś mokrego spływało mu po żebrach. Łaskotało, ale nie mógł tam sięgnąć.

Breia nie wydostała się z jadalni. Pewnie była parę metrów od niego. Nie mógł mówić. Miał wrażenie, że w płucach nie ma powietrza. Ale wyszeptał jej imię.

Usłyszał jakiś głos, daleko od niego.

– Tutaj.

Ale to był głos mężczyzny.

I chrzęst butów po śniegu.

– Spróbujmy go wydostać, Harry.

Ktoś kopał.

– Pośpieszcie się.

Breia się nie odzywała.

Próbował krzyczeć, próbował dać im znać, gdzie jest, ale był za słaby. I nie było to potrzebne. Margaret wiedziała, że znalazł się w tarapatach, bo przecież była gdzieś na zewnątrz, z ratownikami, próbując go odnaleźć.

Było coraz ciemniej. Przestał czuć stertę gruzu, na której leżał, i przestała go obchodzić tajemnica, jaką dzielili z Margaret, przestała go obchodzić belka, która go przygniotła. Margaret nic się nie stało. Na pewno tak było.

I wymknął się ze swego więzienia.

JEDEN

…Najpełniej jednak doznaliśmy poczucia historyczności tego zabytku (egipskiego grobowca), gdy zobaczyliśmy grafitti nabazgrane na jego ścianie przez ateńskich zwiedzających, gdzieś koło roku 200 n.e. Gdy zrozumieliśmy, że to miejsce było dla nich tak zabytkowe jak wykonany przez nich napis dla nas.

Wolfgang Corbin, Wandal i niewolnica, 6612 n.e.

1429, TRZYDZIEŚCI JEDEN LAT PÓŹNIEJ

Stacja była dokładnie tam, gdzie przewidywał Alex, na trzynastym księżycu Gideona V, gazowego giganta, który nie charakteryzował się niczym specjalnym poza tym, że okrążał coś, co było raczej martwą gwiazdą niż słońcem. Znajdowała się na niestabilnej orbicie, więc – jak przewidywali eksperci – za kilkaset tysięcy lat miała zanurzyć się w chmurach i zniknąć. Ale na razie należała do nas.

Stacja była skupiskiem czterech kopuł i plątaniną radioteleskopów i czujników. Nic specjalnego. Wszystko, kopuły, osprzęt elektroniczny i otaczające stację skały, miało odcień ciemnego, łaciatego pomarańczu, oświetlonego tylko przez gazowego giganta koloru błota i podobnej barwy pierścienie. Łatwo było się domyślić, dlaczego nikt z Agencji nie zauważył stacji podczas żadnej z rutynowych wizyt. Gideon V był dopiero trzecią odkrytą stacją Celian.

– Rewelacja – rzekł Alex, stając przy iluminatorze z rękami na piersi.

– To miejsce? – spytałam. – Czy fakt, że je odkryłeś?

Uśmiechnął się skromnie. Oboje wiedzieliśmy, że nie umie przejawiać pokory.

– Benedict kontratakuje – powiedziałam. – Jak na to wpadłeś?

Nie powiedziałabym, żeby Alex kiedyś wyglądał na zadowolonego z siebie, ale tego dnia niewiele mu brakowało.

– Niezły w tym jestem, nie?

– Ale jak ci się to udało?

Przez całą drogę okazywałam brak wiary w jego możliwości, a teraz miał swoją chwilę tryumfu.

– To było łatwe, pani Kolpath. Pozwól, wyjaśnię.

Oczywiście, udało mu się to tak jak zawsze: dzięki wyobraźni, ciężkiej pracy i niezwykłej dbałości o szczegóły. Szperał w listach przewozowych, książkach historycznych i pamiętnikach oraz wszystkim, co tylko wpadło mu w ręce. Wyeliminował niektóre możliwości i doszedł do wniosku, że Gideon V miał idealne, centralne położenie dla działań eksploracyjnych, jakie prowadzili Celianie. Tak poza tym, to planetę opatrzono rzymską piątką nie dlatego, że była piątą planetą w układzie. Była jedyną, a pozostałe zostały w całości połknięte lub wydarte z orbit przez przelatującą w pobliżu gwiazdę. Miało to miejsce jakieś ćwierć miliona lat temu, więc nie było żadnych świadków. Na podstawie eliptycznej orbity pozostałej planety można było jednak wyliczyć, że kiedyś istniały inne. Kwestią sporną była jedynie ich liczba. Niektórzy z astrofizyków przypuszczali, że były jeszcze cztery planety, inni uważali, że było ich koło dziesięciu.

Tak naprawdę nikt nie wiedział. Ale stacja, kilkaset lat świetlnych od najbliższej zamieszkanej planety, była dla Rainbow Enterprises prawdziwym skarbem. Celianie, w okresie szczytowego rozwoju, byli romantycznym narodem, zajmującym się filozofią, dramatem, muzyką i eksploracją. Podobno żadni inni ludzie nie zapędzili się dalej w głąb Skupiska Aureliańskiego. Gideon V miał położenie centralne w ich obszarze poszukiwań. Alex był przekonany, że bywali o wiele dalej, na terenie Zlewiska. Jeśli tak, jeszcze wiele czekało na odkrycie.

Kilka wieków temu Celianie doznali gwałtownego upadku. Wybuchła wojna domowa, rządy na ich ojczystej planecie pogrążyły się w chaosie, w końcu z kłopotów wyciągnęli ich inni członkowie tak zwanego Paktu. Koniec zawieruchy oznaczał jednak też koniec złotego wieku. Stracili zapał, stali się konserwatywni, bardziej interesowały ich wygody niż eksploracja. Dziś są pewnie najbardziej zachowawczym społeczeństwem planetarnym w całej Konfederacji. Są dumni z dawnej świetności i próbują obnosić się z nią jak z aureolą. Tacy jesteśmy. Ale w rzeczywistości najwyżej tacy byli.

Byliśmy na pokładzie „Belle Marie”, jakieś dwadzieścia tysięcy kilometrów od gazowego giganta, kiedy w polu widzenia pojawiły się kopuły. Alex zarabia na życie pośrednictwem w handlu artefaktami i czasem sam znajduje jakieś zapomniane miejsca. Jest w tym dobry i niekiedy mam wrażenie, że telepatycznie wyczuwa jakąś ruinę. Kiedy ktoś mu o tym mówi, a ludzie czasem to robią, tylko się uśmiecha skromnie i mówi, że to wyłącznie kwestia szczęścia. Wszystko jedno – dzięki temu Rainbow Enterprises przynosi niezłe zyski, a ja mam tyle pieniędzy, że w życiu bym siebie o to nie posądzała.

Trzynasty księżyc był duży, trzeci co do wielkości spośród dwudziestu sześciu i największy z pozbawionych atmosfery. Były to właśnie dwa powody, dla których przyjrzeliśmy mu się w pierwszej kolejności. Duże księżyce stanowią najlepszą lokalizację dla baz, bo grawitacja jest tam dość silna i nie trzeba tworzyć jej sztucznie. Najlepsze jednak są duże, ale bez atmosfery. Atmosfera jest przyczyną zbędnych komplikacji.

W naszym przypadku próżnia ma jeszcze jedną zaletę: wszystko się w niej lepiej przechowuje. Jeśli sześć wieków temu Celianie coś tam zostawili, powinno być w idealnym stanie.

Gdyby na ciemne pierścienie Gideona padło jakieś światło słoneczne, byłyby przepiękne. Były poskręcane i podzielone na trzy lub cztery osobne części. Tego jednak nie byłam pewna. To zależało od kąta widzenia. Trzynasty księżyc znajdował się tuż poza najbardziej odległym z pierścieni. Poruszał się na orbicie kilka stopni poniżej i powyżej ich płaszczyzny, więc gdyby padało tam jakieś światło, widok byłyby kuszący: prawie na krawędzi. Sam gazowy gigant, widziany ze stacji, nigdy nie zmieniał położenia, wisząc w połowie drogi nad horyzontem, nad kilkoma niskimi wzgórzami. Zaznaczał swą ponurą, mroczną obecność, niezbyt widoczny w miejscu, gdzie nie było gwiazd.

Wprowadziłam „Belle Marie” na orbitę i przeszliśmy do lądownika.

Księżyc na północy i na równiku pokrywały liczne kratery, zaś na południu rozciągały się równiny upstrzone wąwozami i kanionami. Było tam kilka łańcuchów górskich: wysokie, smukłe szczyty z czystego granitu. Kopuły znajdowały się w połowie odległości między równikiem a biegunem północnym, na stosunkowo płaskim terenie. Pole anten rozciągało się na zachód od stacji. Od wschodu były góry. Pośrodku kompleksu porzucono jakiś pojazd naziemny na gąsienicach.

Kopuły wyglądały, jakby były w dobrym stanie. Opadaliśmy na tle czarnego nieba, a Alex patrzył na nie z rosnącą satysfakcją. Widać było sześć księżyców. Były blade, widmowe, ledwo widoczne w delikatnym świetle centralnej gwiazdy. Ktoś, kto nie wiedział, że tam są, mógł ich nie zauważyć.

Ostrożnie opuściłam lądownik. Kiedy wylądowaliśmy, wyłączyłam silniki i grawitacja powróciła. Alex czekał niecierpliwie, a ja postępowałam zgodnie z czymś, co on określał jako nadmiar kobiecej ostrożności. Zawsze rwie się do pracy – dalej, ruszajmy się, nie mamy całej wieczności do dyspozycji. Odgrywanie takiej roli sprawia mu przyjemność. Ale nie lubi też niemiłych niespodzianek. I na tym polegała moja rola – na usuwaniu ich. Kiedyś przebiłam się przez dno krateru do leja krasowego i Alex do dziś nie pozwala mi o tym zapomnieć.

Wylądowaliśmy stabilnie. Obdarzył mnie wielkim uśmiechem: dobra robota i takie tam. Gadka na temat brania się do pracy została najwyraźniej odłożona na później: teraz siedział, gapił się przez iluminator i napawał się chwilą. Kiedy trafiasz na jedno z takich miejsc, którego nikt nie odwiedzał od stuleci czy nawet tysiącleci, nigdy nie wiesz, co tam znajdziesz. W niektórych montowano śmiertelne pułapki. Podłogi się zapadały, a ściany przesuwały. W jednej ze stacji wskutek awarii bardzo wzrosło ciśnienie, a kiedy zespół Agencji próbował wejść do środka, wszystko eksplodowało.

Zawsze jednak mamy nadzieję, że znajdziemy otwarty właz i mapę terenu. Jak na Lyautey.

Rozpięłam pasy i czekałam na Aleksa. Wreszcie wziął głęboki oddech, rozpiął uprząż, obrócił fotel i wstał, po czym sięgnął po butle z powietrzem. Sprawdziliśmy radio i obejrzeliśmy skafandry. Kiedy był gotowy, wypompowałam powietrze i otworzyłam właz.

Wyszliśmy po drabince na powierzchnię. Grunt chrzęścił pod stopami. Piasek i odłamki żelaza. Dostrzegliśmy całe mnóstwo odcisków butów i śladów gąsienic. Nietkniętych od stuleci.

– Te najdalsze są ostatnie, tak? – spytał Alex.

– Nie byłabym zdziwiona – odparłam. Bardziej interesował mnie widok. Tuż nad górami widać było kawałek pierścieni i dwa księżyce.

– Coś nie gra – powiedział Alex.

– Co takiego?

Kopuły były ciemne i ciche. Na równinie, rozciągającej się w stronę południowego horyzontu, nic się nie poruszało. Na niebie nie widać było niczego niezwykłego.

W ciemnościach nie widziałam zasłoniętej hełmem twarzy Aleksa, ale odniosłam wrażenie, że patrzy w kierunku najbliższej kopuły. Nie, dalej, na inny moduł, najbardziej wysunięty na północ, a zarazem największy ze wszystkich czterech.

Właz był otwarty.

Och, nie w tym sensie, że klapa stała otworem. Ktoś ją rozciął. Wyciął wielką dziurę, którą powinniśmy byli zobaczyć, lądując – gdybyśmy się uważnie przyjrzeli.

Alex mruknął coś do mikrofonu na temat wandali i ze złością ruszył w kierunku kopuł. Poszłam za nim.

– Uważaj, ciążenie jest tu niskie – powiedziałam, gdy się potknął, ale zdołał utrzymać równowagę.

– Cholerni złodzieje! – Alex wyrzucił z siebie serię przekleństw. – Jak to się mogło stać?

Trudno było uwierzyć w to, że ktoś nas ubiegł, bo artefakty z Gideona V nigdy dotąd nie pojawiły się na rynku. W zapisach historycznych nie było też wzmianki o odnalezieniu bazy.

– To musiało się stać niedawno – powiedziałam.

– Chcesz powiedzieć, że wczoraj? – spytał.

– Może nie wiedzieli, co znaleźli. Może po prostu weszli, rozejrzeli się i odlecieli.

– To możliwe, Chase – odparł. – A może to się stało całe wieki temu. Kiedy jeszcze ludzie pamiętali o tym miejscu.

Miałam nadzieję, że się nie myli.

Zwykle tak jest, że kiedy archeolodzy znajdują splądrowane stanowisko, plądrowanie miało miejsce w ciągu kilkuset lat od porzucenia danej budowli. Po jakimś czasie ludzie zapominają o różnych miejscach i giną one w pomroce dziejów. Czasem się zastanawiam, ile unosi się w próżni statków, o których zapomniano, dryfujących, unieruchomionych awarią silników.

Powinnam zaznaczyć, że nie jesteśmy archeologami. Zajmujemy się po prostu handlem, oferując towary nabywcom, a czasem, jak w tym wypadku, próbujemy dotrzeć do pierwotnych źródeł towaru. Jeszcze chwilę temu byliśmy przekonani, że trafiliśmy na żyłę złota. Teraz jednak Alex wstrzymywał oddech, gdy się zbliżaliśmy do wejścia.

Właz został rozcięty palnikiem. Był przekrzywiony na bok. I było na nim bardzo mało kurzu.

– To musiało się stać niedawno – mruknął Alex.

Muszę wyznać, że Alex czasem traci panowanie nad sobą. W domu, w obecności innych ludzi, jest wzorem uprzejmości i opanowania. Ale w takich miejscach jak powierzchnia księżyca, z dala od społeczeństwa, czasem ukazuje swoje prawdziwe oblicze. Ruszył w kierunku urwanego włazu, podniósł kamień, wymruczał coś pod nosem i cisnął kamieniem prawie na orbitę.

Stałam koło niego jak uczeń wezwany na reprymendę do dyrektora szkoły.

– To pewnie moja wina – powiedziałam.

Wewnętrzny właz także był otwarty. Za nim rozciągało się ciemne wnętrze.

Spojrzał na mnie. Szyba hełmu była nieprzezroczysta, więc nie widziałam jego wyrazu twarzy, ale nietrudno było go sobie wyobrazić.

– Co masz na myśli? – spytał.

– Powiedziałam o tym Windy.

Windy była dyrektorką do spraw PR Agencji i naszą wieloletnią przyjaciółką.

Alex nie był jakoś znacząco wyższy ode mnie, ale w tej chwili odniosłam wrażenie, że nade mną góruje.

– Windy nikomu by nie powiedziała.

– Wiem.

– Powiedziałaś jej, używając niekodowanego połączenia?

– Tak.

Westchnął.

– Chase, jak mogłaś zrobić coś takiego?

– Nie wiem. – Usiłowałam powstrzymać się od płaczu. – Nie sądziłam, że to może być problem. Rozmawiałyśmy o czymś innym i tak jakoś samo wyszło.

– Nie mogłaś się powstrzymać?

– Nie mogłam.

Postawił but na klapie i mocno popchnął. Nie ugięła się.

– Cóż – powiedział. – Nic już na to nie poradzimy.

Wyprostowałam się. A niech mnie zastrzeli, jeśli to ma mu poprawić humor.

– To się już nie powtórzy.

– W porządku – mówił tonem, który oznaczał „co się stało, to się nie odstanie”. – Zobaczmy, co zniszczyli.

Ruszył przodem.

Kopuły były połączone tunelami. Do podziemnych pomieszczeń prowadziły schody. Takie miejsca wyglądały upiornie, oświetlone tylko latarkami. Cienie ścigały się po grodziach i cały czas odnosiło się wrażenie, że poza polem widzenia coś się porusza. Przypomniałam sobie, jak czytałam o tym, że Casmir Kolchevsky został zaatakowany w takim miejscu przez robota ochrony, którego niechcący uruchomił.

Wandale byli bezlitośni.

Maszerowaliśmy przez pomieszczenia dowodzenia, salę gimnastyczną, potem prywatne kwatery mieszkalne. Była tam kuchnia i jadalnia. Wszędzie, gdzie szliśmy, powyciągano szuflady i wysypano ich zawartość. Szafki były rozcinane albo rozrywane. Tę stację po prostu splądrowano. Nie zostało wiele rzeczy, które można by sprzedać albo przekazać jakiemuś muzeum. Stąpaliśmy ostrożnie po rozbitym szkle, dyskach danych i przewróconych stołach. Odzież czasem potrafi przetrwać w próżni bardzo długo. Znaleźliśmy jednak tylko parę sztuk i większość z nich padła ofiarą chemikaliów, których użyto do produkcji tkaniny. Albo były zupełnie nieciekawe i nikt by ich nie chciał. Nie ma znaczenia, skąd pochodzi koszulka. Nikt się nią nie zainteresuje, chyba że nosił ją legendarny generał albo słynny dramaturg. Skafandry, oczywiście, to co innego – jeśli mają naszywkę, albo wyszyte nazwisko właściciela czy napis „BAZA GIDEON”, mogą być sporo warte. Znaleźliśmy tylko jeden, bardzo wystrzępiony. Miał napis wykonany celiańskimi znakami, otaczającymi wysoki, wąski szczyt.

– Godło stacji – powiedział Alex.

Splądrowali też centrum dowodzenia. Zabrali urządzenia elektroniczne. Powyrywali panele, by dostać się do urządzeń. Także tu szukali przedmiotów z oznaczeniami bazy. Wyglądało to, jakby wszystko, co nie spełniało ich wymagań, zostało wyciągnięte i rzucone na pokład.

Kiedy skończyliśmy, Alex był wściekły. Potraktowano w ten sposób wszystkie cztery kopuły i pomieszczenia pod ziemią. W panującym wszędzie chaosie był tylko jeden wyjątek. Znaleźliśmy wspólną salę, wyścieloną odpadkami. Cały pokład był zaścielony projektorami, czytnikami i kryształami danych, które przez sześć wieków zdążyły wyschnąć. W jednym kącie leżał rozbity dzbanek i trochę lodu, w drugim częściowo poszarpany dywan. Na środku pomieszczenia stał jednak mały stolik, a na nim leżała książka rozłożona tak, by się ją wygodnie czytało komuś, kto siedział na jedynym krześle.

– Cóż – powiedziałam – może to nie będzie kompletna katastrofa. Za to powinniśmy dostać jakieś pieniądze.

Albo i nie.

Bo było to zeszłoroczne wydanie Przewodnika antykwariusza.

– Wygląda na to, że wandal nas oczekiwał – powiedział Alex. – I przesyła nam pozdrowienia.