Kolejna pozycja w serii horrorów Maga, „Potwory północnoamerykańskich jezior” Nathana Ballingruda, to zbiór opowiadań. Większość z nich (nie licząc wyróżniającej się pod różnymi względami arktyczno-Lovecraftowskiej „Lodowej szczeliny”) łączy sceneria współczesnych Stanów Zjednoczonych, dalece odległa od amerykańskiego mitu. Teksty Ballingruda opisują bohaterów dotkniętych recesją, bezdomnością, więzieniem. Mieszkańców małych miasteczek, często funkcjonujących w rozbitych, niedoskonałych rodzinach, na przemian szukających zemsty i ratunku. Elementy nadprzyrodzone są w opowiadaniach Amerykanina fantastyczne i dosłowne, ale uosabiają osadzone w realnych problemach lęki. Dziki stwór pojawiający się na niedokończonej budowie jednocześnie uniemożliwia kontynuowanie pracy i demonstruje, że nadzieja właściciela pracującej przy konstrukcji małej firmy na wyjście ze spirali zadłużenia od początku była tylko złudzeniem. Kryjący się w piwnicy wampir nie pozwala na zbudowanie nowego życia porzuconej kobiecie i jej synom, a może tylko personifikuje męża, który opuścił rodzinę.

Wszystkie teksty trzymają równy, przyzwoity poziom, ale kilka warto wyróżnić. Należy do nich pierwsze opowiadanie antologii, „Idziesz, dokąd cię poniesie”. To historia o wybieraniu własnej drogi, własnego miejsca, własnej skóry. Jej bohaterką jest pracująca w małym luizjańskim miasteczku kelnerka Toni, wychowująca samotnie córkę. Pewnego dnia do jej baru przychodzi nieznajomy, otwarcie przyznający, że przyjechał tam kradzionym samochodem. Niedługo okazuje się, że z samochodem ukradł też znacznie więcej…

Z kolei „S.S.” opowiada o mieszkającym w Nowym Orleanie nastolatku Nicku, opiekującym się chorą matką i w wyniku fascynacji atrakcyjną Trixie dającym się wciągnąć w manipulacje miejscowej bandy młodocianych rasistów. Trixie z kumplami domagają się od Nicka pokazania, że stać go na coś naprawdę okrutnego, nie zdając sobie sprawy, że chłopak ma na co dzień do czynienia z nieporównywalnie straszniejszymi wyzwaniami.

Prawdziwą perełką jest opowiadanie tytułowe. Na świat patrzymy tu oczyma Grady’ego, który właśnie wyszedł po sześciu latach z więzienia. Wrócił do żony, która wcześniej w pewnym momencie związała się z kimś innym, do nastoletniej córki, która od trzech lat nie chciała się z nim widywać. Wspólna wyprawa nad jezioro ma być okazją rozpoczęcia czegoś od nowa, ale nad jej uczestnikami nieustannie wisi groźba fizycznej i mentalnej przemocy. Uosabia ją potworne cielsko, znalezione przez dziewczynę przy brzegu jeziora. Grady chce się instynktownie pozbyć wielkiego odwłoku; trudno stwierdzić, czy ten impuls ma związek z próbą uporządkowania swojego życia, czy raczej oznacza kolejne w życiu mężczyzny poddanie się czemuś, co z racjonalnością i spokojem nie ma nic wspólnego.

Ballingrud wchodzi w głowy swoich bohaterów głęboko, z powodzeniem szukając w nich autentyczności. Patrzy na nich ze zrozumieniem, choć bez sentymentalizmu. Zdaje się chcieć nas przekonać, że realistyczne spojrzenie na nasz świat każe zobaczyć w nim potwory. I próbować się z nimi mierzyć.