Marta Kisiel znów buszuje wśród istot nadprzyrodzonych, by wywołać lokalny kryzys w okresie świąteczno-noworocznym - „Oczy uroczne” to z jednej strony powrót do świata „Dożywocia”, z drugiej nowe historie i ostry komentarz społeczny.

Fani Lichotki i jej mieszkańców dostali nową powieść, której fabuła kontynuuje wątki z opowiadania „Szaławiła”, kierując historię Konrada, Licha i całej reszty na boczny tor. Autorka wielokrotnie wspominała, że pierwotnych bohaterów serii chce już zostawić za sobą, a „Oczy uroczne” są spełnieniem tych zapowiedzi. Dlatego rolę racjonalnego Konrada pełni tu Oda, a zamiast Licha i jego bamboszków występuje czort Bazyl z nietypowym zgryzem i wynikającą z tego wadą wymowy. Następuje też zmiana formy – wcześniejsze tomy przypominały raczej zbiory opowiadań, ten jest pełnoprawną powieścią z początkiem, rozwinięciem i zakończeniem.

Wydarzenia z powieści umiejscowione są na terenie dawnej Lichotki, gdzie Oda wybudowała dom skuszona oderwaniem się od świata. Tak jak jednak w „Dożywociu” niewiele jest scen spoza posiadłości, tak pobliskie miasteczko i lasy odgrywają ważną rolę w wydarzeniach nowego tomu. Trudno jednak byłoby oczekiwać innego rozwiązania, skoro wcześniejsze części opierały się na relacjach między mieszkańcami, których było znacznie więcej – nie było potrzeby wychodzenia poza domek i najbliższe okolice, materiału starczało i bez nadmiernej ingerencji świata zewnętrznego. Tak samo poprowadzona książka o Odzie okazałaby się jednak zbiorem dialogów z Bazylem przeplatanych okazjonalnymi wizytami płanetnika Rocha, dlatego nasza bohaterka zostaje lekarzem w lokalnej przychodni, a Bazyl w wyniku pewnego wydarzenia otrzymuje niańkę w postaci Michałka. W ten sposób zostajemy poprowadzeni przez miasteczko (ze szczególnym uwzględnieniem piekarni z bogatą ofertą cukierniczą) i poznajemy nowych bohaterów, Oda z kolei stawia czoła nie tylko marom wychodzącym z okazji przesilenia zimowego, od zawsze w tradycji ludowej czasu wyjątkowo sprzyjającego złym duchom, ale też rozwijającym się epidemiom odry i krztuśca. Przy czym w obydwu przypadkach musi zmierzyć się ze sprawami dla niej niezrozumiałymi – jako osoba niezwykle racjonalna i kładąca ufność w nauce, nie do końca pojmuje świat nadprzyrodzony, a w ogóle nie znajduje zrozumienia dla antyszczepionkowców opanowujących społeczność.

Oda nie jest zwykłym człowiekiem, a wiłą, chociaż o swoim dziedzictwie dowiedziała się na tyle późno, że nadprzyrodzony element jej samej staje się przeszkodą i przegrywa w zetknięciu z racjonalnym umysłem. Wątek dwoistej natury nie jest niczym nowym w literaturze, nie zaskakuje również wykorzystanie umiejętności z dwóch światów do pokonania przeciwnika. Oda na tym tle nie wyróżnia się niczym nadzwyczajnym, jednak trzeba przyznać, że zawsze miło otrzymać zgrabnie skonstruowany wątek kumulacji potencjału.

Siłą powieści jest język – jak zwykle w przypadku Marty Kisiel starannie użyty i stanowiący istotny czynnik popularności jej prozy. Każde zdanie jest dopracowane, precyzyjnie przekazując wszelkie niezbędne informacje, łącznie z pomniejszymi złośliwostkami i śmiesznostkami. Ten element niezmiennie w prozie autorki trzyma wysoki poziom i pozwala zachwycać się pięknie zbudowanymi zdaniami. Trzeba przyznać, że pisarze nie zawsze traktują język z taką pieczołowitością, co czasem odbija się na odbiorze ich dzieł.

Zastrzeżeniem może być fakt, że bohaterowie i ogólnie sytuacja początkowa w powieści jest ściśle powiązana z wydarzeniami, które opisane były w opowiadaniu „Szaławiła”, które początkowo było samodzielnym utworem, dostępnym na konwentach w formie papierowej, lub jako ebook w księgarniach internetowych. Później dołączono je do nowego wydania „Dożywocia”, a z racji nominacji do nagrody im. Janusza A. Zajdla znalazło się w zbiorze nominowanych opowiadań. Jak na utwór, który jest niezbędny, by w jakikolwiek sposób móc wejść w świat opisany w „Oczach urocznych”, jest to dystrybucja cokolwiek chaotyczna.

„Oczy uroczne”, chociaż tak bardzo odbiegają od dotychczas znanych bohaterów i formy cyklu, są, nomen omen, uroczą lekturą, w której nie brakuje ani miejsca na śmiech, ani na zadumę. Widać, że Marta Kisiel eksploruje nowe terytoria pisarskie, co część fanów może martwić, jednak z pewnością nie da się zarzucić jej powtarzalności pomysłów.