Neil Gaiman nie należy do twórców, których łatwo zaszufladkować. Z jednej strony wymykająca się wszelakim klasyfikacjom seria komiksów „Sandman”, z drugiej – poczytne powieści z pogranicza fantasy i grozy. Do tego należy jeszcze dodać scenariusze filmowe, słuchowiska radiowe, a także książki przeznaczone dla młodszych czytelników. I właśnie w ten ostatni nurt twórczości Gaimana idealnie wpisuje się jego najnowsza książka „InterŚwiat”.

Głównym bohaterem powieści jest Joey Harker typowy amerykański, małomiasteczkowy nastolatek. Prowadzi on spokojne, wręcz nudne życie, a jego jedynymi problemami są nieodwzajemniona fascynacja koleżanką oraz brak zmysłu orientacji. Tak, tak, nasz przyszły heros potrafi zgubić się we własnym domu. Nic więc dziwnego, że pewnego dnia w czasie szkolnych ćwiczeń w terenie Joey gubi drogę. Co gorsza, kiedy mu się wydaje, że wreszcie ją z powrotem znalazł, okazuje się, że zawędrował bardzo daleko. Harker posiada bowiem umiejętność wędrowania pomiędzy światami i wycieczka na inną Ziemię nie sprawia mu żadnego problemu. Nie są to jednak bezpieczne podróże – na nieostrożnego wędrowca czekają liczne niebezpieczeństwa – mudlufy, a także złowieszczy słudzy dwóch wrogich sił Binarium i Hegemonii RUN, którzy wykorzystują wędrowców jako paliwo do swych pojazdów. Na szczęście istnieje także InterŚwiat i jego mieszkańcy walczący o równowagę w multiversum.

Niczym nieposkromiona fantazja – te słowa cisną się na usta czytając „Interświat”. Uniwersum stworzone przez autorski tandem Gaimana & Reaves jest ogromne i fascynujące. Składają się na niego zarówno światy, gdzie przoduje nauka i technika, jak i magiczne, które toczą ze sobą niekończąca się wojnę. Gdzieś pomiędzy nimi istnieje również ogromna przestrzeń zwana Nigdzie-Nigdzie lub Szumem, a także Pomiędzy, po którym wciąż wędrują międzywymiarowi podróżnicy. Szkoda tylko, że autorzy, nie licząc jednej dłuższej sceny, nie pokusili się o bardziej szczegółowy opis wspomnianych lokacji. A tak – jeśli pominąć porozrzucane po całej książce krótkie wzmianki i opisy różnic w uzbrojeniu poszczególnych stron konfliktu – nie dowiemy się niczego ciekawego.

Jeśli komuś spodobała się postać Eragona czy Endera z sagi Carda, Joey Harker również stanie się mu bliski. To kolejne „cudowne” dziecko literatury fantastycznej obdarzone supermocą. Podobnie jak jego słynni poprzednicy przechodzi specjalne szkolenie, w trakcie którego musi zmierzyć się z wrogością części otoczenia, by następnie udowodnić swoją prawdziwą wartość. No i znajdzie także swoją Saphire. Z głównym bohaterem wiąże się także jeszcze jedna ciekawostka. Otóż wszyscy mieszkańcy InterŚwiata, bez względu na płeć, stanowią alternatywną wersję Joeya. I tak, w zależności od planety, z jakiej pochodzą, mamy człowieka-maszynę J/O HrKrem, centaura – J’rohoho, a nawet quasi anielice Jo. Dlaczego tak się dzieje – tego autorzy, niestety, nie wyjaśniają.

Pomimo tego, że książka skierowana jest do młodszego odbiorcy, zawiera jednak kilka elementów charakterystycznych dla „dorosłej” twórczości Gaimana. Przede wszystkim rzucają się w oczy postaci Scarabusa i Neville’a, które przypominają trochę złowrogi duet panów Vandemara i Croupa z „Nigdziebądź”. Również kreacja samego wszechświata (podniebne okręty) nasuwa skojarzenia z innymi dziełami angielskiego pisarza.

Ocenienie „InterŚwiata” to niewdzięczne zadanie z jednego, zasadniczego powodu - nie wchodzę w skład docelowej grupy czytelników. Rażą mnie uproszczenia fabularne, nie przekonuje portret psychologiczny głównego bohatera, doskwiera schematyzm fabuły i pewność, że Joeyowi nic złego stać się nie może. Jednakże wymienione przeze mnie mankamenty dla młodego czytelnika, który dopiero zaczyna przygodę z fantastyką, mogą okazać się zaletami, a najnowsza powieść Gaimana jego ulubioną lekturą.

Ocena dla oczytanych dwudziesto-, trzydziestolatków – 5