Aneta Jadowska z lubością korzysta ze swego pojemnego świata magicznych miast zamieszkiwanych przez wszelakiej maści stworzenia. „Dzikie dziecko miłości” ponownie koncentruje się na Dorze Wilk i jej nietypowych przyjaciołach

Dora Wilk w twórczości Anety Jadowskiej zajmuje szczególne miejsce jako główna bohaterka jej debiutanckiego cyklu. Z czasem świat przedstawiony w heksalogii zaczął się rozrastać, wzbogacać o nowych bohaterów, zaś losy Dory schodziły na drugi plan. Okazjonalnie pojawiała się w opowiadaniach, zazwyczaj prowadząc jakąś niespecjalnie skomplikowaną sprawę kryminalną lub wpadając na scenkę lub dwie do opowiadań innych bohaterów. „Dzikie dziecko miłości” to już jednak pełnoprawna powieść o Dorze jako Namiestniczce, prowadzącej sprawę seryjnego mordercy młodych kobiet. A ponieważ Thorn jest miastem magicznym, to oczywiście i morderca okazuje się mieć niezwyczajne metody – bo motywy to już są dość banalne (choć to wcale nie jest minus!).

W warstwie kryminalnej fabuła jest dość prosta – przypadkowo znaleziony masowy grób splata się z niezwykłą historią Darii, młodej wampirzycy. Daria jest dość spokojna i można by rzec: nudna – nie chce karmić się świeżą krwią, wybiera tylko przemysłowo przygotowaną. Z tego powodu czasem może wydawać się zwykłą kobietą. Po traumatycznych przeżyciach staje się jednak podporą śledztwa – jako jedyna przeżyła atak mordercy. A szukanie go nie jest łatwe, gdyż wszystko zdaje się działać na niekorzyść Namiestniczki – brak laboratorium, funduszy, personelu, czasem wręcz badań na istotach magicznych. Pomocne są talenty osób związanych z magią śmierci, przy czym na szczęście Dora ma wśród swoich znajomych kilka osób o odpowiednich kwalifikacjach. Na dodatek gdzieś krąży osoba, która wyraźnie jest powiązana ze sprawą, ale zdaje się prowadzić też osobistą wendettę przeciw Namiestniczce. I jeśli ktoś tak jak ja będzie szukał filmików jak pewne zwierzę walczy ze stadem lwów, to niech wie, że też uważam to za niesamowite.

Oprócz warstwy kryminalnej Jadowska zamieściła w powieści również pewne wątki obyczajowe. Z góry uprzedzam, że osoby mocno sprzeciwiające się postulatom feministycznym mogą się w tych wątkach nie odnaleźć, chociaż w większości są one związane z kryminologią oraz wiktymologią. Nie są natomiast w swoim przekazie subtelne i jeśli obserwuje się twórczość Anety Jadowskiej, widać zwiększającą się częstotliwość pojawiania się pewnych sformułowań. Co dla osoby o zbliżonych poglądach będzie dobrym znakiem, natomiast przeciwników zdecydowanie może uwierać.

„Dzikie dziecko miłości” mogłoby być początkiem nowej serii o Dorze Wilk, tej dojrzalszej, ale wciąż uczącej się fachu. Powrót znanych i lubianych bohaterów, rozwijanie części z nich czy poważniejsze włączanie do fabuły z pewnością ucieszy fanów. Należy przyznać, że autorka ma naprawdę duże możliwości historiotwórcze w świecie alternatywnych miast, gdzie mieszczą się wszelkie magiczne, anielskie czy diabelskie istoty, jakie wymyśliła ludzka wyobraźnia na przestrzeni wieków – i korzysta z nich chętnie.