Bardzo rzadko zdarza mi się czytać serię, która składa się z więcej niż trzech części. Jeszcze rzadziej decyduję się recenzować taką serię. Powody tego są czysto utylitarne - naprawdę trudno napisać coś nowego o serii, która w piątym tomie różni się jedynie fabułą. A co dopiero w przypadku tomu jedenastego! Jednak „Akta Dresdena” Jima Butchera są w tym przypadku nie lada wyjątkiem. Jeśli jeszcze ich nie czytaliście, powinniście sięgnąć po pierwszy tom, ponieważ najprawdopodobniej nie uda się wam zorientować w sytuacji, gdy zaczniecie od "jedenastki" - jeśli czytaliście poprzednie części, znacie już styl Butchera: pełen ironicznego humoru i akcji. To się nie zmienia. A jednak pozwólcie, że powiem wam o „Zdrajcy” nieco więcej.

W powieściach takich jak ta, przybliżanie fabuły jest nieco ryzykowne. Chciałbym was zapoznać nieco z treścią tego tomu, ale opiera się ona na wykryciu, kim jest tytułowy zdrajca i przybliżanie was do odpowiedzi na to pytanie najzwyczajniej psułoby lekturę. Ograniczę się zatem do tego, że całe zamieszanie bierze swój początek, gdy o pomoc do Harry'ego Dresdena zwraca się... Warden Morgan, postać uważana raczej za przeciwnika naszego bohatera niż potencjalnego klienta. Ale Morgan został złapany przy ciele jednego z członków rady. Zakrwawiony. Z narzędziem broni w ręku. Sprawa wygląda, jak wygląda, ale Morgan twierdzi, że został wrobiony. A Dresden mu wierzy i tylko on może rozwiązać zagadkę i wykryć zdrajcę w szeregach rady.

"Wykryć" w cyklu o Dresdenie znaczy zwykle "wykryć i pokonać", co w tym przypadku się nie zmienia. „Zdrajca” przepełniony jest akcją, a bohaterowie będą musieli nie tylko zmierzyć się z potężnym członkiem rady, ale także nowym rodzajem zagrożenia: indiańskim zmiennokształtnym demonem o wielkiej mocy. Zwycięstwo będzie wymagało wielu sojuszy i sprytnych strategii.

Co zmienia się w tomie jedenastym? Dostajemy trochę nowości, jak chociażby wspomniany indiański demon. Wydaje mi się, że Butcher zmienił nieco sposób opisywania potyczek - jest ich jak zwykle sporo, ale stały się krótsze. Nadal trzymają w napięciu, lecz są bardziej zwięzłe, przez co nawet lepsze. Do tego mamy nawiązania sięgające kilku tomów wstecz. Wygląda na to, że do „Zdrajcy” byliśmy przygotowywani już od dłuższego czasu i bardzo miło jest odkryć, że autor ma pomysł na całość cyklu a nie tylko na konkretny tom - to wróży dobrze na przyszłość, choć jest też powodem, dla którego naprawdę nie należy rozpoczynać przygody z „Aktami” w losowo wybranym miejscu. Zmienia się wreszcie wymowa powieści. Dresden przyzwyczaił nas do swojego specyficznego poczucia humoru, które nie opuszcza go nawet w najgorszych chwilach. I tutaj też jest ono obecne. Tyle tylko, że nie wszystko już można przykryć drwiącym uśmiechem. Pojawiają się sprawy na wskroś smutne, nie wszystko kończy się dobrze i Harry musi się z tym pogodzić.

„Zdrajca” ma parę minusów. Przede wszystkim pojawiają się tu postaci, o których do tej pory nie wiedzieliśmy nic albo niewiele, a których rola w świecie Dresdena jest znacząca. Butcher wyciąga króliki z fabularnego kapelusza. Pojawiają się też powtórzenia (pewne schematy rozwiązań, te same elementy a nawet scenerie, które widzieliśmy niedawno).