Do ‘Eragona’ podchodziłem bardzo sceptycznie. Książka przedstawiana jako wielki hit na Zachodzie, porównywana jednocześnie do ‘Harry’ego Pottera’ i ‘Władcy Pierścieni’; ‘chwilowo podziękuję’, myślałem. Drażnił mnie wielki szum wokół książki, a bardzo pozytywne notki z ‘Bravo’ i ‘Popcornu’ - widniejące na czwartej stronie okładki - odnieść mogły tylko negatywny skutek. Dlatego ‘Eragona’ zamierzałem przeczytać dopiero przy pewnej, niezbyt szybkiej okazji. Traf chciał, książkę otrzymałem już teraz. Jak mogę opisać swoje wrażenia w dużym skrócie? Każde dzieło należy oceniać biorąc pod uwagę konwencję w jaką ono się wpisuje. I wziąwszy na to poprawkę - jest to powieść dobra.

Chłopiec imieniem Eragon wraz z wujkiem i kuzynem wiedzie spokojne życie rolnika, gdzieś na odludziu, z dala od wielkich spraw. Pewnego dnia w dziwnych okolicznościach napotyka w lesie na piękny, błękitny kamień. Nie trzeba długo czekać, by okazało się, że znalezisko tak naprawdę jest smoczym jajem. Smok, a właściwie smoczyca, okazuje się zdumiewająco inteligentną istotą; nadto, między nią a chłopakiem zawiązuje się przyjaźń. Wiadomo jednak: sielanka nie może trwać długo - w okolicy zaczynają się kręcić obcy i w momencie gdy gospodarstwo Eragona zostaje zniszczone a wuj zabity, chłopiec rozpoczyna wędrówkę. Towarzyszy mu Brom, wydawać by się mogło, że zwykły bajarz, jednak jego przeszłość - spowita mgłą tajemnicy - to wielkie, epickie czyny. Eragon mimowolnie staje się pionkiem w wojnie, która trwa już od pokoleń...

Fabuła z czymś na pewno Wam się kojarzy… Może z początkiem sagi Roberta Jordana, może z ‘Mieczem prawdy’ Goodkinda? Nawiązań, podobieństw znajdziecie na pewno znacznie więcej, nie wiem czy to kwestia inspiracji, czy pewnych modnych fabularnych stereotypów znanych z amerykańskiej fantasy, ale generalnie jest schematycznie do bólu. Mamy tu spokojnego wieśniaka, któremu o rodzicach pozostało jedynie mgliste wspomnienie (lecz mimo to jasnym jest, że dokonali oni wielkich czynów, które zapewne wiązać się będą z misją naszego bohatera). Z dnia na dzień nowomianowany bohater musi skończyć z dotychczasowym życiem, porywa go wir wydarzeń, które odmienią oblicze świata (dodam, że uniwersum Paoliniego, to również klisza klisz - zawiera jedynie elementy już czytelnikowi znane). Powszechny schemat, czyż nie? Taki jest ‘Eragon’ - standardowy od początku do końca.

Wielki szum powstał wokół faktu, iż autor, Christopher Paolini, pisząc książkę miał ledwie lat piętnaście. Jak to odbiło się na treści utworu? Styl jest dobry: lekki, sprawny, powieść łatwo się czyta, zgrzytów nie ma. Jednocześnie dane jest odczuć czytelnikowi, że obcuje z dziełem osoby jeszcze młodej - styl ten jest niezbyt wyrafinowany: bardzo prosty, bez żadnych komplikacji.

Powieść tą można z czystym sumieniem polecić… tyle, że jak pisałem, wpisuje się ona w konwencję, która nie każdemu musi odpowiadać. To fantasy młodzieżowa, więc należy być świadomym wynikających z tego faktu implikacji. ‘Eragon’ jest książką od pierwszej do ostatniej strony przygodową - tak na nią patrząc, ocena musi być wysoka, bowiem opowiadana historia wciąga, budzi żywe zainteresowanie czytelnika. Poza tym jednak nie znajdziemy tu błyskotliwych, zaskakujących rozwiązań, brutalnego realizmu i tego wszystkiego, czego wymaga bardziej wyrobiony odbiorca.

Czy ‘Eragon’ przeznaczony jest więc tylko dla młodszych miłośników fantasy? Niekoniecznie. Powieść Paoliniego może stanowić świetną rozrywkę i uprzyjemnić nam trochę czasu. Wystarczy być przygotowanym, iż ta opowieść to standardowa przygoda w świecie elfów i krasnoludów. Wtedy może również Was wciągnie. Tak się stało w każdym razie ze mną i godzin spędzonych nad lekturą nie żałuję. Było przyjemnie.