W „Wurcie” Jeffa Noona przewijają się echa licznych konwencji fantastycznych. Powieść zachwyca bogatą wizją osiągniętą za pomocą prostych środków. Czytelnik nie powinien oczekiwać jednoznacznych odpowiedzi: wydarzenia dzieją się na granicy rzeczywistości, między światem realnym, wirtualnym i snem.

Napisany jeszcze w ubiegłym wieku „Wurt” Jeffa Noona został nagrodzony Arthur C. Clarke Award (nagroda dla najlepszej powieści science fiction wydanej w danym roku po raz pierwszy na rynku brytyjskim), w polu zostawiając pokonane m.in. powieści Neala Stephensona („Zamieć”) oraz Michaela Swanwicka („Córka żelaznego smoka”). Mimo upływu lat książka angielskiego pisarza nadal zachwyca, stanowiąc świetny przykład wysmakowanej literacko fantastyki, łącząc w sobie elementy licznych konwencji: można w niej doszukać się cech science fiction, cyberpunka, a także tego, co obecnie nazywa się mianem new weird. Proza Noona jest niejednoznaczna, pełna aluzji i niedopowiedzeń. Poszukując literackich porównań, w prozie Noona można dostrzec echa książek na przykład Philipa K. Dicka, Williama Gibsona czy M. Johna Harrisona.

Konstrukcja fabularna powieści należy do dość klasycznych i prostych. Jednakże, dzięki specyficznemu sposobowi narracji i nieortodoksyjnym rozwiązaniom historia nabiera nowego wymiaru. Zwykła opowieść o poszukiwaniu zaginionej siostry głównego bohatera, chociaż istotna z punktu widzenia rozwoju wydarzeń, stanowi jedynie pretekst do eksploracji tajników świata przedstawionego. Stworzone przez Noona realia alternatywnego Manchesteru oszałamiają różnorodnością i dziwnością, co początkowo może skazać odbiorcę na błądzenie po nich po omacku. Jednakże, wraz z upływem lektury, przychodzi zrozumienie i możliwość rozsmakowania się w nich.

W powieści świat realny i wurt – połączenie wirtualnej (a także alternatywnej) rzeczywistości i snu, do którego dostać się można za pomocą zażywania specjalnych piórek z predefiniowanymi przygodami – przenikają się, wchodzą we wzajemną interakcję. Odkrywanie ich powiązań jest jedną z większych atrakcji książki. Bogaty, a zarazem dość przygnębiający i mroczny obraz Manchesteru w wersji Noona uzupełnia paleta nie do końca ludzkich, według naszej definicji, istot – posiadających (w dużym uproszczeniu) cechy psów, robotów, widm czy wreszcie bytów zamieszkujących wurta. A to tylko początek intrygujących i niepokojących kombinacji. „Wurt” aż kipi od różnorodnych pomysłów: autor nie raz puścił wodze fantazji, tworząc klimatyczne postindustrialne, zurbanizowane scenerie.

W takim środowisku przychodzi poruszać się grupie bohaterów, nazywających siebie Skitrowcami. To złożony z indywidualności i żyjący na granicy prawa swego rodzaju gang, przypominający nieco ekipę z „Mechanicznej pomarańczy”. Relacje wewnątrz grupy są skomplikowane, dodatkowo uatrakcyjniając fabułę. Podobieństw do powieści Anthony’ego Burgessa jest zresztą więcej, bo i sama (wyżej opisana) sceneria, i stylizowany slang przywołują właśnie tę powieść. Zaznaczyć przy tym należy, że nie jest to naśladownictwo, a jedynie inspiracje, tudzież zbieżność wizji obu autorów.

To wydanie „Wurta” ukazało się w serii „Uczta Wyobraźni”. W odróżnieniu od pierwszej polskiej edycji zostało wzbogacone o trzy nowe opowiadania („Insekt w głośniku”, „Rzeka chmur” i „Nieśpieszni buntownicy”) napisane z okazji dwudziestolecia angielskiej premiery. Od wydania oryginalnego różni się brakiem przedmowy Lauren Beukes, autorki m.in. „Zoo City”. Dodatkowe utwory nie są bezpośrednio powiązane z wydarzeniami z powieści (co najwyżej gdzieś w tle pojawiają się w nich, nie odgrywając żadnej istotnej roli, bohaterowie „Wurta”), ale wzbogacają obraz wykreowanego świata, a także same w sobie stanowią zajmujące i refleksyjne historie; choć krótkie, to być może nawet lepsze od samej powieści.