Patronat
Robinson, Kim Stanley - "Czerwony Mars" (Wymiary)
Clarke, Arthur C. & Lee, Gentry - "Ogród Ramy"
Ukazały się
Zahn, Timothy - "Thrawn" (wyd. 2024)
Zahn, Timothy - "Thrawn. Sojusze" (wyd. 2024)
Zahn, Timothy - "Thrawn. Zdrada" (wyd. 2024)
Romero, George A. & Kraus, Daniel - "Żywe trupy"
Thiede, Emily - "Złowieszczy dar"
antologia - "Ekstrakty. Tom drugi"
Iglesias, Gabino - "Diabeł zabierze was do domu"
Richau, Amy & Crouse, Megan - "Star Wars. Wielka Republika. Encyklopedia postaci"
Linki
|
|
|
Wydawnictwo: Zysk i S-ka Cykl: Pieśń Lodu i OgniaTytuł oryginału: A Storm of Swords. Steel and Snow Tłumaczenie: Michał Jakuszewski Data wydania: Kwiecień 2013 ISBN: 978-83-7785-210-1 Oprawa: twarda Format: 140×205 mm Liczba stron: 736 Cena: 59,00 zł Rok wydania oryginału: 2000 Tom cyklu: 3, część 1
|
Po odcinku pełnym akcji i walk przyszła kolej na nieco spokojniejszy epizod. Nie oznacza to jednak, że w połowie sezonu tempo siada i nic się w „Grze o tron” nie dzieje: po prostu, zgodnie z duchem „Pieśni Lodu i Ognia”, na pierwszy plan wysuwają się spiski i intrygi. Poświęcono też nieco czasu rozwinięciu kilku pobocznych wątków i lepszemu przedstawieniu charakterystyki postaci – także tych pomijanych lub nieco już zapomnianych.
Główna intryga w Królewskiej Przystani toczy się wokół Sansy i jej przyszłego męża. Wydawałoby się, że Petyr ma swoje plany, ale wystarczy, że Cersei na niego zawarczy, a już jest potulny jak baranek. Zresztą spisek Tyrellów i Varysa z zeszłego odcinka zostaje przejrzany błyskawicznie, przy sporym udziale niedoszłego męża: Loras błyskawicznie się wygaduje, wystarczy by jakiś przystojniak wypolerował mu kopię... Lannisterowie szybko załatwiają sprawę po swojemu, a w zasadzie Tywin załatwia swoich potomków w sposób koncertowy, aranżując im małżeństwa, a protesty szybko ukrócając.
Swoją drogą rezygnacja z Willasa jako dziedzica Tyrellów i obsadzenie w tej roli Lorasa wydaje się uzasadniona: najstarszy z rodzeństwa Tyrellów w książce odgrywa marginalną rolę i wprowadzanie dodatkowego bohatera (albo i tylko imienia) wprowadziłoby jedynie niepotrzebny zamęt. W przyszłości w razie potrzeby zawsze można wprowadzić dodatkowego, młodszego przedstawiciela tego rodu. I nawet może się nazywać Willas. Dziwi mnie natomiast brak Mace’a. Co prawda w powieściach też za dużo się nie pojawiał, ale jednak jego nieobecność w serialu jest widoczna. Niby Olenna wykonuje robotę za dwoje (na przykład nieźle pozamiatała Tyriona; w ogóle Karzeł w tym sezonie jakiś nieswój jest) i wszędzie jej pełno, ale jednak głowa jednego z najważniejszych rodów Westeros powinna się przynajmniej na chwilę pojawić.
Wreszcie zaczęło się coś dziać w armii Północy, chociaż scena zamordowania dwóch młodych Lannisterów wypadła słabo. Potem Robb zachowuje się tak, jak zachowałby się Ned i rozprawia się ze zbrodniarzami bezwzględnie. W efekcie ma jeszcze bardziej przerąbane, bo połowa armii go opuszcza i wpada na pomysł sprzymierzenia się z Freyami. Tadaaa! Zbliża się wielka chwila i punkt zwrotny. Swoją drogą scenarzyści poprzez zmianę małżonki Robba i rozwoju wydarzeń na froncie trochę pozmieniali ciąg wydarzeń. Dziwi też brak Greyjoyów: niby słyszy się, że opanowali Północ, ale wątek ten jest raczej pomijany. Szkoda, bo to była całkiem ciekawa ekipa i można było wprowadzić przynajmniej kilka scen, chociażby z Fosy Callin. Dodałoby to też dramatyzmu sytuacji armii Króla Północy i uzasadniałoby desperację jego poczynań.
Spore znaczenie w odcinku odgrywa Pan Światła, a w zasadzie jego wyznawcy. W zasadzie jedyną dynamiczną sceną jest pojedynek Dondarriona z Ogarem: całkiem nawet zgrabnie rozegrany (co prawda zatłoczona i zagracona jaskinia jest średnią areną), chociaż Sandor Clegane powinien się bardziej bać ognia; tutaj zostało to pokazane tylko pro forma. Rozczarowała mnie za to scena wskrzeszenia, a i późniejsze tłumaczenie Aryi, jak to jest po wielokrotnym wstaniu z martwych, nie przekonuje. W powieści dało się wyczuć, że dowódca Bractwa bez Chorągwi staje się pustą skorupą, a tutaj takiego wrażenia nie mam. A co do samej Starkówny – zaczyna być równie irytująca jak w tym etapie książki, co oczywiście jest i zaletą, i wadą – zależy, czy patrzeć pod kątem wierności adaptacji, czy przyjemności ze śledzenia wątku.
Akcja przenosi się również na Smoczą Skałę, gdzie do porzuconego przez Melisandre Stannisa przychodzą wyrzuty sumienia i postanawia poświęcić chwilę uwagi rodzinie. Żona okazuje się chyba jeszcze większą religijną świruską niż w książce i jest niezwykle szczęśliwa, że mąż się puszczał z kapłanką. W tle natomiast stoją trzy wielkie słoje z płodami w formalinie. Słabe i pretensjonalne. Zdegustowany bohater udaje się do swojej oszpeconej córki, która okazuje się całkiem sympatyczna i chyba bardziej rezolutna niż w książce; a także zdaje się woleć Davosa od ojca. Całość pokazuje Stannisa jako jeszcze większą fajtłapę niż do tej pory, a z drugiej strony przestajemy się dziwić, że tak łatwo uległ Melisandre. Wracając jeszcze na chwilę do Cebulowego Rycerza: pobyt w lochu najwyraźniej mu służy, bo wygląda lepiej niż ostatnio, a i chyba forma intelektualna mu wraca, bo zaczyna się od Shireen uczyć czytać. W każdym razie wątki na Smoczej Skale na razie wypadają słabo.
Nadal nie jestem fanem wątku Jona, który wypada mało wiarygodnie. W tym odcinku najpierw próbuje wykazać się twardością charakteru i pokazać Dzikim, że jest jednym z nich (niezależnie od własnych intencji), ale robi to dość drętwo. Potem jest scena rozdziewiczania, w której może i wypada dość wiarygodnie, ale raczej ze względu na własną drętwotę niż wczucie się w rolę skrępowanego młodego człowieka podczas pierwszego razu. Towarzyszą temu słabe dialogi i ogólnie raczej chodzi o dostarczenie dawki seksu i cycków niż pokazanie czegoś wnoszącego do rozwoju fabuły.
Nie przekonała mnie też scena z Brienne i Jaime’em w jednej wannie. Z jednej strony nie wiadomo po co pokazują tyle golizny Dziewicy z Tarthu, a z drugiej – wyznanie Lannistera jest zdecydowanie za długie i chyba nieco podrasowane wobec tego, co wymyślił Martin. Wydaje się, że wersja o połowę krótsza byłaby znacznie bardziej dramatyczna niż oglądanie przez kilka minut wykrzywionej w ten sam sposób twarzy Królobójcy, a później jeszcze jego omdlenie w szerokich ramionach Brienne... Niemniej scena swoje zadanie spełnia i można się spodziewać dalszego ocieplenia stosunków między tymi postaciami. Odwrotnie się dzieje między Selmym i Mormontem: konflikt będzie narastał, chociaż na razie nie jestem przekonany, czy przebiegnie tak jak w książce – w końcu były lord dowódca Królewskiej Gwardii powiedział, że w Małej Radzie nie zasiadał; toteż o zdradzie Joraha nie powinien wiedzieć. Zawsze jednak pretekst się znajdzie: pytanie tylko kiedy scenarzyści postanowią go wykorzystać. Przekonamy się, ale chyba nieprędko... chociaż zaskoczenia w serialu się już zdarzały.
Autor: Tymoteusz "Shadowmage" Wronka
Dodano: 2013-05-05 20:15:00
-Jeszcze nie ma komentarzy-
|
|
|
Artykuły
Plaża skamielin
Zimny odczyt
Wywiad z Anthonym Ryanem
Pasje mojej miłości
Ekshumacja aniołka
Recenzje
Lee, Fonda - "Dziedzictwo jadeitu"
Fonstad, Karen Wynn - "Atlas śródziemia
Fosse, Jon - "Białość"
Hoyle, Fred - "Czarna chmura"
Simmons, Dan - "Modlitwy do rozbitych kamieni. Czas wszystek, światy wszystkie. Miłość i śmierć"
Brzezińska, Anna - "Mgła"
Kay, Guy Gavriel - "Dawno temu blask"
Lindgren, Torgny - "Legendy"
Fragmenty
Grimwood, Ken - "Powtórka"
Lewandowski, Maciej - "Grzechòt"
Howard, Robert E. - "Conan. Księga druga"
Wagner, Karl Edward - "Kane. Bogowie w mroku" #2
Sherriff, Robert Cedric - "Rękopis Hopkinsa"
Howard, Robert E. - "Conan. Księga pierwsza"
Howey, Hugh - "Silos" (wyd. 2024)
Wagner, Karl Edward - "Kane. Bogowie w mroku" #1
|