Lata osiemdziesiąte. Sandy Blair, niegdysiejszy kontestator z epoki dzieci-kwiatów, jak większość bojowników Ery Wodnika wiedzie ustatkowane życie. Jednak przeszłość daje o sobie znać. Chcąc odkryć, kto zamordował byłego managera legendarnej rockowej grupy The Nazgul, Blair rozpoczyna wędrówkę po Stanach, budzącą w nim wspomnienia, podsycane spotkaniami z dawnymi przyjaciółmi. Ale to nie tylko dawne dzieje - Blair, dręczony dziwnymi wizjami i przeczuciami, odkrywa, że ktoś usilnie dąży do reaktywacji Nazguli, których karierę przerwało zastrzelenie ich wokalisty. Coraz częściej zastanawia go, czy w tej muzyce jest siła zdolna zmienić losy świata. Wszystko wkoło zaczyna grać w rytmie ostatniego albumu The Nazguls...

„Rockowy Armagedon” jest typowym amerykańskim thrillerem z dodanymi fantastycznymi elementami. I to nie najlepszym. Gdyby autor poprzestał na sensacyjno-magicznym wątku w rockowej otoczce, mogłoby być jeszcze dość ciekawie. Ale główną treścią książki jest bunt amerykańskiej młodzieży przełomu lat 60. i 70. i jego następstwa - a raczej, według Martina, ich brak.

Jakoś nie potrafię się przejąć ani retrospekcyjnymi wspomnieniami o zdławianiu młodzieżowej rewolucji przez okrutny amerykański system, ani nieszczęśliwym, przegranym i przytłumionym życiem dawnych jej bojowników. Jacy oni biedni! Przelewali krew (czytaj: dostali z raz pałą i policja zatrzymywała ich samochody na autostradzie) za swoje marzenia, a ich młodzieńcze sny o braterstwie i miłości się nie sprawdziły! Era „sex, drugs and rock'n'roll” odeszła w niebyt, panienki nie są już takie młode i chętne, narkotyki zabijają, a młodzież słucha disco! Nie przeczę, książka Martina mogła być interesująca dla amerykańskich yuppies z lat osiemdziesiątych z burzliwą przeszłością, lecz w Polsce początku XXI wieku jest niezrozumiałą ramotą.

Nie jestem znawczynią muzyki rockowej i nie potrafiłam zapewne dostrzec pewnych smaczków, dlatego też podwyższyłam swoją ocenę aż do trzech gwiazdek - dla fanów będzie to z pewnością lektura ciekawsza. Dodałabym może jeszcze pół, gdyby nie niezrozumiała dla mnie decyzja polskiego wydawcy o przetłumaczeniu rozpoczynających każdy rozdział cytatów z tytanów rocka: Hendriksa, Beatlesów, Simona, Morrisona czy Dylana. Każdy chyba zna lepiej oryginalne, angielskie frazy?