Na początek mam dwie wiadomości. Zacznę od złej – wrześniowy numer „SFFiH” jest ostatnim, w którym znajdziemy felieton autorstwa Feliksa W. Kresa. Wielka szkoda, bo „Kreskówki dla dorosłych” stanowiły, przynajmniej dla mnie, jeden z najjaśniejszych punktów czasopisma. Ironiczne, czasami wręcz cyniczne, kontrowersyjne, ale przede wszystkich zmuszające do przemyśleń. I chociaż, jak kilkakrotnie podkreślałem, trudno było niekiedy zgodzić z tezami autora, jego artykuły zawsze były warte lektury. Na osłodę pozostaje zapewnienie samego Kresa, że jeszcze nie odłożył na dobre pióra i niedługo powróci. Trzymam za słowo.

Wyjaśniła się sprawa Nautilusa. Ani wydawca, ani samo czasopismo nie zrezygnowali z przyznania nagrody. Kwestie proceduralne związane z przejęciem SFFiH spowodowały jednak przesunięcie daty – kolejnej edycji plebiscytu możemy spodziewać się dopiero/już wiosną 2010 roku.

Literacką część magazynu otwiera Mike Resnick z utworem „Chiński piaskowy dziadek. Opowieść o Johnie Justinie Mallorym”, czyli kolejnym śledztwem w krainie fantasy. Ci, którzy czytali „Na tropie jednorożca”, doskonale wiedzą, o co chodzi, innych zachęcam do sprawdzenia. Nie jest to wprawdzie żadne mistrzostwo świata niemniej prozę Resnicka czyta się z przyjemnością.

Nieźle prezentuje się także Dawid Juraszek, w kolejnej odsłonie cyklu o skrybie Xiao Longu. Opowiadanie „W ludzkiej skórze” utrzymane jest w konwencji horroru, a główny bohater tym razem musi stawić czoło upiorowi. I chociaż fabuła nie rzuca na kolana, to charakterystyczny dla serii orientalny klimat powoduje, że czasu poświęconego na ten utwór nie sposób uznać za stracony.

Tego samego, niestety, nie można powiedzieć o tekście Katarzyny Kruszewskiej „W pajęczynie czasu”. Być może na mojej ocenie zaważyła nieznajomość poprzedniego tekstu autorki („W blasku świecy”), niemniej sam utwór jest co najwyżej przeciętny. Ile razy można czytać o nazistowskich eksperymentach i tajnych broniach III Rzeszy? Owszem, autorka stara się urozmaicić fabułę (tajemnicza choroba nadludzi), ale efekt końcowy rozczarowuje.

Zupełnie inaczej ma się rzecz z „Jadem” Krzysztofa Piskorskiego. Nie wiem, z jakich źródeł korzystał pisząc to opowiadanie, ale miejscami da się odczuć ducha nieodżałowanego Ryszarda Kapuścińskiego. Poraniona ciągłymi walkami Afryka, bandy rebeliantów, chciwe koncerny i szukający tematu na pierwsza stronę dziennikarze. A na „osłodę” odrobina afrykańskiej magii. Nieco ekologiczne w wymowie, mocne w odbiorze. Numer jeden numeru.

No i jest jeszcze „Poranek” Janusza Boguckiego – króciutka humoreska z morałem. Szczególnie dla słomianych wdowców.

Warto również sięgnąć do działu publicystyki. Rozpiętość tematyczna spora – od blokady twórczej pisarzy (Jarosław Grzędowicz), poprzez wciąż przekładany koniec świata (Romuald Pawlak), aż po żarówki rapsod żałobny (Andrzej Pilipiuk). No i oczywiście Kres – tylko czytać i żałować, że to już ostatni raz.

Numer uzupełniają recenzje książek, filmu, a także fotorelacja. I tu mała uwaga – sam pomysł zacny, ale czarnobiałe zdjęcia nie prezentują się najlepiej. Szkoda, że nie wykorzystano do ich zamieszczenia okładki. Ktoś powie, że jedna reklama mniej – zgoda, ale liczy się także efekt.