„Śmierć w banku Main Chance”, gdyby spojrzeć na nią od końca, finiszuje całkiem ciekawym kryminalnym deserem. Niestety, po dwóch daniach z taniej sensacji, nielicznym wystarczy na ów deser apetytu.

Aż dziw czasem, jak doskonale udaje się Forbesowi utrzymać stan wypranej z emocji równowagi. Nagłe wydarzenia i zwroty akcji nadchodzą znienacka, ale ani nie zaskakują, ani nie poprzedza ich wzmożone napięcie. Wszystko, co rozgrywa się na kartach tej powieści, zdaje się zupełnie nierzeczywiste i – prawdę mówiąc – czytelnikowi jest zupełnie obojętne, czy akurat trwa pościg czy sjesta.

Bohaterowie to płaskie szkice, które nie tyle poznaje się po roli w opowieści i zróżnicowanych charakterach, co z trudem rozróżnia po imionach. Trudno oprzeć się wrażeniu, że nazywanie tych psychologicznych stempelków miało tyle samo sensu, co nadawanie imion pionkom w warcabach. Jeśli już Forbes udawał się na literackie poszukiwania złożoności ludzkiej psychiki, to zawsze lądował na manowcach – jak w wypadku okrutnego mordercy, który to pomaga ofierze, to ją zajadle goni, gubiąc po drodze resztki psychologicznej wiarygodności.

Wszystko jest w tej książce niemiłosiernie przeciętne – od byle jakiej okładki z banalnym tytułem, po przeciętną intrygę rozegraną zgranymi kartami sztampowych postaci. Możliwą przyczynę owej przeciętności ujawnia sam wydawca, który przedstawił Colina Forbesa jako autora, który „rok w rok pisze powieść – ma ich już 41 na koncie”. Po czterdziestu i jednym praniu nic już nie wygląda tak, jak na sklepowym wieszaku. Nie oszukujmy się – jak szerokie nie były by granice pisarskiego talentu, 41 książkowych kroków to aż nadto, by je przekroczyć.

W tej beczce dziegciu winna się jednak znaleźć łyżka miodu, na którą zasłużył sobie naczelny czarny charakter powieści. Fantazja, z jaką umyślił sobie zabijać ofiary, jest doprawdy oszałamiająca. Niestety – ów sposób dokonywania zbrodni wydaje się równie oryginalny, co nieżyciowy i wystudiowany. Być może ta pozorna sztuczność to świadomie obrana strategia, bo książka sprawia chwilami wrażenie parodii gatunku. Kiedy złoczyńca snuje swe niecne plany, kiedy umierający wyszeptują teatralnie nadzwyczaj ważne tajemnice – sensacja i kryminał niebezpiecznie zbliża się do groteski.

Jeśli ktoś znalazł w sobie siłę i ochotę, żeby przeczytać trzydziestą ósmą, trzydziestą dziewiątą i czterdziestą powieść Forbesa – być może znajdzie dość zapału, by przebrnąć przez czterdziestą pierwszą. Nie wiem tylko – po co?