Czasem trudno jest napisać coś interesującego o drugiej części cyklu powieściowego – często recenzja sprowadza się do porównań z pierwszą. Jednak w przypadku polskiego wydania „Róży z Awinionu” Thomasa R.P. Mielkego, kontynuacji „Mostu w Awinionie”, problemów nie mam żadnych. Jasno mogę stwierdzić: ta książka nie nadaje się do czytania.

Dlaczego? Z powodów, które sygnalizowałam już podczas recenzowania poprzedniego tomu. Już wtedy było widać, że tłumacz nie radzi sobie z tekstem Mielkego, mając przy tym pewne problemy z naszym ojczystym językiem. Jednak to, co dzieje się w „Róży...”, przechodzi wszelkie granice. I nawet nie chodzi mi o przykłady w rodzaju użycia rusycyzmu „póki” w znaczeniu „gdy” (str. 17) czy rażącego niechlujstwa jak teatralny (miast katedralny) zegar na str. 276. Niektóre fragmenty czytałam po kilka razy – czasem, po kilkakrotnej lekturze, ich sens złapać mi się udawało, jednak niekiedy w dalszym ciągu nie byłam w stanie pojąć związku zachodzącego pomiędzy następującymi po sobie zdaniami czy wręcz wyrazami w zdaniu. Nie sądzę też, by niektóre nieścisłości, jak np. zgoła odmienna ocena jakości słynnego do dziś wina Chateauneuf-du-Pape na str. 118 i 210 była jakimś wyrafinowanym zabiegiem autora, raczej jest to nic innego jak wkład własny tłumacza....

Nie jestem zatem w stanie wyrazić w liczbie swojej oceny tej książki. Jedynka, którą miałabym ochotę postawić, byłaby dla dzieła Mielkego krzywdząca. Jednak, biorąc pod uwagę te elementy, które z „Róży z Awinionu” pozostały – czyli zarys akcji, pewne rozwiązania fabularne i bardzo ogólny sposób jej napisania – mogę stwierdzić że, nawet po odpowiednim przetłumaczeniu i zredagowaniu, zapewne by mnie nie zachwyciła. Nie przypadł mi go gustu pewien zabieg, mający zapewne uatrakcyjnić fabułę, która, jak powszechnie wiadomo, bez wątku romansowego sprzedaje się gorzej. Zbyt często też Mielke-uczony bierze górę nad Mielkem-powieściopisarzem, za dużo miejsca poświęcając opisom i wyjaśnieniom faktów historycznych, kosztem choćby pogłębienia rysu psychologicznego postaci. Nieco denerwujące było też ciągłe przywoływanie wydarzeń z poprzedniej książki. Trudno mi orzec, czy to, że niektóre wątki czy powody pewnych postępków bohaterów pozostały dla mnie niejasne, jest winą pisarza czy jakości przekładu – momentami odniosłam bowiem wrażenie, że pewne partie tekstu tłumaczowi umknęły.

Niemniej, biorąc pod uwagę całość odczuć, oceniłabym zapewne książkę Mielkego na pięć, może sześć w stosowanej przez nas dziesięciopunktowej skali – jako dość przyjemną, mającą przy tym spore walory edukacyjne lekturę. Jednak pewność sformułowanych wniosków mogę zyskać dopiero wówczas, gdy w moje ręce trafi egzemplarz „Róży z Awinionu” z napisem „wydanie drugie poprawione”. Bardzo gruntownie poprawione.

Szczerze namawiałabym bowiem wydawnictwo Solaris, by przemyślało taką opcję – a przynajmniej, by wstrzymało się z drukiem części trzeciej, nie zwracając uwagi na goniące terminy czy poniesione już koszty tłumaczenia (wnioskując z jego jakości, duże być nie mogły). Lepiej, by czytelnik poczekał parę miesięcy dłużej czy zapłacił o pięć złotych więcej, a otrzymał produkt spełniający standardy, jakich oczekuje się otwierając książkę, mającą być literaturą piękną.