"Ballady..." to w pewnym sensie Wojteczkowe poszukiwania własnej drogi, własnego literackiego stylu, żonglowanie gatunkami. Opowiadaniom z części pierwszej zdecydowanie bliżej do literatury pięknej (np. "Kochane stworzenie", "Bar mleczny", "Życzliwość obcych"), choć niektóre ocierają się o fantastykę (np. "Klątwa", "Śmierć nie jest końcem", "Już nigdy nie spadnie tu deszcz"). Za to część druga zbioru, notabene o wiele treściwsza, jest już naprawdę mocno w niej osadzona (np. "Piwniczne drzwi", "Liczba początku i końca", "Dziura w ścianie").

Ci, którzy czytali pierwsze wydanie "Ballad...", być może zastanawiali się, w którą stronę szala ostatecznie się przechyli, ale dziś po ukazaniu się "Dreszczy" oraz "Ciem i ludzi" wiemy, że Mariusz nie zrezygnował z żadnej z tych dróg. Wypracował kompromis i tym charakteryzuje się jego twórczość. Styl ten Wojciech Gunia oddał niezwykle trafnie słowami: "Gdyby Marek Hłasko zechciał napisać horror, to właśnie tak mógłby on wyglądać".

Ze wstępu Marty Sobieckiej.