Słuchałem dobrą książkę :)

[asymon]

Dzikość serca - Barry Gifford
Książa niewarta lektury, zwłaszcza jeśli znacie film, to dystans kilku klas jakości.
4/10

Z podobnych rzeczy "książka wyjątkowo gorsza od filmu" przestrzegam przed "Drive" Sallisa. Nie zmogłem audiobooka, mimo że niby tylko 3,5h, ale nie zmogłem.

[Fidel-F2]

Pogrzebany - Peter James

Jeden kolega robi mocno głupie kawały na wieczorach kawalerskich. Gdy przychodzi kolej na jego wieczór, koledzy w ramach rewanżu zakopują go w trumnie. Na osłodę dają mu rurkę do oddychania, flaszkę, świerszczyk i walkie-talkie do nadzoru i dręczenia na odległość. Plan jest by go po dwóch godzinach odkopać, jednak wracając do pubu mają wypadek i wszyscy giną. Już w sumie jest zabawnie, ale..., jednak jeden z kolegów spóźnił się na imprezę ponieważ samolot którym leciał miał kilkugodzinne opóźnienie. I to w sumie nie byłby to najgorszy punkt wyjście do thrillera. Kolega daje znać jaka sytuacja, szukamy, czas ucieka, itd., coś można z tego wycisnąć. Tyle, że ten kolega bombardowany pytaniami rodziny, znajomych i policji, nabiera lęków, że zostanie ukarany za głupi dowcip kolegów (bo chociaż sam go nie zakopywał to przecież brał udział w planowaniu) i zamiast wskazać miejsce i uratować kumpla, nikomu nic nie mówi, sam go odnajduje, zabiera mu rurkę do oddychania i skazuje na śmierć. WTF??? W tym momencie rzuciłem lekturę, nie dałem rady tego przełknąć, choć być może dalej byłby znośny, generyczny kryminałek z zabawą w kotka i myszkę. Choć chyba niekoniecznie, bo podobno rozwiązanie zagadki opiera się nie na pracy detektywistycznej, a na wróżkach, mediach i magicznych kokojambo.

Sam warsztat stricte literacki nie oszałamia ale jest znośny. Lektor, Filip Kosior, naturalnie bez zarzutu.

1/10

[Fidel-F2]

Gdzie śpiewają raki - Delia Owens

Konsekwencją niespełnionego życiowo małżeństwa jest patologiczna rodzina, a jej ofiarą dziewczynka, która w wieku kilku lat zostaje przez wszystkich opuszczona i musi radzić sobie sama. Zamieszkuje na bagnach i początkowo jest bardzo ciężko, ale z czasem ogarnia system. Jednak dla okolicznej społeczności jest pariasem-brudasem z którym przyzwoici ludzie nie utrzymują kontaktów. Mimo wszystkich przeszkód dziewczynka dorasta, pisze doceniane przez fachowców książki o mokradłach i gdy jakoś to życie zaczyna nabierać jaśniejszych barw, zostaje zamieszana w morderstwo.

Wątek kryminalny w "Gdzie śpiewają raki" jest jedynie pewnym elementem. Dominująca rolę ma aspekt obyczajowy. Autorka pisze o roli społeczeństwa w życiu człowieka, o miejscu jednostki, potrzebie akceptacji, wykluczeniu, odtrąceniu, uprzedzeniach, zniszczonym życiu, ale też o determinacji, sile charakteru, o tym, że nawet w najbardziej wrogim otoczeniu, może się znaleźć ktoś komu można zaufać.

Istotną rolę w powieści gra natura, najwierniejszy przyjaciel bohaterki. Sporo mamy opisów, kilka myśli ekologicznych. Jest to wyraźnie widoczna nić budująca gobelin powieści.

Warsztat literacki nie jest wybitny ale powyżej przeciętnej. Tak w warstwie czysto językowej jak i konstrukcyjnej. Wszystko jest przemyślane i odpowiednio poukładane.

Zarzuty mam dwa, oba nieostre. Pierwszy to zbyt bajkowo/pastelowy nastrój powieści i mimo wszystko zbyt łagodnie skonstruowana główna bohaterka. Wydaje się, że tak opresyjna rzeczywistość powinna zostawić w jej psychice głębsze uszkodzenia. Drugi, bardziej subiektywny, dotyczy ogólnego odbioru. Mimo, że mam tę powieść za niegłupią, rzetelnie napisaną i skonstruowaną, to ostatecznie nie zrobiła na mnie specjalnego wrażenia, nie dotarła do warstwy emocjonalnej. Wydaje się być produktem dobrze skonstruowanego pod dzisiejszy rynek i nic ponadto. Może to moje zblazowanie wynikające z wieku, ale chyba nie do końca.

Wysłuchałem w przyzwoitej, acz nie pozbawionej potknięć, interpretacji Magdaleny Boczarskiej.

"Gdzie śpiewają raki" to powieść dobra, która chyba mogłaby być wybitną, ale czegoś zabrakło. Z drugiej strony, jej odbiór może oscylować w zależności od wrażliwości czytelnika.
7/10

[nosiwoda]

+1.

[asymon]

"Gdzie śpiewają raki" to powieść dobra, która chyba mogłaby być wybitną, ale czegoś zabrakło. Z drugiej strony, jej odbiór może oscylować w zależności od wrażliwości czytelnika.
7/10

Ja nie byłem w stanie dokończyć, książka jak dla mnie raczej romansowa, o zakazanym uczuciu biednej dziewczyny i bogatego dziedzica. Zachwalanych w recenzjach opisów dzikiej przyrody autorka nie dowiozła. Dwa zarzuty Fidela potwierdzam, tyle że dla mnie zwłaszcza drugi spowodował, że nie miałem chęci kontynuować przygody z tym bestsellerem.

[Fidel-F2]

Wg mnie, wątek romansowy jest sensowny i konieczny, w ogólnym wymiarze jest jedynie narzędziem do przedstawienia bardziej istotnych aspektów. Podobnie jak nie jest to kryminał, nie jest to też romans.

[asymon]

Nie mam nic przeciwko wątkom romansowym, po prostu Owens wymieszała rzeczy w niewłaściwych dla mnie proporcjach. Dojechałem na Storytel do 31%.

[Fidel-F2]

Znachor - Michał Śmielak

Zaczepiłem bo chłop ode mnie ze wsi napisał. Ciekaw byłem. Napisane ze swadą jaką, gawędziarską taką, stylem bardziej kolokwialnym, z nadużyciem wulgaryzmów. Intryga w standardzie z niewielkim plusem.
Jako literatura to żadna pozycja, jako pasza objętościowa, czytadło do zabijania czasu, spełnia normy sanepidu.

To chyba jedno z pierwszych dzieł pana Śmielaka, być może kiedyś, do auta, spróbuję coś późniejszego. Ciekawym czy warsztat się poprawi.

Wysłuchałem w przyzwoitej interpretacji Wojciecha Masiaka.
6/10

[Fidel-F2]

Znachor - Michał Śmielak

Zaczepiłem bo chłop ode mnie ze wsi napisał. Ciekaw byłem. Napisane ze swadą jaką, gawędziarską taką, stylem bardziej kolokwialnym, z nadużyciem wulgaryzmów. Intryga w standardzie z niewielkim plusem. Z grubsza gimnazjalny ogląd świata, zwłaszcza kobiet.
Jako literatura to żadna pozycja, jako pasza objętościowa, czytadło do zabijania czasu, spełnia normy sanepidu.

To chyba jedno z pierwszych dzieł pana Śmielaka, być może kiedyś, do auta, spróbuję coś późniejszego. Ciekawym czy warsztat się poprawi.

Wysłuchałem w przyzwoitej interpretacji Wojciecha Masiaka.
6/10

[Fidel-F2]

Puste niebo - Radek Rak

O jednym takim co zepsuł Księżyc dwa razy.

Na plus zdecydowanie język i warsztat. Wszystko tu zgrabne i brzmi. Drugi plus to stonowanie i elegancja, nienachalny humor, nieźle ujęte dramaty, niezłe postacie.

Pierwszy zarzut mam zdecydowanie subiektywny. Rzecz jest umocowana w rzeczywistości mocno baśniowej, w której można zrobić Księżyc z piór anielskich (na anioły można polować strzelbą na anioły, poświęconą przez papieża czy innego kacyka), wydestylowanych snów i podobnych ingrediencji. Mnie to z automatu odrzuca i zniechęca do lektury choć z pewnością są zwolennicy tego typu narracji.

Drugi to fabuła, która jakaś jest, ale mnie przekonała tak sobie. Zapis fragmentów życia jakiegoś Głupiego Jasia w rzeczywistości magicznej, skrzyżowanej z jakim porno i folwarczną brutalnością. Sporo spraw ma tu proweniencję "deus ex machina", jak to w baśniach. Niby jest jakiś początek i koniec historii i po to się opowiada historie, żeby opowiedzieć historie, ale im bliżej końca tym natrętniej pojawiało mi się pytanie "po co to?" Żeby opisać życiową szamotaninę skazaną na porażkę? I gdzie i po co tu te Księżyce wtedy? Może to one miały jakiś sens, ale jaki? Oczywiście nie jest to książka "pusta", można w niej wyodrębnić myśl taką czy owaką ale bardziej mi to przypomina menu w restauracji. Każdy znajdzie coś dla siebie, ale żebym miał przekonanie "co autor miał na myśli" to nie.

Sumując, ładna rzecz, nie można powiedzieć, że głupia, ale do mnie nie dotarła. Chyba nadajemy z autorem na trochę innych częstotliwościach.

Wysłuchałem w świetnej interpretacji Piotra Grabowskiego.
6/10

[Fidel-F2]

Saturn. Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya - Jacek Dehnel

Goya wielkim malarzem jest i cześć. Można się spierać ale po co? Niemniej w pewnym momencie ktoś zakwestionował autorstwo części jego dzieł, przede wszystkim tzw. czarnych obrazów z Domu Głuchego. I to jest jedna z osi tej historii.
Goya wielkim malarzem jest i cześć. Ale jakim był człowiekiem, mężem, ojcem? Ponoć nie tak wielkim. I to jest druga oś tej historii.

Książka, pod względem warsztatowo-konstrukcyjnym, napisana jest bez zarzutu, z doskonałymi postaciami na których całość się zasadza, ciekawą pierwszoosobową narracją trzech postaci, samego Goi, jego syna i wnuka. Niemniej, mimo tej biegłości, zostałem z ambiwalentnymi uczuciami. Mianowicie, wszystkie trzy pierwszoplanowe postacie są odpychające, obłudne, obrzydliwe na różne sposoby, nikczemne, każda po swojemu. Dodatkowo rzeczywistość świata przedstawionego nacechowana jest wyraźnie turpistyczną dosadnością. W efekcie, dostajemy dobrze napisaną opowieść o brzydkich ludziach w brzydkim świecie. Ciężko czerpać z tego przyjemność.

A tytułowy Saturn, pożerający własne dzieci, to nikt inny jak sam Goya.

Doceniając warsztat, pozostaję z odczuciem odrazy.

Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Kamila Prubana.
8/10

[Fidel-F2]

List z tamtego świata - Kornel Makuszyński

Niespodziewanie odnajduje się list sprzed wieku, adresowany do całej familii Mościrzeckich. Adresantem jest antenat rodu, rejent Mościrzecki. List ma wszelkie cechy kija w mrowisku.

Lekka, humorystyczna, w zasadzie nowela, z prostym przekazem "lubcie się trochę ludzie".

Rzecz wykazuje krewniacze powiązania z "Szatanem z siódmej klasy", chociaż mniej stawia na zagadkę a bardziej na sympatyczną poprawę humoru, bez zadęcia. Później, trochę na podobnych nutach grały powieści Joanny Chmielewskiej.

Rzecz sympatyczna, niewybitna, ze świetnym piórem Makuszyńskiego (ja bardzo lubię). Słuchałem z przyjemnością. Lekturę czytał, jak zwykle świetnie, Filip Kosior.
7/10

Edit: Niezamierzenie wyszła po latach jedna humoreska. Bohater, który nieustannie jest obrażany epitetami w rodzaju "tyczka grochowa", któremu autor każe otwierać okno żeby nie musiał spać z podkurczonymi nogami, w pewnym momencie ujawnia, że ma niebotyczne 182 cm wzrostu.

[Fidel-F2]

Czarne - Anna Kańtoch

Zaczyna się jako czysta obyczajówka, stylizacja na koniec XIX i początek XX wieku, po czym wchodzi nieoczywista sugestia jakiejś pętli czasowej (nadawałoby to jakiś sens, marny bo marny, tej mdłej obyczajówce boć nie wiadomo czy te zaburzenia dotyczą psychiki czy continuum czasu) by skończyć się kosmicznymi degeneratami i światami równoległymi. Jak dla mnie, kompletnie od czapy.

I chociaż powieść niezbyt obszerna i nawtykane tam jest różnych rzeczy od diabła i trochę (homoseksualizm lesbijski, pedofilia, kazirodztwo, choroby psychiczne, jakieś światy równoległe, obcy i pewnie o czymś zapomniałem), to przez większość czasu wieje nudą. Jak sądzę, dzieje się tak z powodu konstrukcji formalnej każącej czytelnikowi domyślać się dziesiątek sugestii, z których ogromna większość nie jest przez autorkę w żaden sposób potwierdzona a składają się na różne, wykluczające się, koncepcje. Z biegiem lektury otrzymujemy pogłębiający się chaos, taki efekt zupy bezmyślnego kucharza, który po wrzuceniu kilu składników dających jaki taki posiłek, nie przestaje i wrzuca do gara dalej wszystko co mu pod rękę wejdzie, nie wyłączając azalii z kuchennego parapetu i przechodzącego mimo kota.

Jakąś interpretacją byłoby uznać, że to po prostu zapis umysłu wariata, tyle, że to takie pytanie wyciągające na trzy z dwoma. I jeśli to prawda to powieść jest żenująca, ale od biedy ma jakiś sens.

Jedyną jasną stroną tej katastrofy są kompetencje stylistyczno-językowe autorki. Kańtoch umie po polsku. Ale to za mało.

Wysłuchałem w miernej interpretacji Gai Rosy. Z drugiej strony, dzięki temu, że to był audiobook, dotrwałem do końca.
3/10

[Fidel-F2]

Bolesław Chrobry. Rozdroża cz. 1 - Antoni Gołubiew
Bolesław Chrobry. Rozdroża cz. 2 - Antoni Gołubiew

W poprzednim tomie działo się dużo "dużych" rzeczy, zdobycie i utrata Czech, wojna obronna z Henrykiem II. W "Rozdrożach" brak tego typu wydarzeń. Gołubiew pokazuje państwo Bolesława od środka. Organizację, rozwój rozmaitych aspektów, popadanie w chrześcijaństwo. Mało tu samego Bolesława (który głównie duma), więcej postaci na różnych "szczeblach" struktur społecznych ukazujących ów twór z rozmaitych perspektyw. Pewnie autor pisząc cykl implementował w nim najnowszą ówczesną wiedzę historyczną, a może trochę po sienkiewiczowsku chciał pokrzepić serca, ale w kilku aspektach się myli. Np. ukazuje w "Rozdrożach" wczesne przyczyny tzw. reakcji pogańskiej upatrując ich w bezkompromisowej zasadniczości kleru i niespecjalnie wiążąc zjawisko z opresyjną fiskalizacją i zaburzeniem struktur społecznych. Bolesław zaś przedstawiony jest jako twardy, ale litościwy i dbający, "ojciec narodu", nie zaś jako boss prywatnej inicjatywy, która na sposób mafijny, brutalną siłą i bezwzględnością, podporządkowała sobie okoliczne terytoria i dbała o ludność jedynie w aspekcie możliwości dostarczania jak największego haraczu albo jako towar na sprzedaż. Niemniej wizja Gołubiewa jest w jakiś sposób spójna i czytelnik świadomy przekłamań może spokojnie cieszyć się wartością literacką i filozoficznymi ideami.

Odsłuchane w świetnej interpretacji Marcina Popczyńskiego.
8/10

[historyk]

Jednak twoja, Fidelu, wiedza o polskim wczesnym średniowieczu jest dość mikra, wyglada jak zaczerpnięta od szamanów pokroju Janickiego czy Agnosiewicza...
_______________________
http://seczytam.blogspot.com

[Fidel-F2]

Bractwo Róży - David Morrell

Ze trzydzieści lat temu przeczytałem wszystkie trzy tomy. Nie przypominam sobie zachwytów, ale ogólnie wrażenie pozostało pozytywne. Przypadkiem wpadłem na Morrellla na Storytelu i niewiele myśląc wrzuciłem na gramofon w aucie, że niby taka sensacyjka będzie dobra do auta. No i porzuciłem w 1/4, nie że to jakieś bardzo złe było, ale jakieś staroświeckie, zamszone, naiwne czasem do granic żenady.

To literatura stricte rozrywkowa, która już nie bawi.
3/10

[Fidel-F2]

Diaboliada - Michaił Bułhakow

Nowela, humoreska. Satyra na radziecką rzeczywistość ze szczególnym uwzględnieniem absurdów biurokracji i organizacji. Myślałem, że to prosta historyjka będzie i popełniłem błąd słuchając audiobooka w aucie, gdzie niestety, nie do końca można skupić uwagę na lekturze. Przez to nie ogarnąłem rzeczy jak należy, ponieważ stopień groteskowego pokręcenia jest w tym, skromnym rozmiarami, dziełku niebywały.

Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Krzysztofa Baranowskiego.
8/10

[Fidel-F2]

Królowa głodu - Wojciech Chmielarz

Autor pozbierał parę znanych klisz i ulepił z nich parówkę. Początek zerżnięty jest z Deadwood, potem mamy pożyczkę z grzędowiczowego Pana Lodowego Ogrodu, trochę z Wiedźmina i na koniec zombie. Wszystko to w pseudofeudalnych ramach Dzikiego Zachodu więc i Abercrombiego można tu znaleźć. Zresztą, sporo innych wzorów dałoby się pewnie odnaleźć, bo oryginalności w Królowej głodu nie znajdziemy za grosz.

Wszystko to w tonie dość naiwnym i infantylnym z dodatkiem patetycznej sztuczności. Fabuła prosta, głupawa, momentami zgrzytająca problemami logicznymi. Postacie niezgrabne, mało przekonujące. Całość sprawia wrażenie pozbawionego harmonii, topornego zlepku cudzych pomysłów.

Ugnieciony na kolanie, całkowicie wtórny fastfood.

Wysłuchałem w interpretacji Filipa Kosiora, który jakoś chyba zaliczył słabszy występ. Być może był znużony papką, którą musi czytać, a być może oznacza to moje uprzedzenie i złą wolę.
2/10

[asymon]

Fidelu, jak już zacząłeś tego Bułhakowa, polecam kontynuować temat na Storytel, w sensie "Psie serce" i "Fatalne jaja".

EDIT: są chyba tylko Fatalne jaja, szkoda.

[Fidel-F2]

Fatalne jaja już przesłuchane. Nie przykładasz się do moich recenzji, nieładnie.

[Fidel-F2]

Kula, która chybiła - Richard Osman Czwartkowy Klub Zbrodni (tom 3)

Zasadniczo nie bardzo jest o czym pisać. Dostajemy niemal dokładnie to samo co w poprzednich tomach. Są cwani staruszkowie, jest milusio, zbrodnie są pastelowe. Ładne to wszystko i przyjemne, warsztatowo rzetelna robota. Różnica jest taka, że w pierwszym tomie materiał był dużo bardziej serio, oprócz tej całej przyjemnej otoczki dostaliśmy rzetelny, przekonujący kryminał. Tutaj wszystko jest tak urocze, intryga tak niewiarygodnie sympatyczna, złoczyńcy tak nieporadni i do przytulenia, że cukier zaczyna nam wychodzić przez pory skóry. Autor tak często i tak mocno mruży oczy, że chyba już nic nie widzi. Dla fanów.

Wysłuchałem w interpretacji Filipa Kosiora.
6/10

[Fidel-F2]

Krivoklat - Jacek Dehnel

Manifest artystyczny Dehnela. Odcięcie się od spauperyzowanego pod względem intelektu, wrażliwości na sztukę i piękno, na drugiego człowieka, społeczeństwa. Społeczeństwa, które schematyzuje wszystko co się da, nawet postrzeganie rzeczy tak jednostkowo indywidualnych jak sztuka. Prawdziwie są w stanie przeżywać sztukę jedynie jednostki niestandardowe, które nie kokonią się w garniturze norm społecznych i przez to mają ów nerw wrażliwości na wierzchu. Bardzo często społeczeństwo postrzega ich jako wariatów (i zamyka) lub martwych samobójczo artystów, których emocjonalność nie przetrwała kontaktu z rzeczywistością.

Dehnel skupia się na sztuce, ale mówi o życiu, o trudzie indywidualizmu, który wymaga ciągłego parcia pod prąd, buntu często postrzeganego przez ogół jako bezsensowny, o trudzie indywidualizmu wbrew wszystkiemu i wszystkim. A ten indywidualizm to jedyna prawda, dostosowanie się to utrata samego siebie, życie fałszem. Im bardziej jesteśmy normalni, tym mniej jesteśmy sobą.

Wysłuchałem w niejednoznacznej interpretacji Mateusza Jakubca. Z jednej strony to lektor jakiś taki szeleszczący, monotonny, karłowaty, bez dynamiki brzmienia. Z miejsca go wewnętrznie odrzuciłem, jednak z postępem lektury okazało się, że to przyduszenie, te niby wady czynią go perfekcyjnie dopasowanym do odtwarzania roli Krivoklata.

Dzieło wybitne pod każdym względem. Języka, narracji, struktury, myśli. Takich rzeczy szukam.
10/10

[Fidel-F2]

Chochoły - Wit Szostak

W pierwszym, bliskim wrażeniu, "Chochoły" wydają się być pozycją gdzie mówienie o powieści wydaje się być lekkim nadużyciem, to zbiór opowiastek fastrygą pozszywanych. Ładnych, pomysłowych, dość oryginalnych, ale jednak u rdzenia odrębnych. Niemniej, mimo wszystko, patrząc z perspektywy, jak na obrazy impresjonistów, mamy tu zapis stopniowego rozpadu jaźni bohatera/domu/miasta. Z początku wszystko wydaje się być klasyczne, jasne i poukładane, z czasem jednak rośnie niepewność co do rzeczywistości. Ta nadrzędna konstrukcja zmusza czytelnika do wzmagania stopnia skupienia. Obszerność pozycji, powtarzalność pewnych rond, wzrastający gradient chaosu, czynią lekturę coraz bardziej wymagającą. Momentami odrobinę nużącą, to jedyny zarzut.

Drugą funkcjonalnością tej pozycji to bardzo elegancki język, świetna narracja, bogate, soczyste opisy, zabawy formą i rzeczywistością. W tym aspekcie to robot najwyższej klasy o rzadko spotykanej urodzie.

Wysłuchałem w doskonałej interpretacji Filipa Kosiora.

Uczta
10/10

[Fidel-F2]

Dumanowski - Wit Szostak

Zachwycony "Chochołami" kułem żelazo. I trochę się sparzyłem, ale może wynikło to z nadmiernych oczekiwań, czy też niedostatecznego zrozumienia zamierzeń autora? Wciąż mamy wybitne umiejętności językowe, dodatkowo mnóstwo pomysłów i inteligentny humor. Tyle, że tym razem nie bardzo odnajduję myśl przewodnią. Jedyny aspekt jaki odkryłem, ponad doraźnością postaci i scenek, to odbrązawianie pomników, żart z dętych mitów, patetycznego patriotyzmu. Czy Szostak natrząsa się z napuszenia mitomańskiej polskości? Jeśli tak (a chyba tak), to czyni to z jakimś ciepłem w podejściu. Czy to wystarczy za główne przesłanie? Być może, tyle że, jak mi się wydaje, rzecz to niezbyt odkrywcza. Mimo wszystko warto przeczytać, choćby ze względu na rzadko spotykaną urodę języka.

Wysłuchałem w bardzo dobrej interpretacji Filipa Kosiora.
7,5/10

[Fidel-F2]

Moje dni w antykwariacie Morisaki - Satoshi Yagisawa

Nabrałem się na ten antykwariat w tytule. Pomyślałem, że książka z antykwariatem nie może być zła. Na dodatek szczypta japońskiej egzotyki, będzie dobrze, pomyślałem. I dostałem pensjonarski, niemal w dziewiętnastowiecznym stylu, romans, pomieszany z dydaktycznym banałem na temat wartościowego życia a la Coelho. Warsztat prosty, niemal szkolny, narracja pretensjonalna, infantylnie poważna. Na dodatek bywa zwyczajnie głupkowato. Sporo lokalnych odmian Mary Sue i Garych Stu.

Banał, sztampa, miałkość dla egzaltowanych trzynastolatek.

Wysłuchałem w dość adekwatnej interpretacji Aleksandry Zawadzkiej.
1/10

[Fidel-F2]

Uśpione archiwum - Wawrzyniec Podrzucki

Początek nie zachęcał, jakieś na siłę wydumane to było, jednak z czasem elementy się zazębiają, pewne sprawy wyjaśniają, jest w tym sens i logika. W efekcie otrzymujemy przemyślany konstrukcyjnie świat, trochę powieść drogi, trochę bondowskie zabili go i uciekł, trochę ostrzeżenie przed nieetyczną nauką i podobną religią, trochę ekologii, wszystko to w sosie dynamicznej przygody.
Słabszą stroną są uproszczenia psychologii postaci trącące lekko naiwnością książek dla dzieci. Fabuła sprawia wrażenie po części pretekstowej, silnie kojarzyła m się z konstrukcją fabularną "Non stop" Aldissa, a pomysł na drzewa z "Całkowymi drzewami" Nivena, ale tu już trochę mniej.

Sumując, "Uśpione archiwum" to przyzwoita rozrywkowa fantastyka z jakimiś niewysilonymi ambicjami. Do słuchania w aucie doskonała.

Wysłuchałem w ciekawej interpretacji Kamila Marii Małanicza. Jeśli Storytel będzie kontynuował cykl Yggdrasill z przyjemnością wysłucham kolejnych tomów. Czytać wersji papierowej raczej nie będę.
6,5/10

[asymon]

O, a ja widzę że Yggdrasill Podrzuckiego wznowiło wydawnictwo Saga Egmont. I chyba skuszę się na audiobooka, zaryzykuję te 15 zł, bo dużo dobrego o cyklu słyszałem, ale przerwałem lekturę, zatrzymałem się na "Początek nie zachęcał, jakieś na siłę wydumane to było"

[Fidel-F2]

Bruliony profesora T. - Józef Hen

Rdzeniem powieści niby jest kręgosłup kryminalno-sensacyjny, jednak mało go tu, jak na lekarstwo, jest słaby, i wydaje się jakby autor lekceważył go i omijał. Obszerniej poświęca się wątkowi romansowo-erotycznemu, który wlecze się jak flaki z olejem, irytuje i właściwie psuje książkę, choć bez tego rzecz byłaby tym czym jest naprawdę czyli zlepkiem notatek. Bo poza tym wszystkim mamy element najciekawszy, opowieści i ciekawostki, ni to społeczne ni polityczne, z rosyjskiej rzeczywistości okołorewolucyjnej z mocno zaznaczonym aspektem postaci Maksyma Gorkiego. Jednak wygląda to trochę jak sprzątanie pozostałych po innych książkach notatek. Nie zmieściły się, ale szkoda wyrzucić, no to uwarzymy bigos, gdzie różne okrawki będą pasować w sam raz.

Napisane ładnie, z typową, henową, narracją i frazowaniem.

Wysłuchałem w charakterystycznej interpretacji Ksawerego Jasieńskiego. Początkowo sprawia kłopot, ale idzie się przyzwyczaić i wtedy wydaje się, że to lektor idealny.

Lekko zawiedzione 6/10

[Fidel-F2]

Fuga - Wit Szostak

Początek nie zachęcał. Niby wszystko ładnie, jak to u Szostaka. Warsztat perfekt, pięknie napisane, narracja, wszystko tip-top, tyle że to już było, ileż można, nudno się robi. Od mielenia tego samego są tasiemcowe serie fantasy. Ale do czasu. W pewnym momencie zrywa się sympatyczna, ciepła narracja, odkrywamy drugie dno, zaczynamy układać klocki w ostateczną strukturę, tym razem bez niedopowiedzeń i niejasności, chociaż nic nie jest literalnie powiedziane tak a tak. Precyzyjna konstrukcja daje osobne sensy czytanym samodzielnie "Chochołom" i "Dumanowskiemu". "Fuga" czytana samodzielnie jest ułomna, choć nie można powiedzieć, że zupełnie zepsuta, ma swój przekaz, jednak dopiero jako coda całości buduje osobny wszechświat. Wszystkie trzy części układają się w mozaikę, precyzyjną i przemyślaną, dokładającą dodatkowe, całkowicie odrębne znaczenie, tłumaczącą sprzeczności i zgrzyty w poprzednich tomach, rzeczy dla których czytelnik szukał sobie uzasadnień (idąc w jakieś hipotezy SF), a autor nie zamierzał mu pomagać.

Czy ten całościowy pomysł jest wyjątkowy? Nie. Takie rzeczy już były wymyślane. Ale zrobiony jest bardzo pomysłowo i precyzyjnie, jako trzypak pełen jest rozmaitych konotacji, spostrzeżeń i koncepcji, dodatkowo napisany wyjątkowym piórem.

Każdą z tych powieści warto czytać osobno, jednak dopiero wszystkie trzy razem dają pełnię przekazu. Za tę całą konstrukcję zdecydowanie 10/10.

Wysłuchałem w świetnej interpretacji Filipa Kosiora.

[Fidel-F2]

Srebrzysty blask - Urszula Soja

Kryminał w starożytnym Rzymie. Przesłuchałem jaki tam fragment na Storytelu. Żenujący warsztat. Szkoda życia. Zdanie na okładce powinno być wystraczającym ostrzeżeniem.
1/10

[Fidel-F2]

Relacja z pierwszej ręki - Janusz A. Zajdel

Zbiór prehistorycznych już dziś opowiadań i jest tak jak się spodziewałem, albo może odrobinę lepiej. Zdecydowanie czuć, że to rzeczy stare, Zajdel nie błysnął futurystycznymi przewidywaniami w zasadzie na żadnej płaszczyźnie. Ani gadżetów, ani technologii ani zmian społecznych. Czasem coś tam się trafia, ale raczej na zasadzie ślepej kury i ziarna. Również narrację i język czuć myszami, ale wciąż spokojnie można to czytać. Trafiły się dwie perełki, sporo całkowitych średniaków broniących się zazwyczaj pomysłem i niczym więcej, no i parę rzeczy których lepiej było nie pisać, podobnie z czytaniem.

Wysłuchałem w przyzwoitej interpretacji Leszka Filipowicza.
6/10