Eric Sweetscent, zatrudniany przez prezesa Tijuańskiej Korporacji Futer i Barwników Virgila Ackermana lekarz, nie ma prostego życia. Trudnej sytuacji zawodowej, wymagającej nieustannego spełniania zachcianek szefa i upewnianiu się, że kolejne transplantacje umożliwiające Ackermanowi dalsze życie odbędą się na czas, towarzyszy skomplikowane życie osobiste składające się głównie z coraz ostrzejszych konfliktów z żoną Kathy. Wyboista codzienność Sweetscenta do pewnego stopnia odzwierciedla niewesołe położenie całej ludzkości, wciągniętej w międzyplanetarną wojnę Rigów i Starian. Ci drudzy są przodkami homo sapiens, którzy kiedyś opuścili rodzimy Układ Słoneczny; ci pierwsi wyglądają zasadniczo odmiennie. Ludzie, kierowani przez sekretarza Organizacji Narodów Zjednoczonych Gino Molinariego, stają po stronie odległych krewniaków z Lilistara. Taki wybór jest pozornie oczywisty, ale w praktyce pociąga za sobą niekoniecznie pożądane konsekwencje. Po podróży do Wasz-35, wykreowanej na Marsie krainy dzieciństwa Ackermana, Sweetscent niespodziewanie ląduje w samym środku kosmicznej intrygi. Jednocześnie na Terze Kathy wraz z grupą znajomych próbuje nowego narkotyku, JJ-180, znanego także jako frohedadryna. Wrażenia nie da się z niczym porównać.

„Teraz czekaj na zeszły rok”, kolejna książka ukazująca się w wydawanej przez Rebis serii dzieł Philipa K. Dicka, to powieść tyleż w pewnym sensie niedobra, ileż ważna i fascynująca. Podane wyżej wydarzenia to dopiero zawiązanie akcji, w której szybko pojawiają się skoki czasowe, fałszywe tożsamości, androidy zwane robantami, romanse, oszustwa i przestępstwa. Niektóre motywy są na tyle typowe dla literatury klasy B, że aż trudno nie odbierać ich współcześnie z uśmiechem. I tak na przykład dosłownie każda scena pierwszej połowy książki, w której pojawia się jakakolwiek kobieta, zupełnie niezależnie od odgrywanej przez nią roli zawiera… opis jej piersi, a skoki między rzeczywistościami zdają się chwilami wymykać spod jakiejkolwiek autorskiej kontroli. Jednocześnie jednak pod chaotyczną fabułą kryją się w zasadzie wszystkie aspekty twórczości genialnego Kalifornijczyka, które sprawiły, że stał się jednym z najbardziej wpływowych i najlepiej pamiętanych pisarzy fantastycznych XX wieku. Czytamy o cudownych narkotykach rodem z „Trzech stygmatów Palmera Eldritcha”, o przywodzących na myśl „Ubika” kolejnych robantach Molinariego, pozwalających politykowi uwolnić się od śmierci znacznie pewniej niż wszczepiającemu sobie kolejne nowe organy Ackermanowi, a także o niesamowitych Brązowych Psach, łączących sztuczność z naturalnością odległych kuzynach tytułowych bohaterów powieści „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach”. Wśród fantastycznych zwrotów akcji stała pozostaje jedynie relacja głównego bohatera z żoną: związek, który z jednej strony należy niewątpliwie uznać za toksyczny, ale z drugiej strony pozwalający zobaczyć najbardziej ludzką z wielu twarzy Sweetscenta. Wśród rzeczywistości, która w każdej chwili może się okazać oszustwem albo ledwie kolejną warstwą gęstego przekładańca, odpowiedzialność za drugą osobę nieoczekiwanie pełni funkcję czegoś, co umożliwia lekarzowi zostanie sobą.

Wznowienie powieści otwiera bardzo ciekawa przedmowa Radka Raka, przedstawiająca książkę jako „traktat o manekinach” i nawiązująca do wypowiedzi o „Teraz czekaj na zeszły rok” pochodzących od samego mistrza Lema. Ta jedna z mniej znanych – co nie znaczy nie docenianych przez krytyków - powieści Dicka dla wielu czytelników może się okazać prawdziwym odkryciem.