„Srebrne Gardło” to druga część trylogii „Vardari”, zatem jeśli ktoś nie czytał części pierwszej, nie ma czego tu szukać. Pierwsza część ukazała się trzy lata temu i muszę przyznać od razu: zapomniałem, o czym ta powieść była. Zapomniałem nawet, że ją czytałem. Co świadczyć może zarówno o mnie, jak i o powieści. Kiedy jednak odświeżyłem sobie opis poprzedniej części oraz jej recenzję, klocki w pamięci wskoczyły na swoje miejsce. Nie jest to bowiem fabuła nadmiernie skomplikowana.

Siri Pettersen udało się w drugiej części skupić na czymś innym, niż się spodziewałem. Oczywiście, to jest prosta kontynuacja „Żelaznego Wilka”. Na pierwszym planie nadal jest Juva, która musi mierzyć się z konsekwencjami wydarzeń z poprzedniej odsłony. Krótko pisząc, świat wali się jej na głowę, czyli – jak na drugi tom trylogii – jest dość typowo. Pokrótce wyliczę (bez spoilerów) najważniejsze wątki, czy problemy: drużyna łowiecka Juvy; Nafraim, którego Juva dalej nienawidzi; Naklav (i jego Rada Miasta) oraz – ogólnie – „wampiryzm” i krew, która może zarówno być źródłem nieśmiertelności, jak i zepsucia. Pojawia się również tajemnicza ni to sekta, ni organizacja: zabłąkane dzieci, z którymi wiążą się mniejsze lub (potencjalnie) większe problemy.

Nadal najmocniejszym punktem fabuły jest mroczny świat „magii”, czytających z krwi (Juva), mrocznych misteriów, które samoistnie lub przez pochodzenie autorki kojarzą się z nordyckim mrokiem i surowością, czy wręcz brutalnością. Mało tu cukierkowego romantyzmu opowieści o „wilkołakach” i „wampirach” z romansów fantasy. Choć być może nadal ma to w sobie jakiś pociągający urok, którego nie dostrzegam, gdyż nie należę do grona docelowych odbiorców trylogii.

Kolejnym atutem powieści jest to, że nie ma wątku romansowego, a gdyby Siri Pettersen chciała, to w naturalny sposób mogła wprowadzić go do fabuły, jako konsekwencję wydarzeń z „Żelaznego wilka”. Chodzi mianowicie o Grifa. Relacja Juvy z nim byłaby idealnym nośnikiem romansowego klimatu. Być może trochę spoileruję, bo choć tego w tej powieści nie ma, to wciąż może być, sądząc z finału „Srebrnego Gardła”. Możliwe zatem, że w ostatniej odsłonie będziemy mieli do czynienia z takim emocjonalnym podbiciem fabuły. Na razie jednak nie ma potrzeby, aby się tego obawiać. Zresztą, mam wrażenie, że w ogóle nie ma się co obawiać sprowadzenia fabuły do kiczu romantasy. Być może niektórzy czytelnicy odbiorą to jako wadę. Dla mnie jest to konsekwencja tego, o czym pisałem przy okazji recenzji pierwszego tomu: dojrzałości autorki, która stara się nie powielać schematów.

Wadą może być dosyć skromna fabuła. A raczej to, że Juvie znajdowanie odpowiedzi na nurtujące ją pytania i problemy przychodzi dosyć łatwo (mimo że chaotycznie). Jak na dziewiętnastolatkę (góra dwudziestolatkę) jest nazbyt dojrzała. Ale to może być już uprzedzenie recenzenta. Niemniej, akcja toczy się bardzo szybko, ze sporą ilością miotania się od ściany do ściany i wpadania na odpowiedzi, które wydają się leżeć pod ręką. Spiski polityczne są mało wyrafinowanie, a „zdradliwość” elit nazbyt oczywista i trochę wyświechtana. Jednak spróbuję to obronić w dosyć łatwy sposób. Ta powieść to druga część trylogii i liczy 430 stron (licząc od strony 7 do 437). Nie ma tu miejsca na rozszalałą epikę i wprowadzanie zbyt skomplikowanych intryg. To można zarówno pochwalić, jak i mieć za wadę, w zależności od upodobań. Mnie to nie przeszkadzało, bo przyjemnie jest czytać fabułę, nad którą autorka panuje i której nie spowalnia obszernymi opisami budowy świata i niepotrzebnym „filozofowaniem” bohaterów.

Reasumując, trylogia „Vardari”, po dwóch tomach nadal jawi się jako dojrzalsza od trylogii „Krucze Pierścienie”. Dla porządku dodam, że trylogia „Vardari” osadzona jest w tym samym świecie, ale to samodzielna wobec tamtej opowieść. Łączy je nie tylko geografia, ale i ontologia świata. Nie ma tu męczącego wątku romansowego, a bohaterowie nie przypominają małoletnich dorosłych mierzących się w infantylny sposób z przerastającymi ich problemami. Dodając do tego mroczny świat i jego realia, łagodzone nieco przez osadzenie fabuły w wyspiarskim mieście, mamy do czynienia z historią skierowaną do dojrzalszego czytelnika. Nawet jeśli nadal (przede wszystkim) nastoletniego. Do tego autorka nie traktuje czytelników jak kretynów, którym wystarczy jedna czy dwie sceny, aby wybuchł gorący i zakazany romans. Stara się nie wywoływać znużenia, omijając schematy i kilka razy przyjemnie zaskakuje: w wersji makro (wspomniany brak rozwinięcia „romansu”) i mikro (zwroty akcji). Mając na uwadze świat, to idealna lektura na mroczne, jesienno-zimowe dni. Oby tylko na ostatnią część nie trzeba było czekać trzy lata. Bo mimo wszystko, łatwo o fabule zapomnieć; zwłaszcza, jeśli czyta się mnóstwo fantasy.