Jak przystało na ostatnią część trylogii, wszystkie odpowiedzi zostaną udzielone, również na pytania dotąd niezadane. Ponieważ, jak się okazuje, w fabule jest „drugie dno”. Druga odsłona zakończyła się efektownym zawieszeniem akcji. Ale jak słusznie przypuszczałem (nie wymagało to nadmiernego wysiłku), „wszyscy” przeżyli, aby walczyć dalej. Dzielna drużyna rozpadła się jednak na „podgrupy”, mimo to cel jest wciąż ten sam. Rozstanie służyło przede wszystkim temu, aby wszyscy spotkali się w finale.

Trudno pisać o tej powieści bez spoilerów, więc ci, którzy nie znają poprzednich części, powinni teraz odpuścić czytanie tej recenzji.

Przyznaję się, że nawet patrząc z perspektywy całości, nie spodziewałem się, że autorzy do fabuły wcisną czas jako zmienną. Już na początku pojawia się pętla czasowa, w którą wpadnie część bohaterów i będą musieli spędzić czas nie tylko na miłostkach, ale i znalezieniu wyjścia. Niemniej, pozwoli im to umocnić się w swoich uczuciach, aby czas spędzony na szukaniu sposobu na przerwanie pętli, nie był czasem do końca straconym. Aurora, która trzyma w sobie moc niezbędną do załatwienia wrogiej cywilizacji (jak się okazało wcześniej, nie ona jedyna), będzie musiała odkryć sposób na rozprawienie się z wrogiem. Podsumowanie tego kończy się serią banałów o miłości, wierze i nadziei oraz dobru. Bo dobro musi zwyciężyć i to nie jest spoiler.

Najciekawszym pomysłem, z mojego punktu widzenia, było wykorzystanie jednego z ulubionych zabiegów, kiedy w grę wchodzi czas jako istotna zmienna fabularna. To było niezłe, choć tylko w tej części. Być może nieuważnie czytałem poprzednie, ale nie wydaje mi się, że autorzy w tym zakresie podrzucili w „Przebudzeniu” i „Pożodze” jakieś istotne tropy. Oczywiście, wyjaśnia się zbieżność imienia Aurory z Legionem Aurory i tym podobne pomniejsze ciekawostki. Nie przypominam sobie jednak, aby w poprzednich częściach bohaterów jakoś ta zbieżność specjalnie frapowała. Tak samo jak precyzyjny plan realizowany przez co najmniej dwieście lat. Choć z pewnością autorzy nie zmarnowali potencjału związanego z nim i łzawym finałem, który ten zabieg wywołał.

Jak w przypadku poprzednich odsłon, wiele można tej fabule wybaczyć dzięki tempu akcji. Jest szybko, z lekką narracją i mniejszą dawką ironizowania i sarkazmu, które były tak męczące w poprzednich tomach. Teoretycznie, po takich przygodach i dramatach w finale bohaterami powinni być już dojrzali ludzie, niektórzy po traumatycznych przejściach, poharatani, z bliznami nie tyle na ciele, co duszy. Tak się jednak nie dzieje. Oczywiście, finał jest odpowiednio łzawy i wzruszający (dla protagonistów). Niemniej, łzy – łzami, wzruszenia – wzruszeniami, ale żyć trzeba i galaktyczne zło, które pokonali oraz cena, którą zapłacili, nie przygniata ich za bardzo. Trochę łez i dalej do następnej przygody – a konkretnie do wakacji. Ponieważ po takiej walce i wysiłku bohaterom rzeczywiście należy się odpoczynek. Ze słusznością tego rozwiązania nie jestem w stanie polemizować.