Akcja „Poczwarek”, wznawianej już po raz trzeci w Polsce powieści Johna Wyndhama, toczy się na postapokaliptycznym Labradorze. Świat, doświadczony bliżej nieokreśloną Udręką, uległ zniszczeniu – a może tylko rozpadł się na pozbawione możliwości wzajemnego kontaktu obszary? Narrator, dziesięcioletni początkowo David Strorm, dorasta w jednej z rodzin w Waknuk, która podchodzi do konsekwencji Udręki w jak najbardziej oficjalny sposób. Ostrzeżenia przed mutantami wiszą na ścianach domu i są interpretowane z religijnym ferworem, a dorastaniu dzieci towarzyszą szeptane legendy o przerażających dewiantach zamieszkujących Obrzeża. Mieszkańcy Waknuk uważają się za prawowitych spadkobierców Dawnych Ludzi, wręczając nowonarodzonym „idealnym”, „nieskażonym” dzieciom certyfikaty człowieczeństwa.

Wiara Davida w system, którego bezwzględnym obrońcą jest jego ojciec, sypie się już w pierwszym rozdziale „Poczwarek”, gdy chłopiec spotyka córkę sąsiadów, Sophie Wender. Przypadkowy upadek powoduje, że syn Strormów poznaje wstydliwą, ale przede wszystkim śmiertelnie groźną tajemnicę dziewczynki: szósty paluszek u jednej ze stóp… Z konieczności zostaje włączony do konspiracji, ale przede wszystkim zaczyna rozumieć absurdalność zakładania, że ktoś taki jak Sophie powinien zostać automatycznie wyłączony z ludzkiej społeczności. Na postrzeganie świata przez Davida mają też wpływ dziwne wizje, w których pojawia się obce miasto, pełne statków i powietrznych pojazdów, oraz niecodzienna zdolność do komunikacji z pewnymi innymi młodymi mieszkańcami Waknuk, w szczególności z kuzynką Rosalind. Czy to wystarczy do uratowania Sophie przed podejrzliwymi spojrzeniami i ślepo interpretowaną wiarą w to, że człowiek został stworzony na idealne podobieństwo Boga, a każda odmienność jest bluźnierstwem przeciwko Jego łasce?

Napisana w 1955 roku, już po sukcesie „Dnia Tryfidów” powieść brytyjskiego autora łączy ze sobą dynamiczną akcję, typowe fantastyczne motywy (pod koniec powieści zahaczające o SF) oraz rozważania dotyczące moralnych dylematów i współistnienia odmiennych systemów społecznych – tak aktualne w czasach zimnej wojny. Nietrudno się domyślić, że fabuła wcześniej czy później poprowadzi nas na Obrzeża i dalej, do krain, które David zna głównie z historii opowiadanych przez wuja, przypominających raczej średniowieczne legendy o Ziemi Księdza Jana. Nie wszystkie argumenty autora łatwo kupić. Wady sztywnego trzymania się arbitralnych reguł „czystości i niezmienności” nietrudno zauważyć, ale z kolei prezentowana w pewnym momencie apoteoza zmiany jako wartości nadrzędnej budzi wątpliwości. Dość naiwne (i pojawiające się poniekąd niczym deus ex machina) są też koncepcje zaawansowania technologicznego z wizji Davida. Drobne przymknięcie oka pozwala jednak na lekturę „Poczwarek” z satysfakcją.