Kolejna pozycja Wehikułu Czasu to świetnie znany (przynajmniej niegdyś) klasyk – wydana w 1957 roku debiutancka, a jednocześnie najsłynniejsza powieść błyskotliwego brytyjskiego astronoma, Freda Hoyle’a. Akcja „Czarnej chmury” toczy się w latach sześćdziesiątych XX wieku. Dwie grupy naukowców niezależnie od siebie odkrywają istnienie zbliżającego się do Ziemi niezwykłego obiektu, gazowego obłoku, przysłaniającego coraz większy skrawek widzianego z naszej planety nieba. Zespół amerykański, a raczej jeden z pracujących w nim postdoków, zauważa na wykonywanych przy pomocy teleskopu w pewnych odstępach czasu zdjęciach znikające gwiazdy. Zajmujący się amatorsko astronomią Brytyjczyk George Green odnotowuje z kolei nieoczekiwane przesunięcia planet, co wzbudza najpierw rozbawienie jego bardziej doświadczonych kolegów, a potem zdziwienie tym, że obliczenia hobbisty okazują się poprawne. Wkrótce naukowcy z obu stron oceanu dzielą się uzyskaną wiedzą, zyskując pewność, że tytułowa „Czarna chmura” zmierza ku centrum Układu Słonecznego i zapewne znajdzie się tu w przeciągu kilku, a może kilkunastu miesięcy.

Głównym bohaterem powieści jest alter ego autora, pracujący w Cambridge wybitny, a jednocześnie arogancki astronom, Chris Kingsley. To on staje na czele ulokowanego w angielskim Nortonstowe projektu (ewidentnie wzorowanego na Los Alamos), mającego na celu badanie niezwykłego obiektu i związanych z nim zagrożeń oraz zaproponowanie politykom konkretnych rozwiązań. W pracach odizolowanego od świata zewnętrznego zespołu biorą udział czołowi naukowcy z różnych krajów. Nie może wśród nich oczywiście zabraknąć Amerykanina, ale też Rosjanina czy Australijczyka.

Hoyle stara się opowiadać o działalności naukowej jak najbardziej realistycznie, umieszczając ją oczywiście w fantastycznym kontekście. W „Czarnej chmurze” znajdziemy na przykład konkretne wzory i rozumowania (pozostające na poziomie powiedzmy końcówki szkoły średniej) pozwalające uczonym już na pierwszym etapie oszacować czas, jaki dzieli ludzkość od bezpośredniego spotkania z gazowym przybyszem. Powieść zawiera także precyzyjny opis podstawowego zajęcia młodych fizyków jeszcze kilkadziesiąt lat temu, czyli mozolnego przeglądania klisz w poszukiwaniu nietypowych zjawisk, a także przypomnienie, jak wyglądało pracochłonne „programowanie” obliczeń przy użyciu taśmy perforowanej. Wielokrotnie czytamy o fundamentalnych różnicach dzielących naukowców od polityków – przy czym autor nie ukrywa, po której stronie leżą jego sympatie – ale także o sporach między różnymi astronomami czy astrofizykami, rozstrzyganych zgodnie z regułami sztuki: każdy może się mylić, wygrywa ta teoria, która pozwala na weryfikowalne przewidywania. W miarę upływu czasu pojawiają się też nieuniknione napięcia między bieżącymi rozgrywkami, w których biorą udział rządy różnych krajów, a próbami postrzegania ludzkości jako cywilizacyjnej czy biologicznej jedności.

Z czasem apokaliptyczne proroctwa grupy z Nortonstowe po części się sprawdzają, a po części okazują mylne z uwagi na niespodziewane zachowania chmury. W drugiej połowie powieść Hoyle’a skręca w kierunku kojarzącym się bardziej z Arthurem C.Clarkeiem, Carlem Saganem czy Stanisławem Lemem. Nie sposób nie zauważyć, że wspomniana trójka opisywała kontakty ludzkości z pozaziemską inteligencją istotnie głębiej i ciekawiej od autora „Czarnej chmury”, co nie znaczy, że i jego opowieści nie warto poznać.

Warto też odnotować, że w porównaniu z resztą serii Rebisu zdecydowanie na korzyść wyróżnia się prosta, ale elegancka okładka. Szkoda tylko, że kolejny raz wydawca nie zdecydował się na odświeżenie trącącego już nieco myszką przekładu.