Zakończenie „Spotkania z Ramą”, powieści Arthura C.Clarke’a opublikowanej w 1973 roku, było wystarczająco otwarte, by spodziewać się kontynuacji. W 1989 roku brytyjski autor faktycznie opublikował „Ramę II”, dzieląc się jej autorstwem z Gentrym Lee, amerykańskim naukowcem zajmującym się kosmiczną inżynierią między innymi w projekcie Galileo.

Od kontaktu z tajemniczym statkiem Obcych, opisanego w pierwszym tomie cyklu, w powieściowym świecie upłynęło siedemdziesiąt lat. Wielki napędzany energią jądrową nadajnik radarowy, Excalibur, odbiera sygnał wskazujący jasno, że bratni statek pierwotnego Ramy nadlatuje w kierunku Układu Słonecznego. Tym razem ludzkość ma więcej czasu na przygotowanie się do spotkania, poza tym posiada już pewne wyobrażenia dotyczące tego, czego po kontakcie z Obcymi można się spodziewać. Z drugiej strony, jak dobrze wiadomo matkom kilkorga dzieci, przekonanie, że powtarzające się przełomowe wydarzenie będzie za każdym razem wyglądać tak samo, bywa bardzo mylące…

W wyprawie do nowego Ramy bierze udział wyselekcjonowana załoga dwunaściorga astronautów, dowodzona przez Rosjanina Walerego Borzowa. Centralną postacią, z której perspektywy najczęściej obserwujemy wydarzenia, jest Nicole des Jardins, Francuzka z afrykańską krwią w żyłach i naczelna lekarka wyprawy, działająca w opozycji do przebojowej dziennikarki, Franceski Sabatini.

Wzajemne relacje astronautów odgrywają przez dłuższy czas pierwszoplanową rolę w rozwoju fabuły powieści. Ze współczesnego punktu widzenia trudno się oprzeć wrażeniu, że autorzy zdają się przekonywać czytelników, iż między wizytami kosmicznych statków powieściowa Ziemia zmieniła się podobnie jak faktyczna rzeczywistość między datami publikacji książek. Członkowie wyprawy muszą się liczyć z potężnymi mediami, nieprzypadkowo zresztą wśród wspomnianej dwunastki jest dwoje dziennikarzy. Dla niektórych z astronautów, takich jak Michael O’Toole, generał i głęboko wierzący katolik, kolejne spotkanie z Ramą ma charakter niemal mistyczny; dla innych jest między innymi okazją do uzyskania poważnych korzyści finansowych. Indywidualny sukces staje się równie ważny jak zdobycie wiedzy o obcej cywilizacji. Co więcej, sytuację niemal natychmiast poważnie komplikuje śmierć Borzowa podczas wydawało się standardowej operacji, przeprowadzanej przez robota medycznego. Pozornie czysto naukowe spory dotyczące identyczności nowego statku z jego poprzednikiem czy najwłaściwszej strategii eksploracji Ramy stają szybko na ostrzu noża, a podejmowane w związku z nimi decyzje zyskują wielką wagę, i to nie tylko dla samego zespołu astronautów.

Wątki obyczajowe czy futurologiczne z jednej strony wzbogacają powieść (liczącą ponad pięćset stron), z drugiej osłabiają wymowę fascynacji odkrywaniem Kosmosu, będącej kluczem do sukcesu wczesnych powieści Clarke’a. Niektóre wydają się trafne – jak na przykład motyw recytujących szekspirowskie frazy robotów wytwarzanych przez uczestniczącego w ekspedycji brytyjskiego inżyniera – inne zaś są wręcz absurdalne, jak historia tajemniczego ojca córki Nicole. O samych Obcych dowiadujemy się w drugim tomie cyklu nieco więcej – ale wiele tajemnic pozostaje ukryte. Jak sam Clarke pisze w zamykającym powieść posłowiu, „Rama II’ był pisany z pełną świadomością tego, że cykl będzie kontynuowany. Jego dwóch kolejnych elementów, „Ogrodu Ramy” i „Tajemnicy Ramy”, zapewne doczekamy się niedługo w Wehikule Czasu.