Koniec „Agli. Alef”, pierwszego tomu cyklu Radka Raka, oznaczał dla głównej bohaterki bardzo poważne tarapaty. Sofja Kluk co prawda uratowała się przed wydawało się nieuchronną egzekucją, ale wyrok trzydziestu pięciu lat katorgi za działalność wywrotową i tak wiązał się z definitywnym końcem dotychczasowego życia. Oraz zapowiadał przeniesienie się akcji cyklu daleko na wschód, gdzie już wcześniej zaginął przecież ojciec bohaterki.

„Agla: Aurora” zaczyna się jednak tam, gdzie toczyła się akcja pierwszego tomu. Centralnym bohaterem staje się Tymian Drakow, niedoszły dziecięcy rewolucjonista, syn wysoko postawionego ubeka i główny winowajca kary nałożonej na Sofję. Tak naprawdę to on był Samaelem, prowokatorem buntu goblinów. Teraz z jednej strony musi się mierzyć z wyrzutami sumienia, z drugiej z prozaicznym zacieśnieniem rodzicielskiej kontroli, egzekwowanym przy pomocy golema Nuriela Cyncowicza, Xaosa piątej generacji, marzącego o duszy, ale na razie wykonującego ze ślepą determinacją powierzone zadania.

Akcja powieści szybko przyspiesza, jednocześnie nie gubiąc niezwykłej atmosfery świata będącego magiczną mieszanką fantastycznego peerelu, pozaczasowej krakowskości i jak najbardziej współczesnego podejścia do postaci kobiecych. Drugi tom stanowi rzecz jasna kontynuację „Alefu”, ale jednocześnie się od niego istotnie różni. Doroślejsi są bohaterowie, dojrzalsza jest i sama książka. W recenzji pierwszej części pisałem o wyjściowym schemacie – tu odeszliśmy od niego już bardzo daleko!

Jak nietrudno zgadnąć, w pewnym momencie „Aurory” opuszczamy okolice miasta Collegium Spongianum i trafiamy śladem Sofji na syberyjskie pustkowia. Mroczne, owadzie siły uwolnione przez bohaterkę w pierwszym tomie mieszają się z syberyjską szamańskością, a steampunkowe elementy wydają się chwilami mrugnięciem oka w kierunku najsłynniejszej polskiej powieści o fantastycznej tundrze, czyli Dukajowego „Lodu”. Kolejne zmiany sojuszy i układów sił, w szczególności między wszechobecnymi ubekami a katowskim zakonem małodobrych, odbywają się w cieniu władzy Cara. Cara, który może być fałszywy, może być wszechmocny, może też w ogóle nie istnieć… Słowem-kluczem do opowieści Raka jest metamorfoza. Biologiczna czy psychiczna, naturalna bądź wspomagana magią.

Opowiadająca o przygodach Sofji druga część powieści toczy się na dwóch planach czasowych, co literacko działa zaskakująco dobrze: poznając losy panny Kluk od pewnego momentu zesłania, bardzo chcemy się dowiedzieć, co ją do tego miejsca doprowadziło. Do interesujących bohaterów pierwszego tomu, takich jak Maja Ułuda, Naama Ponurakowa czy profesor Kir Bojan, o których dowiadujemy się sporo więcej, dołączają nowe barwne postacie. Całość świetnie uzupełniają charakterystyczne ilustracje Igora Myszkiewicza, a także zabawne i przewrotne tytuły rozdziałów. Jeśli tendencja wzrostowa się utrzyma, trzeci tom Agli będzie prawdziwą ucztą – ale już lektura drugiego przynosi wiele satysfakcji.