Fort Repose to niewielkie, dość spokojne miasteczko na Florydzie, w którym pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku życie toczy się powoli i bez większych emocji. Poznajemy je głównie z perspektywy Randy’ego Bragga, bezskutecznie usiłującego rozpocząć karierę polityczną potomka rodu pochodzącego od założyciela miejscowości, ale też oczami Florence Wechek, kierowniczki miejscowej filii Western Union, Alice Cooksey, bibliotekarki, czy Lib McGovern, kobiety będącej aktualnie obiektem zainteresowań Randy’ego. Do Fort Repose docierają co prawda wiadomości o rosnących napięciach między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, koncentrujących się szczególnie wokół Bliskiego Wschodu, ale nie mają istotnego wpływu na codzienność.

Wszystko jednak do czasu: Randy otrzymuje pewnego dnia za pośrednictwem Florence telegram od brata, wysoko postawionego oficera wywiadu amerykańskich sił powietrznych. Telegram jest krótki: cała treść to słowa „Biada Babilonowi”. Wiadomość uruchamia szybki bieg wydarzeń. Zgodnie z wcześniej poczynionymi ustaleniami Randy jedzie do Omahy, by ewakuować żonę i dzieci brata. I faktycznie, wkrótce potem nadchodzi „Tamten Dzień”: mieszkańcy Fort Repose obserwują kolejne wykwity jądrowych eksplozji, odbierają śladowe, urywane informacje z innych amerykańskich miast i zdają sobie sprawę, że już nic nie będzie wyglądało tak jak wcześniej.

„Biada Babilonowi”, wydana w 1959 roku powieść amerykańskiego autora Pata (Harry’ego Harta) Franka to jeden z tekstów zrodzonych z lęków i frustracji czasów zimnej wojny. Jak czytamy w przedmowie, Franka zapytano kiedyś, co wydarzyłoby się, gdyby Rosjanie dokonali niespodziewanego ataku nuklearnego? Książka to próba odpowiedzi na podobne pytanie, umieszczona w kontekście niedalekiej futurologii. Powieściowa wojna wybucha przypadkiem, niemal mimochodem – ale jasne jest też, że winien był nie tyle źle działający system naprowadzający pojedynczej rakiety, co atmosfera napięcia i wrogości między dwoma mocarstwami dysponującymi śmiercionośną bronią.

Zasadnicza część książki opowiada o losach mieszkańców Fort Repose po „Tamtym dniu”. Główna oś fabuły dotyczy Randy’ego i towarzyszącej mu grupki krewnych, przyjaciół i znajomych, spontanicznie tworzącej swoistą komórkę społeczną. Samo miasteczko nie zostaje zniszczone, ani (jak się wydaje) skażone – ale samo odcięcie od świata i świadomość hekatomby, do jakiej najprawdopodobniej doszło nieopodal, wywołuje wśród mieszkańców głębokie kryzysy psychiczne i stawia ich przed całą serią problemów praktycznych. Życie zaczyna się koncentrować na zdobywaniu żywności czy benzyny, na handlu wymiennym, na docenianiu słabnących baterii odbiorników radiowych. Urywane wiadomości dochodzące z centralnej administracji pozwalają stwierdzić, że rolę prezydentki przejęła pani sekretarz zdrowia, edukacji i opieki społecznej, Josephine Vanbruuker-Brown. Jako jedna z niewielu osób z rządu, które przetrwały atak…

Autor „Biada Babilonowi” umiejętnie wymierza równowagę między fragmentami, które mogłyby przypominać podręcznik dla współczesnych preppersów, a opisami emocjonalnych reakcji na nuklearną apokalipsę. Jeden z bardziej poruszających rozdziałów opisuje Edgara Quisenberry’ego, skrajnie praktycznego i zadufanego w sobie kierownika banku z Fort Repose, zdającego sobie stopniowo sprawę, że czeki, banknoty czy obligacje, traktowane przez niego jako najbardziej wiarygodna podstawa ludzkich relacji i gwarancja stabilności świata, mogą w ciągu kilku godzin zmienić się w bezużyteczne papierki.

Z współczesnego punktu widzenia powieść Franka trudno zaliczyć do najwybitniejszych tekstów postapokaliptycznych, takich jak choćby „Droga” zmarłego niedawno Cormaca MacCarthy’ego. Być może jest tak między innymi z uwagi na silne osadzenie omawianej książki w bardzo konkretnym kontekście historycznym (choć także z powodu, że „Biada Babilonowi” wydaje się pozbawiona głębszych ambicji formalnoliterackich). Z drugiej strony właśnie dzięki tej konkretności pozwala nam ona zobaczyć, jakie obawy i myśli towarzyszyły mieszkańcom praktycznie całego świata po zakończeniu II wojny światowej. I przyjrzeć się kolejny raz uniwersalnej prawdzie: ostatecznie nawet strona, która zwycięża w brutalnych zmaganiach, wychodzi z nich zmiażdżona i rozbita.