Druga część trylogii „Okaleczone Królestwo” zaczyna się pięć lat po wydarzeniach wieńczących część pierwszą. Girton Kulawiec wraz ze swoją mistrzynią (w powieści określaną męskoosobowo) wraca do królestwa, którym włada jego stary kumpel Rufra. A raczej próbuje władać, ponieważ po tym jak Girton udał się w siną dal zabijać jako skrytobójca, Rufra musiał się zmierzyć i nadal się mierzy z innymi pretendentami do tronu. Do tego jest zagrożenie ze strony magii, którą – co jest tajemnicą – nosi w sobie Girton oraz ze strony Większego Zła. Już na starcie wszystko dodatkowo się komplikuje, kiedy mistrzyni Girtona zostaje otruta. I tak: zdany na siebie bohater musi dodatkowo próbować uratować mentorkę.

Początek jest obiecujący dla kogoś, komu spodobał się tom pierwszy. Mnie podobał się umiarkowanie i muszę od razu przyznać, że drugi wcale mojej rezerwy nie zmniejszył.

Ujęło mnie jednak to, że Girton – choć jest mistrzem miecza, skrytobójstwa i ma problemy związane z mierzeniem się ze swoim mrocznym „dziedzictwem” – to jednak nie jest mistrzem intelektu. Zapewne jest to świadomy wybór autora, dzięki któremu główny bohater może pokazać się z innej, ludzkiej strony. Jako zbyt pochopny, popełniający błędy i ładujący się przez to w kłopoty. Z których jednak wychodzi w miarę bez szwanku. Nie wiem, czy to czytelnikom wystarczy, aby go polubić. Podczas lektury miałem przekonanie, że obcuję co najwyżej z przeciętną, rzemieślniczo poprawną fabułą fantasy. Którą już kiedyś czytałem, w innej konfiguracji, z inaczej poustawianymi pionkami. Z całą pewnością Barkerowi nie można zarzucić odtwórstwa, czy zrzynania (co przecież w fantasy jakoś wstydu nie wywołuje). Widać, że kombinuje i stara się tę fabułę przedstawić czytelnikom w sposób atrakcyjny i zaskakujący. Jednak od dylematów Girtona i zmagań z magicznym „dziedzictwem” chyba wolałbym już problemy Rufry z walką o władzę. Miałem wrażenie, że te pięć powieściowych lat, kiedy Girton znajdował się gdzieś indziej było mimo wszystko ciekawsze.

Nie jestem pewien, czy autor nie przesadził mimo wszystko z tym kombinowaniem i robieniem po swojemu. Być może był to problem tłumaczenia, nie znając oryginału, nie mogę tego rozstrzygnąć. Niemniej, bolały mnie oczy od niektórych potworków słownych/gramatycznych. Przykładem jest słowo „Ziemianin” odmieniane w różnych formach, w tym w tej najgorszej „Ziemianinowie”. Próbowałem znaleźć jakiś odpowiednik w języku angielskim, od którego mógł wziąć się ten przekład. Nie chodzi o mieszkańca planety Ziemia, nie chodzi o właściciela ziemskiego. Nic mi tu nie pasowało, więc chyba autor wpadł na jakiś „oryginalny” pomysł, który tłumacz próbował przełożyć na język polski, idąc w takie koszmarne słowotwórstwo i nie chcąc popadać w skojarzenia oczywiste.

Ta trylogia nie jest młodzieżową fantasy. Nie ma tu żadnego romansu. To są jej największe atuty. Do tego jest w miarę poprawna i nie wywołuje zbyt często grymasu bólu. Naprawdę starałem się znaleźć jakieś jej inne pozytywy i negatywy. Jednak jedyne czego mogę być pewien, to niemal idealnej przeciętności przeczytanej książki.