„Król Wojny i Krwi” to pierwsza część trylogii „Adrian X Isolde”. Po przeczytaniu kilkudziesięciu stron wiedziałem już jak się ona skończy. Powieść to nic innego ponad powielanie schematów erotycznego romansidła osadzonego w konwencji fantasy.

Książka zaczyna się, kiedy główna bohaterka, dziedziczka tronu pewnego królestwa, poznaje tajemniczego i intrygującego mężczyznę. Ten, niedługo potem, okazuje się królem wrogiego królestwa, które chce zhołdować jej ojczyznę. Na dodatek złowrogi król jest wampirem. Ale co poradzić, kiedy między bohaterami „iskrzy”, a Isolde nie może oprzeć się kuszącym pragnieniom. Dochodzi do przymierza między dwiema siłami, a Isolde ma być jego gwarantem, w tym sensie, że ma wyjść za wampirzego króla Adriana. Który obiecuje jej, że nie będzie się nią żywił. Zaś ona ma szczwany plan, że dzięki temu ślubowi zbliży się do niego i będzie go mogła zabić. Zapowiada się zatem srogi dramat. A przynajmniej na to będzie liczył czytelnik, który temu podobnych historyjek nigdy nie czytał, albo nadal nie ma ich dosyć. Pozostali szybko zrozumieją, zanim jeszcze dojdzie to do głównej bohaterki, że żadnej tego typu dramy nie będzie i zwycięży uczucie. Na dodatek podlane sporą dawką seksu. Isolde nie jest już podfruwajką tylko doświadczoną w Tych Sprawach kobietą, zaś Adrian to obietnica nowych doznań wzbogaconych dreszczem emocji. Ponieważ, wiadomo, nie dość, że sypiać będzie z wrogiem, to jeszcze z wampirem, który też sporo potrafi „w łóżku” i jest chętny się wykazać.

W zasadzie do tego można sprowadzić całą powieść. Jest jeszcze inna intryga: okazuje się, że istnieje wspólny wróg zagrażający zarówno królestwu Adriana, jak i Isolde (i pozostałym). Autorka dodała również Isolde konflikt lojalności, ale napisać, że jest on nieprzekonujący, to nic nie napisać. Bohaterowie są prości, nawet w swoich dąsach, tajemnicach i dylematach, które śmieszą bądź nudzą. Cała inwencja autorki poszła w sceny seksu, zaś w zakresie kreacji świata – w mapkę. Kolejne części zapewne przyniosą nowe fabuły pisane lekko i bez głębszego namysłu. Nie można się spodziewać innego, niż szczęśliwe, zakończenia. A kto wie, może nawet Adrian umrze, aby móc się odrodzić jako „zwykły” królewicz, żeby nie wprowadzać za dużo zamieszania z tym żerowaniem na innych. Choć w tej powieści główny bohater żeruje tylko na tych, którzy tego chcą i są za to jeszcze hojnie nagradzani. Bardzo ludzki pan, przyznacie sami.

Muszę jednak stwierdzić, że czytało się tę powieść stosunkowo dobrze – jak na fabuły tego typu. Mimo wszystko są to jednak popłuczyny po twórczości Sarah J. Maas. Co komplementem nie jest, ponieważ tamta pisarka własne fabuły (cykl o Dworach) również ciosała grubo i bez finezji. Reasumując, „Król Wojny i Krwi” dzięki prostocie „wzbogaconej” dawkami seksu ma wszelkie cechy, aby stać bez bestsellerem, a nawet – odwołując się do maniery niektórych recenzentów z TikToka – „popkulturowym fenomenem”. Cokolwiek to dziś znaczy.