Książką „Ja, inkwizytor. Dziennik czasu zarazy” Jacek Piekara zabiera czytelnika do świata Cyklu Inkwizytorskiego po raz szesnasty. Mordimer Madderdin, świeżo po przygodach opisanych w Ruskiej Trylogii, dostaje przydział do oddziału Świętego Oficjum w mieście Weilburg. Z pozoru spokojna mieścina wkrótce zostaje zamknięta z powodu wybuchu epidemii kaszlicy. Nikomu nie wolno opuścić murów miejskich ani dostać się do środka, z wyjątkiem archidiakona Cassiego – wysłannika Watykanu, który ma poprowadzić śledztwo oraz procesy o czary, herezje i konszachty z demonami.

Pozornie wygląda to obiecująco. Jednak „Dziennik...” nie ma w sobie w zasadzie nic, za co ktoś mógł polubić cały cykl. Jest co prawda Mordimer, jest i Święte Oficjum, lecz na nich kończą się cechy wspólne ze światem przedstawionym. Nie ma tutaj ani jednego wątku nadnaturalnego, ani jednego heretyka, demona, czarownicy czy podróży do Nieświata. Brakuje czaru, magii i klimatu, do którego czytelnika przyzwyczajono.

Książka za to obfituje w liczne przemyślenia autora wplecione w dłużące się i nic nie wnoszące dialogi. Obrywa się niektórym ugrupowaniom politycznym, szczególnie wszelkim sceptykom pandemii i oszołomom: od negujących liczbę ofiar, po wyszukujących alternatywnych metod leczenia kaszlicy. Choć idea słuszna, to Jacek Piekara nawet się z tym nie kryje, że Mordimer jest tam tylko dodatkiem i książka została napisana bardziej jako komentarz społeczny niż nowe przygody Inkwizytora. Przygody dodane na odczepnego, nie patrząc, czy wszystko gra.

Przykładowo Madderdin myli piąte z szóstym przykazaniem – jeden z mieszkańców morduje żonę i próbuje ją podczepić pod ofiarę epidemii. Nasz bohater kwituje to jako „zbrodnię przeciwko szóstemu przykazaniu”, czyli „nie cudzołóż”. W innym wątku Inkwizytorzy prowadzą kolejny, jakże niepotrzebny dialog na temat obyczajowości oszołomów, o ich walkach na pastwiskach o krowie placki. Plackach przydatnych oczywiście w celach leczniczych. Niestety autor nie przemyślał tego, że w otoczonym murem, zamkniętym średniowiecznym mieście nie ma ani łąk, ani pastwisk, gdzie o krowie placki można by się było pobić.

Szesnasty tom Cyklu Inkwizytorskiego jest książką, której nikt nie chciał, nikt na nią nie czekał i po lekturze każdy chętnie by o niej zapomniał. Jeśli jednak ktoś czekał, to srogo się zawiódł, bo nie jest tym, czym być powinna. „Dziennik...” absolutnie nic nie wnosi do przedstawionego świata, nie posuwa wątków do przodu nawet o milimetr. Nie ma żadnych bohaterów godnych zapamiętania ani wydarzeń, które będą cokolwiek znaczyć w przyszłości cyklu. Lektura irytuje jawnym marnowaniem czasu na coś tak nieznaczącego, a tytuły istotne, jak długo zapowiadane „Płomień i krzyż. Tom IV”, „Czarna Śmierć” czy „Rzeźnik z Nazaretu” nadal pozostają odłożone na nieokreśloną przyszłość.