Rozległy kontynent Faerûn tworzą rozliczne ziemie i krainy. Jego południe porastają parne dżungle, podczas gdy daleko na północy połacie śniegu i lodu ciągną się aż po horyzont. To mroźne królestwo bezkresnej bieli nosi stosowne miano Frozenfar oznaczające tyle co Mroźna Dal.

Dawno temu członkowie Sojuszu Lordów – z myślą o najbardziej zatwardziałych przestępcach – zlecili wzniesienie na tym terenie pilnie strzeżonego więzienia. Robotnicy pracowali w pocie czoła, aby zbudować kamienną fortecę na urwistym klifie nad Morzem Ruchomego Lodu słynącym ze swoich zdradliwych gór lodowych. W centrum więzienia, nazywanego przez włodarzy Kresem Występku, znajduje się strzelista wieża pełna zakratowanych cel.

Pewnego mroźnego dnia, gdy wiatr nawiewał hałdy śniegu w głębokie rozpadliny, przez lód ku potężnym wrotom więzienia sunęły ciągnięte przez konie sanie. Powożone przez uzbrojonego strażnika, wiozły żelazną skrzynię zabezpieczoną łańcuchami i kłódkami, strzeżoną przez dwóch kolejnych, uczepionych jej boków wartowników. Gdy znalazły się w pobliżu więzienia, jego bramy otworzyły się i sanie wjechały na kamienny dziedziniec. Wielkie konie postukiwały kopytami, próbując się rozgrzać, a z ich chrap w lodowate powietrze wzbijały się kłęby pary.

Woźnica i dwóch strażników zeskoczyli z sań i pospieszyli na ich tyły, pragnąc jak najszybciej pozbyć się ładunku i wrócić do domu. Szybko dołączyło do nich dwóch uzbrojonych po zęby wartowników więziennych w grubych zimowych płaszczach. Woźnica odblokował tylne drzwi i otworzył je na oścież. Ze środka wytoczył się więzień, skuty ciężkimi kajdanami – wysoki na ponad siedem metrów hobgoblin imieniem Gorg, o spiczastych uszach i długich, spływających na plecy czarnych włosach. Gorg mierzył żołnierzy zimnym, beznamiętnym wzrokiem, przyglądając się, jak przykuwają jego łańcuchy do pręta biegnącego przez kanał w posadzce dziedzińca.

– A gdzie drugi więzień? – spytał woźnicę jeden ze strażników. Dziś do Kresu Występku mieli zostać dostarczeni dwaj przestępcy.

Wartownicy wyciągnęli z klatki bezwładne ciało, o głowie przekręconej o sto osiemdziesiąt stopni. Woźnica i pozostali mężczyźni natychmiast odwrócili się w stronę górującego nad nimi hobgoblina i spojrzeli na niego pytająco.

– Chyba uderzył się w głowę, gdy sanie podskoczyły na jakimś paskudnym wyboju – wyjaśnił Gorg z krzywym uśmieszkiem.

Czwórka strażników powiodła go kamiennymi korytarzami mrocznych lochów. Po drodze inni więźniowie przyglądali im się ze swoich cel, zbyt przemarznięci, żeby zaczepiać nowo przybyłego. W końcu wartownicy zatrzymali się, rozkuli Gorga i wepchnęli go do jednej z cel, natychmiast zatrzaskując za nim drzwi, które zamknęły się z głośnym łoskotem.

Gorg rozejrzał się wokół, lustrując wzrokiem swoich współwięźniów: mężczyznę, którego strażnicy nazwali Edginem, i barbarzynkę imieniem Holga. Ten pierwszy miał niechlujną brodę, długie, zmierzwione włosy i błyskające żywo spod ciemnych brwi, inteligentne błękitne oczy. Czarnowłosa Holga, o ciele przyozdobionym tatuażami, była od niego niższa, ale wyglądała na silną i twardą.

Siedziała właśnie na kamiennym bloku, bez reszty zajęta jedzeniem ziemniaka, i ostentacyjnie ignorowała nowego towarzysza, jednak Edgin podniósł wzrok znad swojej robótki, żeby przyjrzeć się Gorgowi.

– Och, wprost cudownie – parsknął z przekąsem. – Następny. Lucas? – zawołał do jednego ze strażników przez metalowe pręty celi. – Czy jest tu gdzieś trzecia kamienna prycza, której jakimś cudem nie widzę?

Lucas puścił jednak jego pytanie mimo uszu i odszedł niewzruszony.

Edgin zwrócił się tymczasem do Gorga:

– Bez urazy, przyjacielu – powiedział, mierząc wzrokiem od stóp do głów potężną sylwetkę hobgoblina. – Wydajesz się naprawdę milutki. Pozwól, że cię oprowadzę… – Nie wstając ze swojego miejsca, pokazał mu zamarznięty kubeł. – Tam, w kącie, to nasza toaleta. A… ee, cóż, w zasadzie to wszystko.

Gorg zignorował go, zajęty lubieżnym popatrywaniem na Holgę.

– Jak ci na imię, złotko?

Kompletnie nieporuszona jego zaczepką, barbarzynka wgryzła się ponownie w swojego ziemniaka. Przeżuwając w skupieniu, wyglądała na korytarz, nie zaszczycając Gorga nawet spojrzeniem.

– To Holga – przedstawił ją Edgin. – A ja nazywam się Edgin. Ciebie zowią zaś…?

Gorg nie spuszczał wzroku z Holgi.

– Siedziałem w wielu celach – oznajmił chrapliwie. – Ale nigdy z kobietą. Sądzę, że mi się spodoba…

Edgin pokręcił z dezaprobatą głową.

– Pozwól, przyjacielu, że dam ci dobrą radę: Holga nie lubi, gdy się jej przeszkadza w jedzeniu ziemniaków. To dla niej wyjątkowe chwile…

Gorg odwrócił się w jego stronę jak użądlony i łypnął na niego gniewnie.

– Zamknijże się wreszcie!

– Jasne, jasne, w porządku! – zawołał Edgin, podnosząc ręce do góry, a potem wskazał na swoją towarzyszkę. – Śmiało, nie krępuj się.

Hobgoblin postąpił w stronę kobiety – przy jego wzroście wystarczył krok, by pokonać całą długość celi – i uśmiechnął się, obnażając ostre, nierówne kły.

– Zimno tu. Co powiesz na to, żebym cię rozgrzał? Hę, złotko?

Nadal uparcie go ignorując, Holga pieczołowicie rozłożyła na swojej kamiennej pryczy szmatkę i ostrożnie położyła na niej resztki posiłku.

– No, nie bądź taka! – warknął Gorg, wyciągając w jej stronę potężne łapsko. – Wiesz, mógłbym cię naprawdę uszczę…

Łups! Z oszałamiająca prędkością Holga wymierzyła cios w kolana hobgoblina, aż te zgięły się w tył.

– Aaachhh! – wrzasnął Gorg, upadając jak długi na podłogę celi.

Rąbnął boleśnie ciałem o kamienną posadzkę, uderzając głową w zamarznięte wiadro i natychmiast tracąc przytomność. Holga otrzepała tymczasem ręce, sięgnęła po swojego ziemniaka i spokojnie kontynuowała posiłek, Edgin zaś wrócił do swojej robótki kompletnie nieporuszony incydentem.

– Chyba zrobię je bez palców i poprzestanę po prostu na mitenkach – oznajmił. – Po co w ogóle tak się męczę?

Nieco później tego samego dnia Edgin i Holga pracowali pod okiem uzbrojonych strażników. Skuci z innymi współwięźniami wyrąbywali bryły lodu z zamarzniętej rzeki. Dla zabicia czasu – i aby oderwać myśli od przenikliwego chłodu – Edgin zaczął podśpiewywać pod nosem żwawą piosenkę:

– Ani szczęścia błysk, ani losu traf…

– Zamknij się! – wrzasnął natychmiast potężny strażnik imieniem Tobias.

Edgin jednak tylko uśmiechnął się do niego i pomachał mu przyjaźnie, pomrukując jednocześnie pod nosem do Holgi:

– Jutro zwołują Radę Odkupienia. Zadecydują, czy otrzymamy ułaskawienie i zostaniemy wypuszczeni… czy nie.

– Nie nastawiaj się zbytnio, Ed – poradziła mu Holga.

– Tym razem w radzie będzie zasiadał Jarnathan – zauważył Edgin. – Jest aarakocrą. – Aarakocry były stworzeniami przypominającymi dzikie, drapieżne ptaki, tyle tylko, że dwunożne i porozumiewające się w mowie ludzkiej. Słynęły z tego, że nienawidziły zniewolenia, nade wszystko ceniły sobie wolność i możliwość swobodnego przemierzania niebios. – Jeśli ktoś zdoła zapewnić nam wolność, to tylko on.

Podnosząc wielki kawał lodu, jakby nie ważył więcej niż bochenek chleba, Holga wymamrotała pod nosem:

– Nie liczyłabym na to zbytnio.

– Dlaczego jesteś tak negatywnie nastawiona? Więcej optymizmu! – burknął Edgin.

– Wiesz, spróbowałam raz – odparła obojętnym głosem Holga. – To nie dla mnie.

Edgin wyprostował się i uniósł wyżej głowę.

– Och, wspomnisz jeszcze moje słowa. To ostatni dzień, gdy musisz rąbać ten lód. – Zapatrzył się w przestrzeń z zamyślonym wyrazem twarzy. – Hm, zastanawiałaś się kiedyś w ogóle nad tym, dlaczego każą nam to robić?

– Zdarzało mi się – przyznała.

– Co właściwie z nim robią?

– Nie mam pojęcia.

– Zapytam – postanowił z determinacją Edgin, po czym zawołał do głównego strażnika: – Tobias, słonko! Czy mógłbym cię o coś spytać?

Tobias łypnął na niego gniewnie.

– Wracaj do roboty! – warknął.

Edgin z westchnieniem posłuchał polecenia, ale po chwili szepnął do przyjaciółki:

– Założę się, że sam tego nie wie.

W tej samej chwili rozległ się głośny trzask: lód na rzece pękł i więzień pracujący na samym końcu łańcucha wpadł w lodowaty nurt, rozpaczliwie młócąc ramionami.