Jednocześnie ze świetnymi „Jedynymi dobrymi Indianami”, o których pisałem tu niedawno, w serii horroru Maga ukazał się też znacznie krótszy tekst Stephena Grahama Jonesa, osiemdziesięciostronicowa minipowieść „Mapa wnętrza”. I tym razem opowiadana historia toczy się wśród współczesnych amerykańskich Indian. Znów nadprzyrodzone zjawiska stają się powodem do pytania o tożsamość, więzy kulturowe i sposoby mierzenia się z przeszłością i przyszłością.

Narratorem „Mapy wnętrza” jest nastolatek, mieszkający w „modułowym” domu z rodzicami i cierpiącym na epileptyczne napady młodszym bratem Dino. Matka pracuje, utrzymując rodzinę, z ojcem zaś sytuacja wygląda bardziej skomplikowanie: tak naprawdę zginął, gdy chłopcy byli małymi dziećmi, ale od jakiegoś czasu zaczął powracać, pojawiając się niektórymi nocami w piwnicy pod domem. Starszy syn pragnie jego obecności, czeka na kolejne wizje i stara się je wywoływać, a jednocześnie mierzy się z niełatwą codziennością, wymagającą choćby bronienia brata przed upokarzaniem w szkole czy godzenia się z nieśmiało nawiązywanymi przez matkę nowymi znajomościami. Ojciec nigdy nie obnosił się ze swoją indiańskością. Teraz, po śmierci, zdaje się jednak do niej odwoływać, pojawiając się w stroju używanym podczas pokazów ceremonialnych tańców. Pierwotnie przynosi ze sobą nadzieję na ukojenie tęsknoty, z czasem jednak wywołuje lęk i potrzebę konfrontacji z tym, jak naprawdę zginął i co jego odejście oznacza dla przyszłości wszystkich członków rodziny. A także dla tych, którzy przyjdą po nich…

Na niecałych stu stronach amerykański autor kreuje żywą, wiarygodną opowieść, w której elementy horroru stają się naturalnym przedłużeniem czy wyrazem emocji związanych z żałobą i poszukiwaniem własnej tożsamości. Atmosfera „Mapy wnętrza”, łącząca zwykłą nastoletnią rzeczywistość amerykańskiego miasteczka z odrealnionymi, przerażającymi wizjami kojarzy się mocno z nieocenionym „Donnie Darko”. A o większy komplement z mojej strony niełatwo.