Spotkanie weteranów przy pomniku wojny wietnamskiej w Waszyngtonie w 1982 roku jest okazją do odświeżenia kontaktów między czwórką mężczyzn, którzy służyli kiedyś w tym samym plutonie, a potem jako jedyni z całej jednostki wrócili po wojnie do Stanów Zjednoczonych. Anthony Pumo (zwany też Tiną) to właściciel restauracji, porucznik Harry Beevers pracuje jako prawnik, Michael Poole jest pediatrą, a Conor Linklater chwyta się przygodnych robot wykończeniowych. Oprócz trudnych wspomnień i wojennych traum łączy ich niewiele. Jubileuszowe spotkanie stanowi jednak dla Beeversa okazję dla przedstawienia kolegom odkrytych niedawno sensacyjnych wiadomości o popełnionych w Singapurze i w Bangkoku morderstwach, które łączy szczególne okrucieństwo, a także znalezione przy ofiarach karty z wypisanym słowem „Koko”. Zarówno określenie „Koko”, jak i pewne szczegóły zbrodni wskazują na to, że mógł mieć z nimi związek Tim Underhill, niegdyś kolega z tego samego plutonu, a od kilku lat mieszkający w Południowo-Wschodniej Azji pisarz. Beevers widzi w całej historii potencjał fabularny, książkowy czy nawet filmowy, a co za tym idzie okazję do niezłego zarobku. Proponuje więc reszcie uczestników spotkania wyprawę do Singapuru w poszukiwaniu Underhilla. Poole i Linklater przystają na ten pomysł, a Pumo zostaje z nową narzeczoną Maggie w Nowym Jorku. Wyjazd do Azji z jednej strony otwiera serię sensacyjnych wydarzeń i zwrotów akcji, z drugiej stwarza zwłaszcza Michaelowi, będącemu w dużym stopniu narratorem opowieści, okazję do wracania myślą do poległych towarzyszy i dawnych wojennych wydarzeń, a zwłaszcza do dramatycznej akcji w Ia Thuc, kryjącej w sobie klucz do tajemnicy Koko.

„Koko” Petera Strauba to blisko sześciusetstronicowy thriller o akcji biegnącej przez różne kraje i okolice (Milwaukee zdaje się dzielić od Nowego Jorku niemal równie wiele jak od Sinagpuru). Szybko orientujemy się, że z zagadką morderstw wiążą się też losy innych żołnierzy kluczowego plutonu, w szczególności zabitego już po wojnie M.O. Denglera i zaginionego Victora Spitalnego. Największy wpływ ma na nią jednak tajemnica Ia Thuc. Jak już wcześniej wspomniano, dynamiczną, sensacyjną akcję najczęściej obserwujemy z perspektywy Poole’a, targanego żałobą po wczesnej śmierci syna i starającego się bez większego przekonania o uratowanie swojego małżeństwa. Jednocześnie chwilami można odnieść wrażenie, że całą historię spisuje Underhill. Klucze do szaleństwa Koko, często łączącego dziecinną naiwność z perfekcyjnym wykonaniem misternych, podobnych do wizji planów, okazują się ostatecznie kryć nawet głębiej, niż wskazują na to oczywiste tropy.

To, że „Koko” ukazuje się w serii horroru Maga, wyjaśniają po części krwawe sceny związane z samym Koko i naturalistyczne wspomnienia z Wietnamu. Choć książka otrzymała w 1989 roku World Fantasy Award za najlepszą powieść, można ją traktować jako tekst w pełni realistyczny. Tragiczne, transgresyjne doświadczenia potrafią wpływać na ludzką psychikę, wykrzywiając ją i wyrywając ze zwyczajnych, codziennych torów. I jest to jak najbardziej rzeczywiste.

Niestety satysfakcję z lektury tym razem poważnie obniża nietypowo słaby jak na wydawnictwo poziom tłumaczenia i redakcji. Nie brakuje drobnych błędów i niezgrabności (na przykład jeden z bohaterów „rozmraża się” – proponuję zgadnąć, o co może chodzić), odmiana przez przypadki nie zawsze jest przyjaciółką tłumaczki, Poole to czasami Pool, Beevers bywa Beeverem, a czy Debbie ma na nazwisko Madzik czy Maczik już po prostu nie sposób odgadnąć. Szkoda, że w niezłej serii i ciekawej książce przytrafiła się taka wpadka.