W drugim tomie trylogii Amelie Wen Zhao w dalszym ciągu udaje się usypiać czytelników. Być może na jesień takie powieści są jak znalazł.

Autorka kontynuuje przygody bohaterów. Any, jedynej prawowitej spadkobierczyni cesarskiego tronu i Ramsona, wielkiego, szczwanego łotra, który jest jej jedynym sojusznikiem. W tle jest nie tylko walka o to, aby jaśnie panienka zasiadła na tronie przynależnym jej z urodzenia, ale żeby powstrzymać także prześladowania osób obdarzonych mocami powinowactwa. Jak tłumaczy to książkowy słowniczek, „powinowaci” to osoby mające zdolności lub więzi z fizycznymi żywiołami. Szczegóły na temat tej więzi nie są istotne. Zwłaszcza że autorka – i to jest zaleta – nie zamęcza czytelników „mechaniką” i zależnościami w funkcjonowaniu tejże „mocy”.

Bohaterowie muszą zdobyć sojuszników, bo przecież we dwójkę nie pokonają nowej cesarzowej. Ta jest naprawdę zła – żeby nie było jakiejś konfuzji i pytań, czy aby na pewno Anie się ten tron należy. A Ana jest dobra. I to tak dobra i – przy tym – sławna, że ludzie ją rozpoznają i wiwatują na jej cześć jako zbawczyni. To jest nawet zabawne. W takim pseudofeudalnym, zapóźnionym cywilizacyjnie świecie bohaterka jest niczym gwiazda filmowa. Wszyscy ją znają i rozpoznają. No i się cieszą na jej widok. Brak realizmu to jeden z wyznaczników tej powieści, tak samo jak poprzedniej, jak wielu napisanych przed nią i wielu, które dopiero powstaną. Brak skomplikowania tego świata bywa obezwładniający. Są źli, są dobrzy, są niezdecydowani. I lud złakniony sprawiedliwości, której gwarantem – w niewytłumaczalny sposób – ma się stać główna bohaterka. Bo tak. Bo jej się należy nie tylko dlatego, że jest córką obalonego cesarza, ale dlatego, że jest dobra.

Drugi z bohaterów, Ramson, to człowiek-zagadka. Co go czyni takim przemyślnym, cwanym, superinteligentnym i bezwzględnym? Nie wie nikt, po prostu trzeba w to uwierzyć. Żeby jeszcze był jakoś doświadczony życiem, starszy od Any, to na tym kontraście można byłoby coś zmajstrować, dodać mu punktów doświadczenia życiowego. Tymczasem jedyne co mu funduje autorka to wyjaśnienie jego pochodzenia – otóż, okazuje się on nieślubnym synem pewnego bezwzględnego „lorda”, który ma istotne znaczenie z punktu widzenia realizacji planów Any. Do tego ma siostrę, która – zapewne nie zgadniecie – jest zła. Bo Ramson jest dobry, więc ona musi być zła. Ojciec zresztą też do przyjemniaczków nie należy. Ale wszystko da się pokonać wytrwałością i szlachetnością, kilkoma czerstwymi tekstami o sprawiedliwości i poświęceniu. Oraz miłością, choć z tą autorka nie przesadza, co można uznać za zaletę. Niemniej, nikt czytający tę powieść nie może się łudzić choćby przez chwilę, wszystko skończy się dobrze. Wprawdzie nie w tym tomie, tylko w trzecim, finałowym. Ale jeśli ktoś naprawdę będzie miał wątpliwości, to znaczy że to jego pierwsza powieść w tym gatunku.

Pytanie, co to za gatunek. Fantasy, oczywiście. Ale napisana dla młodego, nastoletniego czytelnika. Może to powinno tłumaczyć wszystko, ale nie tłumaczy jednego, najważniejszego. Czy takie targetowanie czytelnika nie obraża go? Czytając tę powieść i wyobrażając sobie docelowego odbiorcę, zastanawiałem się, czy naprawdę jest tak głupi i naiwny? To nie jest pytanie retoryczne, o czym przekonały mnie komentarze (te z pięcioma gwiazdkami przy ocenie powieści) na Goodreads. Zastanawiałem się przez pryzmat tego, co ja czytałem, kiedy byłem nastoletnim pacholęciem (i chyba czytałem fantasy ambitniejszą: Tolkien, Jordan). Dla doroślejszych (nie tylko metrykalnie) czytelników ta powieść może być idealnym resetem po ciężkim dniu w pracy. Nie wymaga niczego, przepływa przez głowę i trzeba podjąć pewien wysiłek, aby zatrzymać ją w pamięci na dłużej. Sam zaznaczyłem sobie kluczowe fragmenty fabuły, aby na koniec sobie to ułożyć w głowie na potrzeby recenzji, tj. żeby zachować wewnętrznie spójną pamięć o niej. Bo łatwo się pogubić, zwłaszcza że akcja kilka razy sprawiała wrażenie wymyślonej na poczekaniu.

Znęcam się nad tą powieścią, ale może niepotrzebnie. Po prostu nie była dla mnie, przeczytałem w ramach recenzenckiego zobowiązania i z poczuciem zmarnowanego życia, które mogłem poświęcić na sesję w pewnej grze.